Het heerlijke aan muziekstreamdiensten als Spotify en Google Music is niet zozeer dat je elk muzieknummer binnen handbereik hebt, maar dat je playlists hebt. Lijstjes van muziek door anderen gemaakt.

Bij Spotify zijn er ook lijsten die beheert worden door artiesten of Spotify zelf. Super om zo op ontdekkingsreis te gaan langs de beïnvloeders van je favoriete artiest – al lijkt me dat voor EDM wat saaier dan voor gitááááármuziek – of een kant en klare lijst passend bij het tijdstip of je humeur.

Binnen Google Music is de opbouw van zo’n lijst wat vager. Je kunt random muziek luisteren gebaseerd op wat je eerder streamde en positief beoordeelde, of lijsten gebaseerd op een artiest of nummer. YouTube, ook van Google, maakt tegenwoordig onderscheidt tussen gewone filmpjes en muziek. Met daarin dezelfde fuzzy lijsten als in Google Music. ik luister ze gemakkelijk via de Chromecast over de speakers en zie de bijbehorende clip op TV. Dit weekend bewees de serendipische manier van Google zich: Ineens hoorde ik een bekende sound… 

Op TV zag ik Dave Grohl, Trent Reznor en Josh Homme. Foo Fighters, Nine Inch Nails, Queens of the Stone Age. Onder andere. 

Wow. De namen zeggen genoeg. Was dit een soort superband in wording? Het nummer wat ze speelde heette Mantra en bleek afkomstig van de soundtrack van de documentaire Sound City. Deze is gemaakt door Dave Grohl en gaat over de gelijknamige studio waarin vanaf 1970 vele topalbums zijn opgenomen. De lijst is indrukwekkend, met onder andere Nirvana, Kyuss, Metallica, Artic Monkeys, Red Hot Chili Peppers & Nine Inch Nails. Op een wonderbaarlijke manier is deze aan mijn aandacht ontsnapt: staat nu hoog op het lijstje.

De muziek is in elk geval veelbelovend. Voor een ‘ouwe’ als ik dan. Ik hoor Chris Goss, en denk terug aan Pukkelpop in 1999. De sfeer, de toon. Nee, geen soundtrack vol klappers van hits, maar een stoomlocomotief van gitaargeluid die je meeneemt op reis. Drie minuutjes pieken is onzin. Het blijven rasartiesten. Simpelweg een ander kaliber dan de one-hit-wonders die door de mainstream muziekproducenten de wereld in worden geplugd. De passie in de muziek is zo hoog, dan je geen hits nodig hebt om de hele plaat af te luisteren.