Vandaag maakten we een tripje naar Amsterdam, voor een bezoek aan het Rijksmuseum, het Paleis op de Dam en het Anne Frankhuis. In musea mag je (tijdelijk) geen foto’s maken, dus daar hielden we ons dan ook maar aan. Als een van de weinige, terwijl die maatregel juist vanuit deze drukke musea tot stand is gekomen om opstoppingen te voorkomen. Een teken aan de wand… Maar okee, alleen even een foto van buiten op straat ter illustratie: prima weer voor een wandeling van museum naar museum!

Het Rijks was mooi en veel. Dat wisten we van te voren uiteraard. Dus we hadden gewoon de highlights eruit gepikt van must-sees: De Nachtwacht, de Bedreigde Zwaan, de Van Gogh, de stukjes en voorwerpen over het Behouden Huis op Nova Zembla enzovoort. Je zou het haast vergeten door de focus op de Nachtwacht: In het Rijks is meer te vinden dan alleen schilderijen. Bij binnenkomst kun je als gezin trouwens ook een familiegids (keuze uit drie routes) krijgen, die je voert langs de belangrijkste werken binnen een bepaald thema, met daarbij telkens vragen of een opdracht erbij: top!

Overigens viel de tijdelijke expo Caravaggio-Bernini dan weer wel ietwat tegen. Misschien ook door mijn eerdere bezoek aan Caravaggio-expo in het Centraal Museum een tijdje terug: die had naar mijn gevoel duidelijk een beter verhaal en rode draad langs én tussen de werken. Nu was de opzet soms wat krap (Pré corona inrichting wellicht) en was het gewoon teveel en een (te) breed overzicht waardoor de essentie verloren ging. Mocht je dus voor het eerst naar het vernieuwde Rijks gaan, kies er dan gewoon voor wat extra tijd in de vaste zalen door te brengen. Je kunt er makkelijk een dag blijven, met de luistertour via app op eigen telefoon of gehuurd apparaatje.

Saar & Roos vonden het ook wel welletjes na een uur of twee, dus na de lunch gingen we weer rustig naar buiten. Iets eerder dan gepland: tijd genoeg om een extra stukje door de stad te lopen en ze de grachten te laten zien. Hoewel het Rijk niet echt druk te noemen valt vergeleken met ‘vóór Corona’ was er nog genoeg volk binnen, maar nog steeds een contrast met de stad buiten. Hoewel overigens ook nog steeds minder druk dan voorheen, leek het echt een andere wereld dan in Eindhoven. Als er niet zo nu en dan een lijn van anderhalve meter op de stoep gekalkt stond, dan leek er gewoon niets aan de hand…

Zelfs op plekken waar het makkelijk kon, zelfs daar leek men niet eens een poging te doen om afstand tot elkaar te bewaren. Geen ruimte bij het passeren van elkaar, laat staan even achter elkaar gaan lopen op het trottoir. Waar hier hekjes staan bij de terrasjes en men zich netjes meldt om een plek toegewezen te krijgen, cirkelde men in het centrum van A’dam gewoon ouderwets als gieren rondom de tafeltjes om op een vrijgekomen plek te duiken.

Ook in de musea viel het tegen trouwens, om eerlijk te zijn. Ondanks de lagere bezoekersaantallen, de reserveringen en pijlen overal: Even 3 seconden wachten bij een smalle doorgang of deuropening, dat was voor velen teveel gevraagd. Die stippen en pijlen op de grond leken voor niets. En genoeg mensen die zonder ticket gewoon door wilde stampen naar de kassa. Whut. Wij laveerden daar maar omheen, liepen eerst naar een ander schilderij of namen een andere afslag. De verbazing kon niet de hele dag duren, en ons aanpassingsvermogen ook niet.

Saved by the bell: Er was nog plek (na online reservering) bij het Paleis op de Dam. Een oase van rust binnen. Ondanks acht jaar op kamers in Amsterdam was ook ik er nog nooit binnen geweest. Gaaf om te zien. De grote zalen, de ‘kleine’ vertrekken en vooral alle uitbundige versieringen. Dankzij de luistertoer, ook hier, met genoeg uitleg over de ornamenten aan de muren en meer, was prima! Echt een aanrader: het lijkt dat vrijwel geen toerist het paleis nu weet te vinden, want geen rij of wat dan ook.

Aandacht voor Anne Frank

Dat was ook bij het Anne Frank Huis. Uiteraard moet je ook hier reserveren voor een startijd, maar de aantallen van voorheen lijken nog lang niet gehaald. Niet zo fijn voor de inkomsten, maar da’s wel heerlijk voor ons als bezoeker: melden en gewoon doorlopen. Druk was het dus hier niet. Wel prettig.

Ruimte om gewoon even stil te staan, te kijken en te luisteren: Ook hier een goede luistertoer. De dames vonden het tja, leuk is niet het goede woord, bijzonder om te zien en te horen. Gewoon het feit via de kastdeur het Achterhuis in te lopen, dat was al een ervaring genoeg. Saar zei met zachte stem: ‘Anne heeft hier ook gelopen en deze trapleuning aangeraakt‘.

Bam. Toch ook maar een vers exemplaar van het dagboek gekocht voor de diva’s. Ze kenden nu vooral de vlog: In 15 delen een vertaling van het dagboek alsof Anne een camera/telefoon in haar hand had in plaats van een pen. En zoals je leest, maakt die nieuwe toepassing dat Anne’s verhaal binnenkomt bij de jongste generatie. Saar & Roos hadden alle aandacht voor de stem van de luistertoer en de objecten in het museum: alles werd aandachtig bestudeerd om het verhaal van Anne zo compleet mogelijk te maken.

Gezien de politiek de laatste tijd is de boodschap van het dagboek helaas weer (meer) relevant dan ooit. Saar en Roos hadden na het museumbezoek alleen al meer dan genoeg vragen over de wereld. Daar kwam de bubbel Amsterdam zelf ook nog bij. De drukte en het negeren van de anderhalve meter, het zien van een ruzie op de Dam bij een standje met Palestijnse vlaggen, wat geschreeuw bij een man met een bord over systemische discriminatie, het wegjagen van een man met een joint van de stoep van het paleis, de Tibetaanse vlaggen daar weer vlakbij, ik denk dat ik morgen nog wel wat aandacht aan ze mag geven…