Afgelopen jaar volgde ik een fotocursus bij CKE Eindhoven, gegeven door Roberto Bogers. Bij de start van de cursus – gezellig met een grote groep bij elkaar, voor corona-tijd in het najaar 2019 – kwam de grote vraag: welke foto zou je nog ooit willen maken?

Tja. Mijn eerste gedachten uit naar een mooi beeld. Een portret is gaaf, maar toch iets wat ik vond dat ik sowieso moest leren. Een persoon met een rookflare, bij een industriële omgeving. Bij vorderen van de cursus bleek dat toch niet de meest uitdagende foto. Bij de losse opdrachten, plus eigen uitdagingen in coronatijd al veel andere beelden gemaakt. Zoals:

• Kiezelven in de avond: Beetje HDR en vooral geduld.
• Een serie hoogspanningsmasten: Lijnen en precisie.
• Experimenten met een LED-stick in Van Gogh stijl: Flits, timing en meer.
• TV Toren Mierlo bij zondsopkomst: Tijdig de kou in en de Gulberg op.
• En nog veel meer te vinden in de categorie ‘fotografie‘

Maar nu, de foto die ik nog wilde maken…

Mijn uitdaging zit in de tijd nemen. Vooraf eens goed bedenken hoe de foto eruit moet komen te zien. Nadenken over compositie: nog eens nakijken hoe het ook alweer zat met de Gulden Snede, de fibbonacci reeks… En zo ontdekte ik nog meer compositie-regels. 

Mijn gedachten gingen ook naar het omzetten in foto van een schilderij. Misschien zelfs een moderne interpretatie van de stijl van Lucas Gassel, geprikkeld door een bezoek aan Museum Helmond. De schilderijen van Lucas Gassel kenmerken zich door drie lagen: een berglandschap, als tweede een achtergrond met ondersteunende elementen en voorop een (bijbelse) gebeurtenis. Maar het omzetten van een schilderij in een moderne variant werd in de corona-tijd zelfs een hele rage op Instagram. Tja…

Kenmerkend in de schilderen bleek ook weer de gulden snede, de Fibonacci reeks die als spiraal terug kwam in de compositie. Ook bij het verwerken van de foto’s van mijn zomervakantie (Uiteraard ook gewoon genoten, niet veel in scene gezet, maar wel op compositie gelet…) ben ik daar verder op gaan letten. Welke ruwe beelden hadden meer in zich dan alleen de regel van derden? En kon ik bijvoorbeeld al met wat bijsnijden verrijken? 

Al met al kwam ik later een beeld tegen van een collage als portret. Dát werd mijn uitdaging! Immers: 

• Portretfotografie, moet ik mezelf, van mezelf, ook in uitdagen
• Het is vooraf nodig om de compositie van de losse elementen bepalen
• Maken van keuzes in welke elementen, dus welke details van een gezicht en in welke hoek los gefotografeerd moeten worden

Dankzij het voorwerk, met geeltjes en puzzels, bleek het fotograferen zelf rap gedaan. Ja, uiteraard moest er een mini-studio gebouwd worden, en de setting getest, maar dat liep vrij gestroomlijnd. Ook de foto’s zelf, door in eerste instantie gewoon strak te houden aan de beelden die ik moest hebben. Uiteraard nog een kleine reeks extra, je weet immers maar nooit.

Het nabewerken ging ook redelijk snel: fijn dat met een flits en een vaste setting elk beeld technisch ook identiek en raak is. Vervolgens is eerst een selectie gemaakt van de uiteindelijke beelden die samen een geheel vormden, die zijn afgedrukt en op foamboard geplakt. De laatste puzzel was het definitief vast plakken en ophangen bij CKE voor de tijdelijke expositie.

Enfin, het eindresultaat:

En nu? Door met fotografie. Misschien het volgende doel: duidelijk een eigen stijl ontdekken. Zoals je ziet is het nu nog breed, en probeer ik alles uit. Van technisch tot thema. Niet verkeerd natuurlijk om meer te kunnen en willen, maar toch: wat is nu mijn stempel die ik druk op de beelden die ik vang?