Soundtrack of Your Life III!

Jawel, het is weer december. Tijd voor de derde editie van Soundtrack of Your Life. De hele maand december elke dag een nummer, passend bij een bepaald thema. Sommige makkelijk, sommige moeilijk.

Op Facebook is ook dit jaar weer een (besloten) groep waar deelnemers hun keuzes plaatsen, vaak voorzien van persoonlijk verhaal. Ook op Twitter kun je de lijst tegenkomen met de hashtags #SOYL of #SOYLIII. De nummers komen per dag allemaal in een Spotify lijst, te vinden door te zoeken op SOYLIII. Mijn keuzes vind je hieronder ook. Uiteraard. De editie 2017 en 2016 staan ook nog op Tikfout.

SOYLIII: De Thema’s van 2018

  1. Wat is het meest vreemde nummer dat je kent?
  2. Een nummer uit de jaren ’70.
  3. Road Rage! Nummer voor in de file…
  4. Een lied dat je op een podium wil doen.
  5. Een lied passend bij een break-up.
  6. Lied dat je aan thuis doet denken.
  7. One day fly!
  8. Beste nummer ooit gemaakt door een boy/girlband.
  9. Een nummer uit de jaren ’80
  10. Nummer met de meest bijzondere videoclip.
  11. De Elfde! Een carnavalsnummer.
  12. Beste nummer uit een film of musical.
  13. Jouw Guilty Pleasure.
  14. Beste meezinger.
  15. Het beste rapnummer.
  16. Een nummer uit de jaren ’90
  17. Een ballad.
  18. Nummer wat je voor je grote liefde wilt zingen.
  19. Beste Franstalige nummer.
  20. Slowen! Een schuifelnummer.
  21. Nummer met de beste gitaarsolo.
  22. Een cover.
  23. Het beste nummer uit de 21ste eeuw.
  24. Bijzondere formaties, duetten of samenwerkingen.
  25. Nummer met grofste tekst.
  26. Beste Duitstalige nummer.
  27. Bonus! Jouw nummer naar keuze met verhaal.
  28. Een liedje met ‘lalala’ erin.
  29. Het beste nummer met een sample.
  30. Nummer van een Belgische band of artiest.
  31. Beste nummer van 2018.

Dag 1: Meest Vreemde Nummer

Mijn nummer voor dag 1 SOYLIII “meest vreemde nummer”: CHER!

Met Beavis & Butthead.

Twee superslecht getekende lillike pubers, korte animaties met 8 seizoenen op MTV, wat ook nog eens aanleiding is voor een volledige CD met nummers van Nirvana, Anthrax, RHCP Run DMC, Sir Mix-a-Lot en… Cher. HOE DAN!

Dag 2: Een nummer uit de jaren 70.

IK VOEL LIEFDE! ❤️

Maar dan op z’n engels. Donna Summer. I Feel Love. En in deze live versie doet ze de robot vanaf 2:22. Eigenlijk het enige disco nummer wat écht te pruimen is en nu nog gewoon gedraaid mag worden door de elektronica.

Wat Leo Blokhuis kan, kan ik ook, dus ik citeer van Wikipedia wat David Bowie over dit nummer zei:

“One day in Berlin … Eno came running in and said, “I have heard the sound of the future.”… he puts on “I Feel Love,” by Donna Summer … He said, “This is it, look no further. This single is going to change the sound of club music for the next fifteen years.” Which was more or less right.”

Dag 3 SOYLIII: Road Rage!

Je hoort de motor starten, ‘more cowbell’ als alles begint te draaien en de Mad Max motor loopt het hele nummer non-stop door. Eigenlijk bij alle nummers van Fu Manchu wel. Net als hun optredens. Met de zanger vaak nog steeds in hetzelfde shirt als in de vorige eeuw.

De Moongoose is vrijwel zeker een verwijzing naar Tom ‘The Mongoose’ McEwen, deze zomer overleden op 81 jarige leeftijd. Hij deed aan drag racing: The mongoose flies…

Geen officiële videoclip, wel de goede sfeer.

Dag 4: Een nummer wat je op een podium wil doen.

Dan maar meteen een heel concert, als ik toch op dat podium ga. Startend met de drumsolo op 1 uur en 7 minuten, gevolgd door Forty Six & Two. Tool dus.

Leo Blokhuis had het niet zien aankomen (duh) maar het concert in de Ziggo Dome in juni was in drie minuten uitverkocht. En ik ben erbij. 🤘

Toen Chris Cornell stierf en ik hem dus geen enkele keer live had gezien, bedacht ik me: dat gebeurt me niet nog eens bij een van de grote helden. Mits ze niet te bejaard zijn geworden om een degelijk optreden neer te zetten. Zo dacht ik ook nog even aan het concert van Monster Magnet. Tot ik een opname van een recent optreden zag. Oei. Of positief gezegd, die hebben van het leven genoten. Ik hou het bij de CD. Tool daarentegen…

Dag 5: Een lied passend bij een break-up. 

Lekker melancholisch. Zonder woorden.

Al is er ook een versie mét. 
Blonde Redhead’s “For the Damaged Coda”.

Dag 6: Een nummer dat je aan thuis doet denken.

ARE YOU READY?!

Daarmee begint Blind, meteen het eerste nummer van het debuut album van Korn. Maar niemand had die aanmoediging nodig indertijd, de tikjes in de eerste twee seconden waren al genoeg voor een feest van herkenning, waarmee iedereen in de Altstad het podium op vloog. Dat was ook ooit mijn tweede thuis.

Maar ook thuis thuis kwam deze CD dus sommige periodes niet uit de CD-speler. Vast tot groot genoegen van mijn ouders. Vooral ook omdat ik die ook als wekker gebruikte. Gna. Man, wat een tijden waren dat. Nu heb je het over bubbels, maar toen helemaal. Iedereen had die CD. Net zoals Ugly van LOA, iets van Rammstein, RATM, Lamb, dEUS en meer. Maar ook Faithless, the Orb of Lamb.. En vooral: luisterde je ook die hele CD. Op een feestje werd gewoon zo’n CD opgezet. Kisten aan en gaan. 🤘

Dag 7: Een One Day Fly.

Pulp had eigenlijk nooit een hit in Nederland, zelfs niet met Common People. Zelfs deze cover (de stem hierin herken je meteen) deed het beter.

In heel Europa, behalve hier. Goed Snob 2000 materiaal. Aanrader trouwens.

Enfin, het origineel. Uitgebracht in 1994 alweer. De genoemde cover in 2004. In deze eeuw in meerdere lijstjes hoog of zelfs nummer 1 verkozen als hét Britpop nummer. Door de Britten zelf dan.

Dag 8: Beste nummer ooit gemaakt door een boy/girlband.

Alles wat ze zei…

Dag 9: De ’80’s…

Haat/liefde. Muzikaal stelt het eigenlijk niet veel voor, vergeleken met andere periodes. De meeste hitnoteringen weet je blind in deze periode te plaatsen. Glad geproduceerd, veel synths, glad geproduceerd en té clean qua klank. Die drum(computers) elke keer… Mijn eerste keuze voor vandaag was dan ook Ome Phil, met ‘In the Air Tonight’. Al door iemand anders in de SOYL groep gekozen. In dit nummer past die cleane sound dan weer wel goed. Kilte daardoor, waarin zijn stem (niet eens gezien als een beste zanger), perfect past. Danny Carey heeft in interview aangegeven dat Ome Phil (Ook met Genesis als prog-rock) een grote invloed was op Tool, en hij heeft de drumcomputers ook overgenomen (en gebruikt) en zo is het cirkeltje weer rond.

Maar ’80’s is ook feest. Niet te moeilijke muziek, lekker voorspelbaar, dezelfde beat en sound, prima daarvoor. 🎉Ondanks dat sommige het wel moeilijk wilde maken qua tekst: het blijft pop. Veel nummers doen het nog steeds goed op de dansvloer om die reden. Maar mijn belangrijkste hartje voor de ’80’s is dat hieruit de grunge voortkwam. 😁

Daarom een van de eerste symptomen daarvan: NY-ers Sonic Youth met Teenage Riot. Misschien niet voor niets hun meest poppy-opgebouwde nummer ooit. ‘Underground’ broeide er genoeg wat niet in de hitlijsten kwam. Sommige dingen veranderen nooit.

Dag 10: De meest bijzondere videoclip.

Little Big. Jawel, het beste van het web komt zoals altijd uit Rusland.

Freaky. En het dansje is sinds het uitkomen in het najaar van 2018 een megahit op TikTok. Op Youtube slechts 92 miljoen weergaven en ik durf te wedden dat een grote groep er hier nog nooit van gehoord heeft. Dus hup hup, dansje oefenen en je hoort er weer helemaal bij.

De Elfde! Het beste carnavalsnummer.

Vroeger ging ik met carnaval meerdere dagen op pad. De afgelopen jaren is het beperkt gebleven tot een of twee dagen. Ik had niks met de rituelen en gebruiken, niks met de muziek, en nog steeds niet, maar als je zegt dat carnaval in je bloed moet zitten, dan klopt dat wel.

Als kind mee naar de optocht in Helmond, want daar kreeg je veel snoep, precies op de bocht bij de hefbrug over de Zuid Willemsvaart in het centrum. Zodra ik 15… 16 was naar de Joek langs het spoor in Geldrop, en daarna later op de avond door naar Stratumseind. Belachelijkste outift: met een bende zaterdagpostbodes op de zaterdag in de postbode outfit. Direct na het werk door dus.

En da’s wat er in het bloed zit: bekenden om je heen. Vrienden, en later werd dat vrienden weerzien, of vage bekenden weer tegen komen, oude studiegenoten of anders.

Maar muziek… Dan toch maar de nummers niet specifiek gemaakt voor carnaval, maar dan wel gedraaid en meegezongen. Al dan niet fonetisch of wachtend op het refrein. Van Meatloaf tot…. Shaffy & List. De verhalen van Pastorale en deze heer & dame zijn bekend en anders de moeite waard om op te zoeken!

Dag 12: Beste nummer uit een film of musical.

Niet iedereen was het eens met deze dag: film & muziek zijn toch twee verschillende dingen? Ze hebben me overtuigd. Film en musical kunnen twee thema’s zijn. Dus ik doe vandaag twee nummers.

(Eigenlijk kon ik niet kiezen, maar ik schuif de stokslagen graag door.)

Dus:

Film

Op de middelbare school hadden we wat eigenwijze leraren. Lesboekje mocht je lekker thuis lezen, lesgegeven op de ouderwetse manier alleen als er vragen waren. Sommige spoorden niet (in onze ogen dan) maar kon je wel om lachen, anderen spoorden niet maar kon je wel mee lachen. Beiden waren prima voor mij en op de sloffen (en kisten & sneakers) de zes jaar op het Augustinianum afgerond.

Een van de docenten uit de laatste categorie van Verschuren van Engels. Alle Monty Python’s, Fawlty Towers en Blackadder’s gezien. Goed voor de uitspraak. Denk ik. Hij deed ook de filmclub. Vier maal per jaar voor onderbouw, acht maal voor bovenbouw ’s avonds een spiksplinternieuwe film in de aula. Daarvoor was een crew nodig die de stoelen klaar zette.In ruil daarvoor had je de VIP plekken op het podium. En eenmaal per jaar naar de échte bios, volvreten bij de Mac en cola’s in Hotel Corso (Blogje daarover).

Hij kreeg het elke keer voor elkaar om de filmrollen van Die Hard, Naked Gun en die klassiekers te krijgen kort na verschijnen. Een hele zaal vol pubers en zulke films… Ja kijkbuiskindertjes, dat betekende ook regelmatige onderbrekingen om de filmrol te wisselen. Natuurlijk moesten er ook verantwoorde films getoond worden om de ouders gerust te stellen, waaronder The Streets of Philadelphia.

Een valstrik.

Want wat deed hij de dag daarna? Gingen we klassikaal de songtekst analyseren….

Musical

Ik heb een schijthekel aan musicals. Hysterisch gedoe. En ga je een keer (Aïda), is het geluid bagger van het hele deel voor de pauze. Daarom deze uit de meesterlijke film Beetlejuice. Lekker aanstekelijk. Er zitten dansjes in die nergens op slaan. Overdreven geacteerd. Koekoek. 

Dag 13: Guilty Pleasure.

Ik start ‘m in bij… ach luister zelf maar. Volledig concert beschikbaar door die slider weer naar links te zetten. 

Mambo Kurt, wat een held. Hij doet ook Nederlandstalige nummers, maar het geluid van die opnames wilde ik jullie niet aandoen. Hoe goed de mics ook zijn, dat orgel icm met zijn zoetgevooisde stemgeluid maakt het membraan van vrijwel elke microfoon kaput. Let ook op de outfit met de perfecte zonnebril.

Deze man kan alles.

Hij staat in elke muziektempel en zoals hier gewoon op een stevig metal festival. Hij heeft zelfs een X-mas album. Verkocht hij twee jaar terug na (of eigenlijk al schaamteloos tijdens, maar goed, deze man kan en mág ook alles) het optreden op Paaspop.

Dag 14: Een Meezinger.

Dus ik ga voor… Paradise by the Dashboard Light!

Nee… Paradise City! Geen verhaal deze keer. Iedereen kent dit nummer wel. Wat een superband was dat. Ja, ze treden nog op, ik weet het…

Dag 15: Het Beste Rapnummer

Ik denk dat mijn rapwaardering verpest is door de eerste kennismakingen daarmee: 2Unlimited en vergelijkbare bagger. Alhoewel, het is wel jeugdsentiment, en nostalgie maakt rauwe bonen zoet. Dan had je een leuk deuntje, zangeresje met zoet stemmetje en dan… een stukje verplichte rap erin. Zo’n draak van een tekst die ook nog eens alleen wat eindrijm had en je na twee keer luisteren al uit je kop kende. En uit kon kosten. En rauwe bonen kotsen, da’s geen aanrader.

 Maar net zoals die Hollandse House die de wereld overging een industrie was/is, was rap dat ondertussen ook. En dus (mijn mening) krijgen we ook alleen de bagger te horen. De rap voor de massa. De makkelijke drek die allemaal ietwat op elkaar lijkt, zodat het sneller opgepikt wordt. Er komt zo nu en dan wel wat goeds doorheen, wat dan ook meteen een megaklapper wordt. Lose Yourself is al voorbij gekomen in een eerdere editie SOYL, bijvoorbeeld. Maar het merendeel, nee. Gewoon nee. Zeker de Nederlandse pulp. Het zegt al genoeg dat ook in de groep op Facebook vooral oudere nummers voorbij komen. Dank voor deze bevestiging. 😉  

Da’s natuurlijk niet beperkt tot dit genre. Wat dat betreft vind ik de K-Pop een mooi verschijnsel. Compleet open over dat het een industrie is, elke band expres zo bij elkaar gezocht. Geen moeite wordt er gedaan om het verder te verbloemen. In tegenstelling tot de Amerikanen. Vele grote hits van onder andere Katy Perry & P!ink zijn namelijk eigenlijk nauwelijks Amerikaans van origine, maar geschreven door een clubje Zweden onder leiding van Max Martin. Een aparte schrijver voor het refrein, iemand die de catchfrase bedenkt van het nummer, iemand die uitpluist hoeveel repetitie erin moet zitten, of dat wel elke 7 seconden is, alles om een hit zo snel mogelijk in je kop te krijgen en te cashen voordat de volgende erin moet. Zelfs de rapscene is er braaf door geworden.

Klinkt als een rant, zou je kunnen omzetten naar een rap, maar ik vind dat we daar best een beetje meer nuchter over mogen doen. Vergelijk het met fan zijn van een voetbalclub.

Maar goed. Ook ik heb dus niet zoveel met rap. Althans, de top 40 rap dus. 😉 Mijn herwaardering van goede rap komt eigenlijk door de Nu-Metal. Over geproduceerde bagger gesproken. Wat een rommel zit daar tussen als je zo de playlist Nu-Metal van Spotify erbij plukt. Maar vaak wel met iets wat tegen rap aanschurkt tussen het gitaargeweld door. En samenwerkingen. Was Body Count eigenlijk de eerste?

Tot slot dan maar bewijs: Waarom horen we niet meer van de Britse rap? Hoppa, ik gooi er gewoon een vers geperst nummer in van The Streets. Weer even wennen. Redelijk braaf. 

Edit: en té slecht. Vroeger was alles beter. Dus terug naar een nummer van Pirate Material: 

Dag 16: Het beste nummer uit de ’90’s.

Mijn inzending voor vandaag: Kyuss. Pearl Jam, U2, Smashing Pumpkins, allemaal kanshebbers, maar Kyuss kan ik nog steeds non-stop opzetten. Hele albums gevuld met een ‘wall of sound’.

Maar welk nummer… Deze keer geen Demon Cleaner of Green Machine, maar Space Cadet. Een van de rustigere nummers, wel voorzien van hetzelfde opzwepende ‘dieselmotor’ ritme zo kenmerkend voor stoner rock van de Palm Desert scene. Afgaande op de verhalen achteraf haast een cult rondom Josh Home, nu de kopman van Queens of the Stone Age, toen slechts de gitarist met een babyface. Die topmuzikanten vonden elkaar bij de Desert Sessions: ergens in de woestijn onder invloed van elkaar en ‘andere zaken’ gingen jammen. Voor de lijst namen van deelnemers in een of meerdere sessies, check Wiki.

Later werden er zelfs albums op genomen, onder leiding van Josh Home: de Desert Sessions. Niet te verwarren met de Dessert Sessions die vooral door ondergetekende worden uitgevoerd. In een week tijd werden 10 nummers geschreven. Sommige riffs & nummers hoor je nu terug in het repertoire van QOTSA of Eagles of Death Metal, bijvoorbeeld. Wel wat bijgeslepen. Josh Homme is een muzikaal genie, maar ook een diva. Al heeft ie daar ook wel wat recht toe en soms heeft ie gewoon gelijk, zoals bij het Made in America festival van Jay-Z. Citaatje:

“I just told them if you open up my bag I’m not playing so I guess it’s up to you whether we are playing or not… the idea they frisked all my guys, means you’re in some different place, no-one has ever done that… he also gave us some champagne and wanted us to take a photo with it. And I thought, that’s not a gift, that is a marketing tool. So I destroyed it. Because I thought it was rude overall. And you shouldn’t frisk my guys, you should fuck off.”

Enfin, een rode draad in mijn muzieksmaak. Niet alleen Josh, maar de stijl van die Palm Desert. Een mix van snoeihard gitaarwerk, funk, punk en non-stop drumwerk wat elk nummer voort blijft trekken. Als een dieselloc die niet te stoppen is.

Er is geen officiële video van, deze heeft wel mooie beelden. 

Dag 17: Een Ballad.

Mijn inzending voor vandaag: The Bed Song van Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra. 

Deze heb ik in de eerste editie eerder ook geplaatst trouwens, met bij een eerdere dag ook een nummer van Amanda Palmer als onderdeel van The Dresden Dolls.  

Hoewel ik vooral van GITAARMUZIEK hou, voor diegene die het nog niet heeft gemerkt, heb ik nog steeds een zwak voor klassieke stijlen. Zoals de driekwartsmaat van de Engelse Wals. Waarschuwing vooraf: wat je ook denkt na onderstaande, ik ben het totaal verleerd.

Ik heb namelijk op stijldansen gezeten. Als tiener moest ik verplicht van mijn ouders dat proberen. En als ik het niks vond, mocht ik na vier of vijf lessen stoppen. Dat deed mijn broer dan ook. Ik niet. Ik ging nog een jaartje of vijf door. Eerst alleen dat uurtje op per week, maar met brons, zilverster en smaragdgoud met een streepje op zak (of hoe dat ook allemaal heette) had je natuurlijk wel wat meer uurtjes te vullen. En met een hechte vriendenkring was dat super. Dat was een aparte bende, dwars door alle scholen en dorpen uit de buurt heen. Geldrop, Heeze, Mierlo, Nuenen. Augustinianum, Strabrecht, Joris, Lorenz. Alles door elkaar.

En dus groeide ik ook op met de popdeuntjes van toen voor de quickstep & jive (Charles & Eddie’s Would I Lie to You non-stop en ik heb er niks aan overgehouden), maar ook de tango, Engelse wals, foxtrot, paso doble en meer. Strak voorgeschreven ritmes die daardoor tot creativiteit dwingen. Misschien dat ik daarom Tool ook wel zo kan waarderen. En in de dans een samenspel met timing en gecontroleerde bewegingen. Misschien dat ik daarom Tool nog meer kan waarderen, mag je dat tenminste helemaal los laten. 😉

The Bed Song zelf spreekt voor zich. Alleen piano. Niet strak gespeeld of gezongen, wel vol emotie.

Dag 18: Een nummer wat je voor je grote liefde wil zingen.

Wie Manont en mij een beetje kent… Snapt dat dit nummer zou passen. Waarschijnlijk bedoelt Huub bij de laatste zinnen dat zijn grote liefde echt de deur uit is gelopen, maar bij mij is het zelfs zo dat ik eigenlijk niet slaap als Manon (nog) niet thuis is. En als ze dan thuiskomt, doe ik net alsof ik slaap omdat dat anders nog wel even gaat duren. 😘

Maar toch, wat ik dan eigenlijk zou willen zeggen en dus zingen:

Dag 19 SOYL: Een Franstalig nummer.

MC Solaar. Een rapper nota bene als inzending voor vandaag. Stromae stond ook hoog op het lijstje, zeker ook dankzij de show op Lowlands, maar toen schoot ineens dit nummer mijn hersenpan weer binnen.

De karaoke versie staat op YouTube én je kunt ook meespelen met je luchtgitaar! Bonuspunten voor mezelf.

Dag 20: Slowen! Een schuifelnummer.

Mijn inzending: Michael Bolton.

Hij had een mooi zittend pak, wel een pruikje op, zo lijkt het. 😂 Maar: don’t mess with Michael, hij doet gewoon duetten met Jack Sparrow! 

In 1989 uitgebracht lees ik. Dat kan wel kloppen, want ook ik moet dan toch denken aan de schoolfeestjes in groep 7 & 8 van de basisschool. Ik zat met maar liefst 6 andere kinderen in een klas, dus dat was gewoon bij iemand thuis wanneer we maar wilde. Hoeveel kosten 7 zakken chips en wat 3ES nou? En na een paar zwemmers kreeg iedereen een punt voor ritmegevoel en hoe ‘close’. Om vervolgens weer te kunnen stuiteren op al die andere nummers uit de ’80s. 

Dag 21: Gitaarsolo

Mijn inzending voor vandaag: Mad Season met November Hotel live at the Moore. Op gitaar: Mike McCready. Yup, nu alweer een paar jaartjes Pearl Jam. En dat doen ze hier. Jammen.

Dag 22: Een cover

Koper! Een blazersensemble met een ‘zangeresje’ van The Voice USA.

En een album vol covers van Audioslave, RATM en deze: The Pot van Tool. Dit is Brass Against met Sopia Urista.

Dag 23: Het beste nummer uit de 21ste eeuw

Rag ’n Bone Man met Human. Dit jaar zelfs op het podium in de Alpha van Lowlands. Mooie mix van stijlen en of het nu een act is of niet: een breekbare maar zowel gigantische man & stem. 

Dag 24: Bijzondere formaties, duetten of samenwerkingen

Beide muzikanten stonden deze editie al meermaals op de shortlist: Iggy Pop & Peaches. Deze keer halen ze de nr 1 met Kick It. Een duet of een battle?

Dag 25: Nummer met de grofste tekst

“I wanna hit you with the force of an asteroid from space

I wanna fall out of the sky right into your stupid face”

Frank Carter & The Rattlesnakes dus, met I Hate You. Hier gewoon in een kleine platenzaak.

Maar het is wel een kleine jongen, maar niet op het podium:

Maakte enorme gitaarherrie (en trekt daarmee ook nog vaak publiek wat dat verwacht, maar wordt steeds vaker getipt als een van de songwriters die maar blijft groeien, klasse van Josh Homme. Zo’n commercieel uitstapje met Samsung als dit zegt genoeg:

Vorig jaar heb ik hem ook geplaatst, met een lief liedje over dat hij niet in slaap kon komen. Lullaby. Kun je zijn tattoos goed zien.

Dag 26: Een Duitstalig nummer.

De andere deelnemers in de groep zijn al losgegaan. Met de bekende namen namen als Nena (Al mist Irgendwie… nog hoor), Wir Sind Helden (He, Gutentag is niet genoemd!) enzovoort, dacht ik even aan Trio in de stijl van veel andere genoemde nummers, maar toch, wie er echt missen, ik geef u:

DIE FANTASTISCHEN VIER!

De hele playlist uit de groep vol Duitse Muziek staat op Spotify.

Dag 27 SOYLIII: Bonus! Jouw nummer met een verhaal.

Op dinsdagmiddag, eind augustus, had ik wat buikpijn. Alsof er wat verkeerds in mijn maag zat. ’s Nachts niet of nauwelijks geslapen en gewoon met twee paracetamol naar het werk. Toen schoot de pijn ineens van boven mijn navel naar rechtsonder en wist ik eigenlijk wel hoe laat het was. Weer naar huis, dokter bellen: De volgende dag kon ik terecht bij de huisarts. Leve de doktersassistentes.

Dat redde ik dus totaal niet en belandde toch einde middag bij de huisartsenpost en een paar minuten later op de SEH, al bijna niet meer aanspreekbaar, totdat het infuus met paracetamol werd aangesloten. Een uur wachten op de bloedproeven en een plekje en ik werd naar de spoedopname gereden, wachtend op de operatie om de blindedarmoperatie.

Die kwam eigenlijk al iets te laat, want het was een puinhoop daarbinnen. Positief daaraan: hoewel men begon met een kijkoperatie was er toch nog een echte snee in de buik nodig. En heb ik dus deze vakantie ook een oorlogswond om te showen dans la playa. Mijn buik werd ook flink gespoeld en ik mocht vijf dagen lang aan de antibiotica via een infuus. Helaas bleek het daarna nog steeds niet de goede kant op te gaan en mocht ik nog een paar dagen extra blijven. Uiteindelijk wel naar huis: in het ziekenhuis kon men ook niets meer doen behalve monitoren, en als het niet erger werd, geen zware pijnstillers meer wil die thuis niet mogen, kun je maar beter thuis zijn om te herstellen.

Het resultaat: – 7 kilo (nu nog -5 en da’s dan eigenlijk wel prima), maar vooral ook twee maanden geheel uit de running, waarvan de maand september eigenlijk ook nog een zwart gat is van wat er om me heen gebeurd is. Dat je op dag vier of vijf ook een keer zegt dat Manon maar even zonder de kinderen op bezoek moet komen omdat je er helemaal doorheen zit. Pijn, besef dat het echt mis was, compleet gaar en op. De hele middag besteed aan het glazig kijken naar een etappe van de Vuelta, op het scherm van de buurman zonder geluid.

Dat er bij de kids nu pas bij de kerst uitkomt dat ze bang waren dat papa dood ging. En ik moet het nu ook niet bagatelliseren: het was ook echt mis.

Nu weer volledig aan het werk (Diegene die mijn Facebook zelf volgen, hebben vast wel wat updates gelezen), maar nog wel oppassen met hoeveel ik doe. Doseren qua energie. Wat nu precies komt door de lappenmand zelf en wat door de narcose, dat is altijd een raadsel, maar ik lig gelukkig wel dik voor op het schema. Nog wel met de waarschuwing dit ik vast op het einde van een (drukke) week nog een tik zal krijgen. Of zoals gisteravond, na een kerstavond, eerste kerstdag en tweede kerstdag. Netflix & chill.

Enfin, hele ochtenden en middagen vlogen voorbij. Geen idee waarmee, want zeker in september kon ik nog niet meer dan een half uur lang TV kijken en zeggen wat ik nu echt gezien had. Dat voorbeeld van de Vuelta hierboven: dat iemand dan vraag of ik alleen de finish heb gezien, en ik besef dat ik vanaf de start non stop heb liggen kijken. Of muziek op, ogen dicht. The Wall van Pink Floyd en andere albums die je van voor naar achter kunt afluisteren. Veel oude muziek, want herkenning. Of wat meer triphop, zoals Portishead.

En Sevdaliza, gezien op Lowlands. De set in deze video, het nummer voor de playlist heet Marilyn Monroe.

Dag 28: Een nummer met lalala erin.

Geen lange verhalen deze keer. De Playlist met inzendingen van alle deelnemers is al bijzonder genoeg.

Ik kies voor Moloko met Fun For Me.

Dag 29: Het beste nummer met een sample

Ophef mensen! Nouja, zeikerds vooral. Rondom Given to Fly van Pearl Jam, wat toch wel heel veel zou lijken op Going to California van Led Zeppelin. Mike McCready noemde het zelf ‘human sampling’, na een tijd waarin hij veel Led had geluisterd. Een nog beter antwoord kwam door samen met Plant op te treden en de twee nummers in elkaar overlopend te spelen. Zoals:

Tijdens dit optreden met doventolk Kim waarmee het nummer eigenlijk alleen maar beter wordt. Ze is helaas overleden.

Led’s Going to California:

PJ’s Given to Fly:

Dag 30 SOYLIII: Een nummer van een Belgische Band.

De Nachten was een festival in DeSingel in Antwerpen, waar ik een keer ben geweest op bezoek bij een oude studiegenoot. Brede gangen, met hier en daar wat jammende muzikanten, wat schrijvers die al even dwaasverdwaald door de gangen zwierven als het publiek, en in een theaterzaal nog een plekje bijna vooraan bij Mauro Pawlowski & the Grooms.

En toen gingen de versterkers aan en zaten we ineens niet meer op rij drie maar ergens achteraan. Bij wijze van spreke dan. De zaal werd eventjes weggeblazen met oa Terrorist Flower.

Een tijdje later kwam Mauro ook in deze samenstelling in het bovenzaaltje van Paradiso. Ik woonde toen nog in Amsterdam, dus dat kwam mooi uit. Een vriend van me sprak over dat optreden de mooie woorden: ‘Die zanger (Mauro dus) kan nu gewoon zijn leuter uit zijn broek halen, heel het publiek onder zeiken, en ze vinden het nog geweldig ook’. Kan zo op een tegeltje.

Mauro is van Evil Superstars (Sad sad planet), werd vampier als Somnabula, speelde mee op veel platen van andere Belgen van vandaag, was twaalf jaar lang gitarist bij dEUS en bracht naar mijn mening net weer genoeg vernieuwing en felheid bij deze band.

Dag 31: het beste nummer van 2018

Ik ga er toch wat steviger uit, met een soort eindejaarsboodschap…

For the word is now death
And the word is now without light
The new beatitude:
“Fuck the doomed, you’re on your own”

Overigens afkomstig van misschien wel de beste plaat van het afgelopen jaar. ‘So long and Thanks for all the Fish’ (❤️ H2G2) is vandaag ook al voorbij gekomen in de gezamenlijke lijst.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.