Ik zag voor het eerst een olifant

Winter. Er ligt sneeuw en dat betekent dat het juist warm in huis is. Want dan is papa meer thuis. Hij kan dan toch niet werken in de tuinen. Vorstverlet noemen de knechten het. Het gras groeit niet meer, snoeien is niet te doen en veel ander werk is er niet. 

Papa nam ons mee, met de auto naar de stad nabij. We hadden al iets gehoord over een hele bijzondere trapezeact. Iets met twee grote draaiende ringen aan elkaar, ronddraaiend in de hoogte, met twee acrobaten die daarover liepen, voor het eerst te zien!

We kwamen aan bij een groot gebouw met daarnaast tenten. Een circus! In de winter! Papa nam ons mee langs de tenten van de dieren. Ik rook de meeste vreemde geuren, maar vooral ook stro en zaagsel. En ineens… oog in oog met een olifant. Voor mijn neus. Groot. En grijs. En gerimpeld. Die moest wel heel oud zijn, met meer rimpels als broeder Evaristus.

Papa nam ons weer mee, we gingen naar het grote gebouw: de schouwburg. Een rood tapijt verwelkomde ons bij de ingang. Samen met veel andere mensen, nog meer als op zondag in de kerk, liepen we de trappen op en gingen we naar binnen. Geen idee wat er ging gebeuren, dus ik bleef maar dicht bij papa.

Even later kwamen alle mensen in beweging. Door wat deuren, naar een grote zaal. Papa had kaartjes met daarop letters en cijfers, waarop onze plek stond. Ik ging zitten op een rode, zachte stoel. Een stoel waarvan er duizenden waren, in rijen achter elkaar. Allemaal gericht op een leeg podium.

En toen… begon het circus. Binnen! Gewoon binnen in deze luxe zaal! Tijgers, clowns, goochelaars, het was gaaf, maar die act met die ronddraaiende installatie, dat was waar iedereen vol van was. En uiteindelijk was het zover. De act waar we over gehoord hadden.

Wheels of Death, of Wheels of Steel, leert mij het opzoeken op Google. Ik weet niet welk jaar ik het Parktheater Eindhoven bezocht voor het Kerstwintercircus, maar het was ergens in de jaren 80. Denk ik. Mijn eerste herinnering. Later kwam ik er nog vaker, uiteraard, met de mooiste herinnering toch wel tijdens het Eindhovense Virusfestival, waar ik als vrijwilliger een handje hielp.

Dat was ooit bij het Parktheater voordat het op het TU/e terrein terecht kwam. Op het grasveld naast het theater stond een podium voor muziek, binnen was plek voor theater en het slotfeest. Langs de weg naar de Plaza Futura stonden kraampjes op straat. Een magische sfeer door dezelfde mix van ogenschijnlijk onverenigbare elementen als bij het Wintercircus: Een beetje Lowlands in Eindhoven. Mooie tijden…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.