Die verkoudheid is dus bijna weg. Ik heb nog wel een beetje de bekende warme oogjes. Veel langer moest het ook niet duren, anders had ik een blokjesbuik van het hoesten en dat kan natuurlijk niet. Gelukkig geen spierpijntjes of andere griepverschijnselen, dus het zal wel los lopen. Natuurlijk moet ik nog wel een beetje oppassen met het op de tocht gaan staan.

Het kwam vast door de lange dagen, waar ik toch weer heel wat buiten ben geweest. Dinsdag gewoon gewerkt – de oplettende TV-kijker weet allang waar – maar woensdag en donderdag als runner voor iets totaal anders. Door de telefoon werd me verteld waar we naartoe zouden gaan. Ik dacht meteen aan een item over vrijheid van meningsuiting in verband met die cartoons. We zouden twee personenbusjes ophalen, de Britse filmcrew oppikken op Schiphol en doorreizen naar Rotterdam. Het huis van de overleden Pim Fortuyn. Na de lunch door naar het mediapark, naar de plek waar hij was neergeschoten.

Op donderdag eigenlijk hetzelfde verhaal, maar dan naar de Linnaeusstraat, waar Theo van Gogh werd vermoord. Ik had het niet meer mis kunnen hebben. De opnames betroffen een soort grande finale van een soort Idols voor paranormalen. De tweelingentest voor mediums. Media? Enfin, met andere woorden, de Britain’s Psychic Challenge. Ze lieten drie mediums los in het huis van Fortuyn, zonder ze ook maar iets te vertellen. Nu kun je je afvragen of ze niks gehoord hadden van de moord indertijd, maar goed. Ze zullen in elk geval het huis niet kennen, of de locaties waar de moorden plaatsvonden en al helemaal de exacte redenen.

Als experts die de waarheid wisten, was Pims broer Marten was erbij, maar ook de schrijver Tomas Ross, de schrijver De Zesde Mei wat ingaat op de raadsels rondom het hele gebeuren. Bij de opnames op de Linnaeusstraat weer Ross, maar ook Klaas Wiltink. En die Britten hadden het zwaar. ’s Nachts om een uur of 5 het vliegtuig in en rechtstreeks na de pick-up door naar de locaties. In Rotterdam ben ik maar met die psychics in een cafeetje gaan zitten. De drie die er waren waren Austin “Powers” Charles, Mary White en Diane Lazarus.

Goed, cafe Paradijs dus, waar ze best opkeken bij onze binnenkomst om een uur of half elf. Ach, we zaten warm. En ik heb mijn toekomst voorspeld gekregen. Uit het niets begon Diane dat te vertellen. Ze zag me over een drie jaar, met een ouderwetse microfoon, werken voor de BBC. Verslaggever van voetbal en hockey. Ik vroeg me meteen af hoe ik in hemelsnaam bij de BBC terecht zou komen met mijn Nederlandse uitspraak, maar goed. Lief zijn. Wat dat betreft waren het wel aparte types. Wat me vooral opviel die twee dagen, was dat ze nogal stil waren. Austin scheen vooral zo nu en dan helemaal in zijn eigen wereld te zitten. Het zal er wel bij horen.

Donderdags kwam er nog een verslaggever van RTL Boulevard langs, zodat ze er ook wat van in de show van die dag konden laten zien. Helaas ben ik dus niet in beeld geweest. Nouja, niet dat dat nou zo boeiend is, maar ik was wel benieuwd of iemand me gespot had. Die dag waren we mooi op tijd klaar met alles, al waren er natuurlijk wel een paar haastklusjes tussendoor. Of ik in een kwartier van de Linaeusstraat naar de Spuistraat kon. Iets zoeken in het hotel. En terug. Ehm… Dat kostte dus de eerste keer 45 minuten, de tweede keer 35. Niet slecht. Toen we die lui in het hotel gedropped hadden, zijn we, we als in ik en de Nederlandse productieleider die het hier allemaal regelde, snel terug gefietst. Natuurlijk effe een pilsje pakken en een hapje eten op de afloop. En alles werd betaald, kijk dat wil je horen als student.

We waren mooi op tijd voor het item in Boulevard. Die Britten snapten niets van de show. Dus ook niets van het hele concept, maar Daphne vonden ze geweldig. Wehehe. Dat is zo ongeveer ook wat half Nederland van Boulevard vindt! Daarna even wat gaan eten dus. De groep splitste zich in tweeën, vooral omdat de crew die psychics even helemaal zat was, na een paar weken filmen. Elke dag ze het naar de zin maken natuurlijk, dat gaat je niet in je koude kleren zitten.

De presentator van deze aflevering ging ook mee. Dat was Philip Escoffey, oftewel The Grey Man, niet dat ik hem kende hoor. Die deed me even een paar truukjes met kaarten, niet normaal. Je ziet ze wel op TV, maar als iemand dat gewoon even zo met jou doet, sta je toch wel even met je oren te klapperen. Zelfs zonder de stok kaarten aan te raken, wist hij mijn gekozen kaart. En wist zelfs die onderop te krijgen…

Ik ben benieuwd of we dit nog op de Nederlandse TV te zien krijgen na het debacle rond Robbert van den Broeke, maar het idee is wel grappig. Deze opnames in Nederland betroffen dan wel een bloedserieus onderwerp, maar dat lijkt mij dus juist het echt interessant maken. In plaats van het zoeken van de juiste voetballer bij het paar schoenen, is een moord natuurlijk een stuk beter voor zo’n show. Doordat ook mensen als Marten Fortuijn, Klaas Wiltink en Tomas Ross over het gebeuren aan het worod werden gelaten, wordt het ook voor “ongelovigen” interessant.

En voor mij? Ik heb weer wat leuke mensen leren kennen, zoals Philip, maar ook Grisha, de researcher bijvoorbeeld. Die laatste begon dus midden in de kroeg zo’n kozakkendans te doen. Ik heb het maar niet meer geprobeerd na te doen. In het huis van Fortuijn geweest. Weer wat ervaring qua werk opgedaan. Erachter gekomen dat een parkeerkaart om een dag in Amsterdam overal te parkeren maar een 38 euro kost. Niet te vergeten, mijn toekomst is me nu helemaal duidelijk. Ben benieuwd wat van die voorspelling uit zal komen…