Deze vakantie was alles anders door corona. Onze geplande trip naar de Baltische zee ging niet door en tot vlak voor de start van de zomer leek heel Europa nog op slot. Gelukkig bleek er rond juli meer mogelijk. Toch was het spannend: wat als er toch een uitbraak kwam rond je vakantieadres?

Daarom kozen we voor Normandië en Bretagne: Alle ruimte, brede stranden, en daarmee eigenlijk veiliger dan in Nederland, én op 6 tot 9 uur rijden. Bij pech zouden we dus ook zo weer terug zijn in ons eigen Kikkerlandje. Uren online zoekplezier verder vonden we twee mooie plekjes. De eerste een tof hotelletje vlakbij Omaha beach, de tweede een chalet op een luxe camping, vlakbij een breed strand zodat er ook daar alle ruimte was. Dit is het verslag van het eerste deel van de vakantie: twee nachten in Hotel Les Divettes!

Brabantse gezelligheid in Hotel Les Divettes

Kijk dan! Lekker klassiek: zo stel je je toch een hotelletje in Frankrijk voor! Met op de voorgrond een glansrol voor de baas van het geheel: Drago. Een ontzettend lieve hond. Zoals bekend gaan honden op hun baasjes lijken, dus ook de eigenaar en eigenaresse van het geheel ontvingen ons hartelijk. Okee, eerst nog een keer de hond. Twee keer.

De eigenaar vertelde ons over de geschiedenis van het pand: oud en het had veel verschillende gebruikers gehad. Zo was het tussen de twee Wereldoorlogen een bordeel en was het ooit getroffen door een afzwaaier van een Belgisch oorlogsschip. Daar was niets meer van te zien. Hij had het verder opgeknapt en na een anderhalf jaar startte ze met de verhuur. Toen kwam corona… Bij deze daarom ook even een ongevraagde aanbeveling: mocht je die kant op gaan, denk even aan ze!

We zaten hier namelijk prima! Langs de Liberation Route, met aan de achterzijde een fiets- en wandelpad wat je linksaf bij Omaha Beach bracht, rechtsaf bij een kleiner strand. Later meer, want direct op onze eerste dag stopten we nog vóór het hotel bij Omaha Beach.

Overlord Museum in Colleville-sur-mer

Normandië bleek namelijk verrassend dichtbij. Een uurtje of zes rijden, dus dankzij een vroeg vertrek uit Eindhoven, nog de hele middag om alvast wat te zien van de streek. Onze eerste stop: Het Overlord Museum in Colleville-sur-mer. Een spiksplinternieuwe betonnen kolos stond op ons te wachten.

Niet alleen op ons overigens. Want het werd die middag drukker en drukker. En wij waren nog niet helemaal gewend aan de Franse corona regels. Wél een mondkapje in het museum, maar verder geen anderhalve meter, maar een onnavolgbare meter afstand. Helaas zette de medewerkers van het museum geen rem op het aantal bezoekers wat naar binnen polonaisde en héél prettig voelde het niet.

Op zich, lees vooral even verder, een aardig museum. In het begin een kronkelende gang – niet fijn dus, als het te druk is – die de (voor)geschiedenis van de landingen op D-Day vertelde. Langzaam kwam er meer ruimte, en waren wat scenes opgezet met oud oorlogstuig. Hier miste dan wel weer wat inhoud en het staat een stuk dichter op elkaar gestapeld dan bijvoorbeeld in Oorlogsmuseum in Overloon.

Misschien lijkt het nu dat het Overlord Museum een echte tourist trap is, maar dat is ook niet waar. Zeker aan het einde, waar een eregalerij volgde met foto’s van bevrijders toen en nu, was het respect voor de geschiedenis aanwezig. Het was gewoon te druk in deze corona-tijd.

Normandy American Cemetery & Visitors Centre

Vlakbij het Overlord Museum, richting de zee waar Omaha Beach te vinden is, ligt het oorlogskerkhof van Normandië, voluit Normandy American Cemetery and Memorial. Hier zit ook een bezoekerscentrum bij wat erg veel indruk maakte. Natuurlijk word je hier met de neus op de feiten gedrukt. Zoveel verhalen, films, series, geschiedenislessen die je hebt gehoord en gezien: maar om hier dan toch echt te staan, dat doet iets met je. Hier liggen 9385 gesneuvelden en worden 1557 vermisten herdacht.

Na het verlaten van de parkeerplaats die ook al aardig vol liep, kwamen we langs de ingang van het bezoekerscentrum. Stevige bewaking en strenge regels: een voor een naar binnen, handen ontsmetten, door een metaaldetector en tassen open. Vooral dat één voor één was even spannend voor de kids. Het centrum lijkt klein, maar heeft nog een enorme ruimte ónder de grond.

Een ruimte die mooi, strak, goed en respectvol is opgezet. Er is een ruimte voor een film waarin enkele veteranen in beeld komen, en vervolgens een paar zalen waarin de geschiedenis van de landingen op D-Day worden uitgelegd. Geen groots opgezette panorama’s zoals in het Overlord Museum, maar netjes, selectief in objecten die het verhaal echt ondersteunen. Mocht je weinig tijd hebben en je moet kiezen: ga naar deze plek.

Bij het verlaten van het bezoekerscentrum liepen we door over het kerkhof zelf. Het ligt letterlijk bovenaan de kliffen, met uitzicht op Omaha Beach. Rijen herdenkingsstenen met namen en jaartallen. Je leest er enkele, willekeurig in de rij. Onze dochters waren stil. Wij ook.

Zonsondergang bij Widerstandsnest 60

Die avond ben ik nog, op aanraden van de gastheer van het hotel, via de kustlijn richting Omaha Beach gelopen. Waar de klif ophield en het uitzicht over het strand begon, was een bunkercomplex. Widerstandsnest 60.

Eigenlijk bizar hoe klein de bouwwerken zijn, en toch meteen indrukwekkend groot. Zeker als je weet wat hier is gebeurd. Vanuit deze ronde gaten, alleen de betonnen structuren zijn nog aanwezig, zijn mortieren afgevuurd op het strand en de soldaten die daar aan land kwamen. Of er stond een mitrailleur in. Luchtafweer. Een kanon. Volgens de info zelf eentje met alleen de koepel van een oude Franse tank. Nu alleen nog een scheefgewaaide boom.

Tussen de bouwwerken wat diepliggende paden, wat waarschijnlijk loopgraven zijn geweest. Het complex is vrij toegankelijk. Misschien dat het overdag drukker was, nu was ik alleen. Op de heen- en terugweg kwam ik nog langs een oud, vervallen… kapotgeschoten kerkje. Chapelle Saint-Siméon de Sainte-Honorine-des-Pertes. Dankzij een kleine stroom was dit was ooit een pelgrimsoord, tot 6 juni 1944. D-Day. De kerk is nooit meer opgebouwd.

Het kiezelstrand & waterval van

Na een diepe, diepe slaap zijn we de volgende dag op het wandelpad naar rechts gegaan. Niet naar Omaha Beach, maar naar het kiezelstrand van Saint-Honorine-des-Pertes. Na een dagje pittige historie, en de reis, hadden de kinderen en wijzelf dat ook wel verdiend.

Plage de Saint-Honorine-des-Pertes is een heel ander strand. Hoge kliffen, en een kleine waterval. Yeah! Je waant je hier haast op een eiland in Thailand dankzij die stortbui op je hoofd.

Overigens ook hier uiteraard genoeg sporen van de Tweede Wereldoorlog. Het plaatsje werd dankzij het pad naar de zee een belangrijke plek voor de bevoorrading na D-Day. Hier liepen leidingen de zee in, om olie vanuit tankers op zee naar het land te kunnen transporteren. Ook vind je hier het huis ‘van de gekke Fransman’ die volgens de overlevering en de film The Longest Day als een bezetene stond te zwaaien om de geallieerden welkom te heten.

Omaha Beach

De laatste uren in Normandië, voor de reis naar Bretagne, brachten we door bij Omaha Beach. Een groot, breed zandstrand aan onze voeten. Mooi, een vakantiegevoel, maar je weet wat zich hier 76 jaar geleden heeft afgespeeld. Wij kwamen aan de Oostelijke kant het strand op en liepen een stukje naar het Westen. Rechts de zee, links de bunkers en nog iets daarnaast de begraafplaats waar we twee dagen eerder waren.

Pukkels uit de aarde, duidelijk zichtbaar op de duinen. Je kunt er gewoon in, ook hier zijn eigenlijk alleen de betonnen structuren nog aanwezig. Maar dat is genoeg. Je staat erin, het is donker, beklemmend en je ziet het strand op een afstand. Widerstandsnest 62 keek recht uit op de zee en de aankomende landingsvaartuigen.

Man, wat was dit indrukwekkend. En ja, we hadden nog veel meer kunnen zien. Als Eindhovenaar had je natuurlijk naar Bajeux moeten gaan: klopt. Ik ga ongetwijfeld nog een keer terug. Nu was het tijd om verder te gaan genieten van de vakantie: nu extra veel na wat we gezien hadden.