In een nieuw huis komen twee dingen: spinnen en kinderen. En komen er kinderen, dan gaat je tuin naar de haaien. De helft van je siergras verdwijnt voor een speeltoestel, een opblaaszwembad laat elke zomer 4 vierkante meter hooi achter en heb je eindelijk die mol verjaagd, komen er gaten in het resterende postzegeltje groene tapijtje door konijnen.
Tamme konijnen.
Ook nog. Jawel, ik ontkwam er niet aan. Met vaderdag in aantocht moest ik de prolongatie van mijn jaarlijkse titel als papa van het jaar toch veilig stellen: de diva’s waren toe aan een huisdier. eerlijk is eerlijk, ik had liever een hond gehad. Maar dat vind ik zielig voor dat beestje, aangezien we drie tot vier dagen per week overdag niet thuis zijn. Goudvissen hebben we ook gehad, en aangezien we die dingen zelfs truukjes konden laten doen was het tijd voor een echte uitdaging: konijnen.
In het najaar kregen we al een kooi van iemand waar het konijn was verdwenen. Of ontsnapt. Of meegenomen door een roofvogel. Of van het balkon gedonderd. Dat was niet helemaal duidelijk, maar het hok was in elk geval leeg en het was niet door een ziekte. Het dodelijke virus Myxomatose waarde de afgelopen maanden namelijk rond. De diva’s moesten dus nog even geduld hebben. Het hok had zijn plek al, met rondom en tot een halve meter diep onder de grond gaas. We hadden besloten om te kijken of er een koppel konijnen bij het dierenasiel was te vinden. Geen reactie.
De lente kwam, evenals tulpen in het konijnenhok. Blijkbaar zaten er toch nog wat bollen in de zand die mijn graafwerkzaamheden gewoon overleefd hadden. Enfin, tijd om eropuit te gaan, met de fiets naar Kasteel Geldrop, waar ook een kinderboerderij is. En op die kinderboerderij…. konijnen. Te koop, ter adoptie. Wij vragen hoe dat werkte, bleek er alleen een koppel te zijn met een konijn met permanente diarree die geen wortels en dergelijke mocht, en een koppel met een geflipt konijn. Leek ons toch wat teveel voor het eerste huisdier van de dames. Maar… er zat ook een koppel in quarantaine, die kwam over een week beschikbaar. Een van de twee van dat setje was een wit konijn. De diva’s waren ongezien verliefd op dat beest.
Twee konijnen geadopteerd bij de Kinderboerderij Geldrop
Afgelopen zondag reden we dus weer naar de kinderboerderij. Eye on the prize. Het witte konijn en haar compagnon zat in een hok. Een van de vrijwilligers van de kinderboerderij maakte het deurtje open en vertelde er meer over. Ondertussen zat ze met de oppervrijwilliger te appen en… slecht nieuws. Deze twee nieuwe mochten nog niet weg, omdat er gewoon weinig konijnen waren. Maar de andere koppels wel. Die zaten er al even namelijk. Soort FiFo systeem. We vroegen toch maar even aan haar wat dan het probleem was met het ene konijn dat geflipt zou zijn.
Nou, zei ze, hij kan wel eens wat fel overkomen. Niet echt agressief, maar als er iets gebeurd, is hij er als de kippen bij. En hij probeert dingen uit. Als je het hok schoonmaakt, is je emmer water bijvoorbeeld al snel zijn badje. We merkten het bij het aaien: zodra het andere konijn aandacht kreeg liet hij van zich horen. Hij leek wel op ons alledrie gecombineerd. Zo had hij ook enorm veel haar. Hij heette James om die reden.
En juist een braaf konijntje als makker: een soort dalmatiër konijn met korte, zachte vacht. Mieke. Waarom haar vorige baasje haar zo noemde was onbekend. Wel dat dat baasje te weinig ruimte voor ze had. Saar en Roos vonden het wel mooie namen eigenlijk en desnoods mochten James en Mieke bij hun op de kamer. En dus gingen de twee mee naar huis en ik mocht naar de bouwmarkt voor een ren op het gras.
De twee konijnen bleken thuis meteen al anders. Juist Mieke stuiterde door de kooi en maakte sprongetjes. James ging op zijn achterpoten staan, neus in de lucht. Beiden konijnen ploften soms op hun zij of gingen compleet gestrekt liggen. Blijkbaar allemaal tekens dat ze het naar hun zin hadden. Niet zo gek, met ineens veel ruimte. De volgende ochtend was er echter paniek. Saar en Roos waren bij het ochtendgloren meteen naar het konijnenhok gegaan en… DE TRAP WAS NAAR BENEDEN GEVALLEN! James zat onder in het hok en Mieke op zolder en ze misten elkaar. Blijkbaar was er toch een balkje vergaan en het gewicht van James en Mieke samen was net teveel voor het laddertje waarover ze omhoog liepen.
Of James was inderdaad echt zo’n ondeugd en iets te drastisch op onderzoek uitgegaan. Het beestje had ondertussen ook al een halve kuub zand verplaatst bij het onderzoeken van dat gekke plankje op de grond. Dat belooft nog wat. Of… is James toch een hondje?