Vanmiddag stond er een rij bij de Selexyz van Pierre. Vanwege mooie boeken en lekkere koffie bij de Coffeelovers gebeurt dat wel vaker. Deze keer stond de rij echter vooraan in de winkel, niet bij de koffie of de kassa’s. En een cameraploeg. Er was een signeersessie aan de gang: Kader Abdolah, de schrijver van het boekenweekgeschenk was neergestreken in onze mooie stad Eindhoven.

Nog even getwijfeld, maar toch ook maar aangesloten met zijn laatste boek “De Koning” onder de arm. Wat vraag je dan eigenlijk aan die schrijver aan de andere kant van de tafel? Ik had geen idee…

Gelukkig had ik even tijd in de rij om erover na te denken. Hopelijk zijn mijn denkfronzen niet in het item van Studio040 terecht gekomen, de camera draaide immers nog steeds. Ondertussen stond ook een dame van Omroep Brabant klaar met een microfoon.

Wat zou hij vinden van Eindhoven eigenlijk? Die vraag speelde wel door mijn hoofd. Ondertussen drong de journaliste van Omroep Brabant voor, terwijl Kader gewoon de volgende boeken in ontvangst nam om te signeren. Mijn vraag werd gesteld door de dame. Suffe vraag eigenlijk, blij dat ze me voor was.

Kader signeerde links en rechts afwisselend trouwens. Vanwege het veelvuldig krabbelen had hij zich dat aangeleerd, omdat hij zo nu en dan kramp kreeg in zijn rechterarm. Het ging hem goed af. Voor iedereen nam hij tijd, of ze nu een of vier boeken hadden. Toen kwam ik, met mijn ene boek, plus boekenweekgeschenk.

Ik had ondertussen al wat zitten bladeren in het boekenweekgeschenk. Het ging over iemand die was gaan schrijven. Voor mij stiekem iets op mijn bucket list, iets wat ik nog ooit wil doen. Welkom in Eindhoven, zei ik en na het geven van een hand, vroeg hij mijn naam voor het signeren. Even gespeld en ook ik had een mooie krabbel.

Mijn vraag ging over het boekenweekgeschenk: “Is dit boek ook een wijze raad voor een beginnende schrijver?”

Hij keek en glimlachte onder zijn imposante snor. “Jazeker“, zei Kader optimistisch. “Neem de tijd. Lees het rustig door, want het boek gaat over zo’n beginnende schrijver. Niet overhaasten, maar neem de tijd.” Hij keek me doordringend aan en leek stil te staan bij mijn vraag. “Lees het rustig door en denk erover na.”

Ik bedankte hem, hij wenste me succes. Ik trilde op mijn benen. Gek hoe sommige mensen zo rustig en zo inspirerend kunnen zijn, zelfs in zo’n kort moment. Beste Kader Abdolah, dank voor de boeken en dank, voor jezelf.