De Rodin van België, zo wordt Constantin Meunier ook wel genoemd. Hij bracht vooral de arbeider in beeld, van boer tot mijnwerker. Het werk, de noeste arbeid, de vermoeidheid. Dat deed hij, aldus de uitleg bij de expositie ‘Ode aan de Arbeider‘ (t/m 4 maart 2018 te zien) in de Kunsthal van Museum Helmond vooral in de Belgische mijnstreek Borinage. De streek in Wallonië waar Vincent van Gogh als prediker heen ging en de streek bij Mons die hij een half jaar later als kunstenaar verliet. 

Helaas wat het maken van foto’s in de Kunsthal verboden. Anders kon ik je laten zien dat de grauwheid van het bestaan in een mijnstreek duidelijk terugkwam op de schilderijen. Een aantal leken afkomstig uit de Sovjet, door de strakke lijnen van de spierbundels van de arbeider. In de Hall of Fame, het open erfgoeddepot van Continium, komt in enkele werken dezelfde stijl terug. Maar ook het dagelijks leven: De expositie laat ook zien dat Meunier aandacht had voor juist de vrouwen in de mijnbouw. Niet alleen thuis, maar ook in de fabrieken zelf.

Zware industrie. Bijzonder hoe dat een landschap blijvend kan veranderen. Ook als de fabrieken en infrastructuur alweer verdwenen is. Alhoewel, bij Continium in Kerkrade is een deel van de spoorlijn als Miljoenenlijn nog duidelijk zichtbaar. In het seizoen kun je zelfs een stuk met stoomtrein rijden. Ook hier thuis in Eindhoven was veel industrie. Natuurlijk de Philips fabrieken, maar al eerder veel meer. Tabak & garen, bulkgoederen waarvoor bijvoorbeeld het Eindhovensch kanaal werd gebouwd.

De fabrieken zijn weg, het kanaal en de bruggen liggen er nog. Nu een mooie fietsroute tussen de twee steden. Misschien is de bouw van zo’n waterweg en de reden waarvoor wel juist door Philips een vergeten geschiedenis. Al weet elke rechtschapen Eindhovenaar heus wel dat de naam Lichtstad niet komt van de gloeilamp, maar van de luciferindustrie.