’t Is een rare zomer, met de anderhalve meter maatschappij. Afstand houden is eigenlijk wel prima te doen als iedereen een beetje meewerkt. De beperkingen op maximaal aantal personen per vierkante meter en natuurlijk de beperkingen op reizen zorgen voor een hele andere vakantie. Hoewel het buitenland, voor de buurlanden, nu weer wel lijken te kunnen, lonkt het eigen land ook erg. Je bent zo weer thuis, in je eigen bed, ook als ergens corona uitbreekt en een lokale lockdown wordt uitgeroepen.

Dat wordt nog eens aangejakkerd door de landelijke en provinciale (VVV) campagnes #WelkomTerugInNL & #HierMoetJeZijn. Eigenlijk zonde dat veel mensen dat niet eerder hebben ontdekt, zeker nu we sinds 1 juli hier, maar ook over de grens, weer veel meer mogen. Onder voorwaarden uiteraard. In juni, voor de eerste echte versoepeling van 1 juli, ging ik al eens naar het museum (Rijks & Anne Frankhuis in Amsterdam, en naar Helmond Museum), nu een echte vakantiedag met waterpret: kano varen op de Dommel.

Hier moet je zijn in Brabant: Valkenswaard

Een Canadese kano. Twee peddels. Een tonnetje voor je spullen. En… Gaan.

De Dommel begint ergens in België, niet heel ver over de grens. Bij het Brabantse Schaft komt hij ons land binnen en heeft dan nog een 25 meter verval tot de zee. De charme van een kanotocht op dit water is dan ook niet het trotseren van de reusachtige watervallen, wel de soepele tocht, meanderend dwars door het natuurgebied de Malpie. Dat vind je nergens anders. Langs de oevers riet, velden, heide & koeien. Alles op z’n Brabants, lekker gemoedelijk…

Alhoewel…

Enfin, ik begin even bij de start. Je parkeert je auto bij de Venbergse Molen, of daar vlakbij. Ligt er een beetje aan bij wie je je bootje hebt geboekt. Voor ons was het deze keer Puur Kano Verhuur: deze staat met een klein standje klaar direct bij de parkeerplaats.

‘Jullie hadden fietsen gereserveerd? Dan moet dat op dit briefje staan. De Greef?‘
Check. Je mocht ook met een busje, maar dit was net zo plezant. Meteen een klein tochtje erbij, ook nog eens coronaproof. Vier fietsen, van die lui zittende cruisers stonden gereed. Heel wat anders dan mijn racefiets, maar he, het is vakantie! De instructie daarna was eenvoudig: ‘Je fietst zo een 25 minuten naar het startpunt. Hier de weg af, tweemaal links, dan rechts maar niet meteen het eerste zandpad maar na een installatiebedrijf, en dan zie je het vanzelf.‘

Ik vond het prima, maar ik zag lichte paniek in de ogen van mijn gezelschap. Maar he, het is niet de eerste keer dat hij mensen zo op pad stuurt. En het klopte verder als een bus. Ongeveer driekwart van de fietstocht zoefden we over een mooi fietspad dwars door het natuurgebied van de Malpie. Her en der stonden wat picknickbanken: allemaal bezet. Niet zo gek, want we hadden een stralende dag uitgekozen en dan zit je daar, half onder de bomen, prima. Een bruggetje over een smal riviertje… Dames, daar gaan we straks dus op, en weer terug naar de plek waar we de fietsen kregen. Ik moest ze toch al wat voorbereiden.

Ineens fietsen we weer tussen wat bebouwing. Check, installatiebedrijf, rechtsaf. En inderdaad, tussen de weilanden door, weer de eerste optie rechts en daar verschenen wat gestapelde kano’s tussen de bomen.

Dit is een kano, dit een peddel, die kant op.

Okee, we kregen wel iets meer uitleg, maar veel meer was ook niet nodig. Het riviertje bracht je hoe dan ook naar de goede plek, het duurde alleen wat langer als je niet zelf zou roeien. Blijft wonderlijk hoe moeilijk mensen doen om dan droog in te stappen, terwijl iedereen weet dat er ergens een punt komt dat die peddel niet echt ín het water blijft. Tip: vooruit tegen het water slaan werkt het beste, dan kun je best goed mikken.

Het water was helder, en rook uiteraard naar ehm rivier. Maar ach, dat merkte je pas als je stil aan de kant was. Bijvoorbeeld een van de twee officiële picknickplekken. Neem dus gerust wat snaaivoer en drinken mee: dat kan in een tonnetje wat je meeneemt. Omdat het een natuurgebied is, mag je niet op andere plekken aan wal gaan. Daarmee zegt dus niemand dat je niet uit de boot mag. Het water stroomt niet hard, de rivier is op de meeste plekken hoogstens een been diep, ik zeg verder niks.

’t Was al wel wat drukker op het water. Dat merkten we met name bij de bochten. Dappere jongeren maakten dan vaart om voorbij te komen, misten de bocht, staken met de punt in het riet en wij gleden weer voorbij. Als het paste. Soort karma. Enige knelpunten waren de stuwen: vanwege de droogte waren op twee plekken stuwen in de Dommel gemaakt door het Waterschap. Daar moest de kano even aan de kant, om aan de andere kant van de stuw weer in het water gezet te worden. Niet iedereen was daar even bedreven in of had het geduld om op de ander te wachten. Da’s dan wel weer bijzonder. Maar goed, geen haast voor ons.

Mocht je dit ook gaan doen: je kunt bij de meeste verhuur kiezen uit twee tochten: een van 2-2,5 uur vanaf Borkel, of een langere van 4-4,5 uur vanaf het Belgische Neerpelt. Met kids is de korte prima, zeker als ze het roeien even beu zijn en je als ouder zelf door mag.

Als uitje met volwassenen is de lange een goede dagbesteding, zeker als je zorgt voor wat drinken en een reep peperkoek voor onderweg. En droge kleren in de auto hebt liggen, want ja, bij vier uur op het water, je gaat mij niet vertellen dat je je in kunt houden…