The day after…

Tijd is relatief, met een narcose nog zoemend tussen de oren. Ik kijk op: De verpleegster komt langs met een menukaart. Natuurlijk had ik nog niets doorgegeven voor het avondmaal, maar ik wilde vast iets proberen, dacht ze. Al was het maar om wat in mijn maag te hebben voordat ik een pijnstiller zou slikken. Ik had immers al bijna twee dagen niets gegeten. Dat wilde ik best proberen: geen honger, maar eten is toch echt nodig. Op mijn vraag of bij de pillen dan ook de antibiotica bij zou zitten, kwam in eerste instantie alleen een kleine schrikreactie…

Oh? Even kijken hoor… De verpleegster kijkt op computer, en zegt: Yup. Dat gaan we nu regelen, dat gaat via infuus namelijk, ’t is niet niks.

Iets later is ze terug, met een collega voor de check. En navraag. En het opnieuw aanleggen van een infuus, voor langer gebruik. Weer een gaatje erbij. Aan de paal naast mijn bed een nieuwe lading vocht, met daarbij een zakje geel spul. Een magisch mengsel van 1000 mg van de een en 500 mg van een andere variant antibiotica. Dat zou driemaal per dag, via een pomp, via doorzichtig buisje, in mijn lijf gaan. In een half uur met een taak voor mezelf: Ik mag op de alarmknop drukken als ie op is.

Piep piep. Op. Pompje stopt vanzelf. Verpleegster komt en zet de pomp een standje lager met alleen vocht, zodat hij blijft lopen. De buurman heeft er ook een en waarschuwt vast: die gaat ’s nachts nog wel een keer piepen. Belletjes of leeg.

En inderdaad. Piep piep. Verpleegster komt snel: belletjes in de slang. En nog een keer, maar nu bij de buurman. De overbuurvrouw begint hardop te praten en vraagt om een slaapmiddel. Eigenlijk is het nog steeds onduidelijk waar ze nu écht last van heeft.

De volgende ochtend, rond zes uur ’s ochtends, komt weer een andere verpleegster op de kamer. Een andere denk ik althans. Of ik geslapen heb? Geen idee. Verschil met wakker zijn is nog zo klein. Ze geeft vast een bekertje met pijnstillers. En weer een zakje antibiotica. Ik slaap weer verder tot de pomp piept.

Een kar op de kamer, voor ontbijt. Wat ik wil. De kamergenoot met de verstopping somt een waslijst op alsof ze bij het buffet van een hotel staat. Ik vraag alleen beschuit, yoghurt, cruesli, zoals normaal. En koffie. Maar die blijkt niet te smaken. Alles smaakt anders overigens. Ik doe een uur over het ontbijt en ben gesloopt van de inspanning en dommel weg.

Tot de chirurg aan mijn bed staat. Hij zegt dat ik sowieso nog vier dagen moet blijven om de kuur van vijf dagen antibiotica af te maken. Wellicht dat ik dat anders dacht omdat ik na operatie niet meteen een zakje aan mijn arm had. Dat niet nee, maar toch… Verder geeft hij nog een keer wat uitleg dat het toch een stevige ingreep was. Alles gespoeld en nu duimen: maar de ontstekingswaarden waren nog hoog. En nog niet aan het zakken, daarom prikten ze nog zo vaak bloed. Dat moest echt omlaag gaan. Oja, ik kreeg vast ook nog pijn aan mijn schouder vanwege de lucht in mijn buik. Die is opgeblazen voor de kijkoperatie en drukt tegen zenuwen in middenrif. Het zal wel…

De zuster bekijkt de wondjes. Ik ook. Bij mijn navel, een gaatje een paar centimeter links daarvan en eronder, plus een snee rechtsonder. Een kijkoperatie, met nog een snee om er echt meer uit te halen. En grappig, blijkbaar is scheren dus uit voor een operatie. Dat geeft alleen maar meer wondjes en kans op infectie, legt de zuster uit. De wondjes zien er al goed ingedroogd uit. De snee om de misdadiger er echt uit te halen zou nog wel wat meer tijd kosten om te genezen.

Nog meer vragen: Of ik gewassen wil worden. Ze kan helpen, of ik kan het zelf proberen. Ik kies het laatste: ik weet dat bewegen noodzakelijk is, hoe verleidelijk het ook is om te blijven liggen. Het moet toch en ik wil naar huis zodra het kan. Ook al moet ik nog vier dagen wachten tot het einde van de kuur. Ik schuifel als een slak naar de badkamer, met een paal aan mijn arm. Top idee. Super handig. Een uur later val ik gesloopt in slaap van het hannesen met een T-shirt half aan die paal.

De avonturen van mijn wormvormig aanhangsel.Eind augustus 2018 kreeg ik een blindedarmontsteking. Die verliep iets anders dan gehoopt… Lees mijn terugblik terug, een overzicht van de blogs zoals deze die je net hebt gelezen vind je hier.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.