Sir Yes Sir

Geen festival compleet zonder vlammende V24lamingen. Een dagje later stond Balthazar in de Alpha, maar op vrijdag ging Sir Yes Sit los in het eigenlijk veel gezelligere Charlie. Dit jaar ook volledig overdekt. De Charlie was vorig jaar nog een podium, haast aan een strandje. Op zich prima, gezien het weer dat jaar, maar overdekt geeft wel een intiemere sfeer en ook overdag ruimte voor wat lichteffecten. De belgen Sir Yes Sir verdwenen in elk geval regelmatig in de rook.

 

Seasick Steve

Vroeg op de vrijdag stond Seasick Steve al geprogrammeerd. Wel in een volle Alpha, en terecht. Met zijn zelfgemaakte gitaren en een enorm charisma wist hij de hele tent voor zich te winnen. De echte opening van Lowlands 2013! Redelijk op leeftijd (bouwjaar 1941) en laat ontdekt door het grote publiek, gaat het verhaal. Hoe dan ook, houdt hij dat beeld graag in stand en het publiek smult ervan. Ach, maakt het uit, met zo’n passie voor muziek? Bonuspunten als je direct de bassist had herkend, dat is namelijk Led Zeppelin’s John Paul Jones.

Nine Inch Nails

De headliner voor de vrijdagavond was Nine Inch Nails. De band rond Trent Reznor zette een strakke set neer met de bekende nummers uit het imposante ouvre, zonder dat het als een ‘best of’ klonk. Best knap, als je bedenk dat een nummer als Hurt alweer uit 1994 komt. Ouder als sommige Lowlands bezoekers dus… Dat NIN gewoon Trent is bleek wel uit de start en het slot. Het slot met een hele mooie uitvoering van het genoemde Hurt, waarmee set dus rustig werd afgesloten in plaats van een knaller. En NIN komt ermee weg, zo goed. Er werden wel meer ‘zo doen we dat’ gewoontes doorbroken. Verlichting voor op het podium, strak gericht op muzikanten in plaats van de zaal. Zeker met felle wisselingen een magistraal en vervreemdend effect.

Een voor een kwamen meer instrumenten en muzikanten het podium op, gevolgd door een aantal panelen, die achter de muzikanten de schaduw opvingen. Dit bleken een soort LED-walls te zijn, waar later projecties op volgden wat de show een waar visueel spektakel maakten. Eerder theaterkunst dan een rockconcert. Wie NIN kent, weet dat naast de relatief rustige nummers er ook wat steviger werk bij hoort. Industrial, heet het genre voor wie het in hokjes wil plaatsen. Volgens mij gewoon rasartiesten, die van gitaar tot cello beheersen en overal ook een ritme instrument van durven maken. Voor wie twijfelt, hieronder de cover van Johnnie Cash van Hurt, daaronder die van NIN. Of zap naar 1 uur en net geen 14 minuten voor de live versie in het bovenstaande filmpje.

 

 

Baauer

Het eerste feestje van Lowlands was voor Baauer. Je kent ‘m wel, van de Harlem Shake. Vijftien seconden muziek waarbij een persoon temidden van een aantal anderen uit zijn dak gaat, daarna ineens iedereen. Leuke hype, en het maakte de naam Baauer meer dan bekend.Maar offie dus een volledige set kan draaien? Ja dus. In de Bravo op Lowlands 2013 maakte Baauer het eerste feestje van het festival. Retecommerciëel met een bonte en vooral razendsnelle mix van stijlen en min of meer bekende nummers. Zelfs Dune’s Hardcore Vibes… Je moet maar durven.

 

The Opposites

Het eerste feestje van Lowlands was Baauer, het grootste feestje van The Opposites. Muzikaal misschien niet, maar met een mensenmassa van een, pak ‘m beet, 25.000 man in en rond een tent rondjes draaien? Da’s een feestje ja. Hieronder de beelden, zap er maar eens doorheen. Bijvoorbeeld naar een minuutje 29.