Ooit was LinkedIn hét platform om bij te blijven waar je oud-collega’s en netwerk mee bezig waren. Geïnspireerd te worden. Niet de plek voor fotodumps of mansplaining over politiek, maar waar het ging over… werk. Het was de plek waar je netjes je titel en bedrijf vermeldde en niet een hippe zin over oplossingen als functie had, en je af en toe zelfs een mooie interactie kreeg.
Totdat frequentie begon te tellen. De coaches de boel overstroomden. De coronatijd was helemaal dodelijk, vol aanvallen en polarisatie. Daarna draaide LinkedIn alleen nog maar om zoveel mogelijk content en zichtbaarheid te genereren waarbij de zelfbenoemde experts zonder goede onderbouwing of expertise los gingen. De tijdlijn werd een overdaad aan succesverhalen. Kwantiteit won het van kwaliteit. Een profielplaatje met een enorme smile, braaf volgen van een contentplanning met de focus op zichtbaarheid in plaats van relevantie. Daar ging het mis: inhoud, diversiteit en zelfs authenticiteit verdween.
Narcissus
Je kent ze wel: verhalen over persoonlijke groei, gedeelde successen, een ‘heel belangrijke les’ dat iemand geleerd heeft tijdens een wandeling, een mislukt sollicitatiegesprek of de insight van de camino van een dag. Of zelfs gewoon gejat: jaren oude content, voorzien van een slechte vertaling.
- Liefst in drievoud zodat er een mooie, visuele opsomming te geven is.
- Ze zijn allemaal precies lang genoeg om je even te laten klikken, maar te leeg om er echt iets aan te hebben.
- Een standaard format, zoals onderaan dit bericht toegevoegd.
Met lekker veel witregels.
Het zijn verhalen met dezelfde boodschap in een andere verpakking, keer op keer. Vrouwen scoren helemaal goed door gebruik van een standaard portretfoto erbij te plaatsen die niets te maken heeft met de tekst. En LinkedIn? Die vindt het prima. Hoe langer de mensen op het platform blijven, hoe meer advertenties (sponsored posts) er verkocht kunnen worden.
Het gaat niet om de interactie, en nog minder om een relevant netwerk. Het gaat om die kortstondige golf van reacties op een bericht: de likes, de hartjes, de “Eens!”-reacties, en af en toe een toevoeging om zelf weer te profileren. Mensen willen vooral gezien worden, door zoveel mogelijk mensen. Zichtbaar zijn is tegenwoordig alles.
Klinkt leuk, mooie KPI’s, staat mooi op de slides, maar de waarde… Nihil.
Het resultaat? Een eindeloze stroom berichten waar je doorheen scrollt, zonder ook maar iets écht te lezen. Ze trekken de aandacht voor een paar seconden en verdwijnen dan weer in het niets, net zoals de motivatie om een inhoudelijke reactie achter te laten. Ik merk dat ik steeds vaker een tweede of derde graad connectie toevoeg aan het lijstje negeren.
We zijn er allemaal aan gewend geraakt. Je scrollt er doorheen, soms een kleine glimlach maar dan als boer met kiespijn wantje herkent het patroon van kop, persoonlijk citaat, opsomming en afsluitende vraag, en je vergeet het meteen weer. LinkedIn is veranderd tot een plek waar alles om volume draait en niets om diepgang. De connecties die je vroeger écht verder hielpen, zitten nu verstopt achter de eindeloze succesverhalen, coaches en “trots op mijn omzet”-updates.
De tactiek
Hoe komen al die berichten dan aan zoveel reacties? De meeste plaatsers van die fastfoodteksten beseffen het niet eens zelf en doen het maar gewoon na. Volgens het boekje. Hier een greep uit de meest gebruikte beïnvloedingstechnieken, de kenner herkent vast enkele van de principes van Cialdini:
- Schaarste: “Laatste kans om deel te nemen”, “Unieke kans om kennis te maken”, “Reageer met … en krijg”, allen spelen in op FOMO en zorgen zo voor extra reacties. Oh, als iemand je ebook wil, en daardoor ineens op je mailinglijst staat, dat is dat geen warme lead…
- Sympathie: Hoe doorzichtig ook, persoonlijke verhalen, gestart met citaat met wat zelfspot, zorgen voor een ‘menselijke’ benadering. Zeker met nietszeggende selfie goed voor weer wat extra likes en reacties.
- Autoriteit: Voorzie je naam van wat extra titels, gooi er wat statistieken bij en je bent expert. Betrouwbaar. En daar wil iedereen mee gezien worden toch?
Vervolgens, mede met dank aan de algoritmes, wordt het een vliegwiel:
- Sociale Bewijskracht: Als anderen het bericht liken en delen, dan zal het wel kloppen toch?
- Wederkerigheid: “Dank voor het delen”, “dank voor je reactie” en men voelt zich haast verplicht weer vaker te reageren.
Een dodelijke mix van aandacht, een feed waarmee de algoritmes de boel blijven rondpompen, ten koste van echt authentieke content van mensen die niet drie maal per week een mierzoete post plaatsen. Alles is positief, pais en vree, schouderklopjes en likes. Ook dat heeft een oorzaak: het algoritme van LinkedIn vindt kritiek gewoon niet leuk. Berichten met een andere toon over een trend of hip verhaal, krijgen gewoon minder respons. Minder respons, is minder aandacht. Daarnaast is het geven van kritiek in een online omgeving van jubelverhalen lastig. Je zou maar net een andere mening hebben dan iemand die straks jouw nieuwe manager of klant blijkt te zijn. Deze feedbackloop zorgt ervoor dat de mens achter de knoppen wel twee keer nadenkt voor het uiten van een afwijkende mening.
Het resultaat? Een platform vol succesverhalen en ja-knikkers. Zelfs een faalverhaal wordt gebracht als een top drie van leerpunten. En voelt (lees: is) daarom nep, alleen bedacht om maar een post te kunnen plaatsen. Misschien verklaart dat de bijgevoegde portretfoto, want er was immers geen echt moment voor de selfie. Daarmee verliest LinkedIn steeds meer de connectie met het echte werk. Zoals we de jeugd willen beschermen tegen de beelden van een perfect social life op Instagram, zouden we ook zelf moeten waken voor een beeld van een perfecte werkvloer waar alles top is. Immers geven de cijfers over faillisementen een ander beeld dan je tijdlijn je doet geloven.
Daarnaast schotelen de feeds je vooral voor waar je eerder op hebt gereageerd. Ook op Instagram eem bekend verhaal: de fuik. Je bubbel wordt sterker en … kleiner. Steeds meer dezelfde inhoud, steeds minder diversiteit. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe snel dat gaat. Sorry oud collega’s, het is niet dat ik je wil vergeten, maar LinkedIn laat me nauwelijks nog iets zien over de wereld van het OV, de MICE en musea. Terwijl juist die inspiratie uit andere hoeken zo waardevol is.
Wat te doen?
De vraag is wat we ertegen kunnen doen, of we dat überhaupt willen. Zou je een LinkedIn willen zonder emoticons om een like te geven? Waar berichten puur op inhoud worden beoordeeld en misschien zelfs gefilterd om berichten van mensen die zelden iets posten voorrang te geven? Neem je zelf daar ook actie in, door bijvoorbeeld mensen met dagelijkse updates te blokkeren of op zijn minst na te denken waar je wel en niet op reageert en hoe? Of blijf je gewoon verder scrollen, laat je het zoals het is? Sta er in elk geval eens bij stil. Van wie heb je al een tijdje niets gehoord? Van wie hoor je deze week alweer een top drie?
Misschien verandert LinkedIn steeds verder in een digitale trofeeënkast en is daar niks aan te doen. Maar elke interactie is er een om het verschil te maken. Je kunt blijven scrollen, liken en heel af en toe “Mooi verhaal, dank voor het delen!” typen. Je kunt ook nadenken over wie je waardevolle contacten zijn of waren en die eens actief opzoeken zonder in de valkuil te trappen om zelf vooral gezien te willen worden. Reageer je om zelf in beeld te komen of om daadwerkelijk iets toe te voegen… Wie weet, misschien is dat precies de manier om weer wat waarde terug te brengen in het ooit zo mooie LinkedIn netwerk.
LinkedIn format voor engaging content
Ben je het hier niet mee eens? Gebruik dat dit format voor je komende LinkedIn berichten wat inspeelt op het algoritme. Met dank aan AI.
Stap 1: Open met een Persoonlijke Anekdote of Citaat
Begin met een korte, krachtige zin die direct opvalt in de feed. Dit kan een quote, vraag of emotionele uitspraak zijn.
“Vandaag kreeg ik een les die ik niet snel zal vergeten.💡”
Stap 2: Deel een Kort, Persoonlijk Verhaal
Beschrijf in een paar zinnen een ervaring, uitdaging of succes, en houd het persoonlijk en herkenbaar.
Ik stond voor een uitdaging die ik eerder nooit had overwogen. Ik had altijd gedacht dat ik goed kon omgaan met druk – totdat ik deze deadline kreeg. Wat er gebeurde, bracht me terug naar de basis en leerde me een waardevolle les over doorzetten en vertrouwen.
Gebruik witregels tussen elke zin of korte paragraaf om het bericht luchtig en leesbaar te maken.
Stap 3: Betrek je Lezers door Reflectie en Lessen
Deel de lessen of inzichten die je hebt opgedaan. Gebruik emoji’s om de tekst wat visueel aantrekkelijker te maken.
✅ Blijf trouw aan je eigen aanpak, zelfs als het moeilijk wordt.
✅ Omring je met mensen die je kunnen steunen wanneer je het nodig hebt.
✅ Durf fouten te maken – ze brengen je juist verder.
Stap 4: Eindig met een Oproep tot Actie of Vraag
Sluit af met een vraag om reacties uit te lokken. Dit vergroot de kans dat mensen reageren en zich betrokken voelen.
En jij? Welke les heeft jou het meest gevormd in je carrière? Deel het hieronder! 👇
Stap 5: Gebruik Populaire Hashtags en Tags
Voeg enkele relevante hashtags toe om je bereik te vergroten, en tag eventueel mensen die een bijdrage kunnen leveren aan het gesprek of eerder hebben gereageerd op soortgelijke berichten.
#persoonlijkeontwikkeling #doorzetten #professionelegroei #linkedincommunity
Eindresultaat:
Je krijgt een bericht dat inspeelt op herkenbaarheid, empathie, en uitnodigt tot interactie door de afsluitende vraag. De combinatie van witregels, emoji’s, en persoonlijke reflectie maakt het aantrekkelijk en makkelijk te scannen – precies waar het algoritme van LinkedIn dol op is.
Pro-tip voor nog meer nutteloze content: vraag AI om het bericht te maken en deze stappen te volgen. Zo maakt Chat-GTP dan dit bericht op basis van bovenstaande instructie. Zeg nou zelf, waar is het makkelijker op om te reageren, en waar heb je echt wat inhoudelijks aan?
“Herinner je nog, toen LinkedIn echt om werk ging?”
Er was een tijd dat LinkedIn dé plek was om te zien wat (ex-)collega’s en je netwerk écht bezig hield.
👉 Geen eindeloze fotodumps.
👉 Geen lege successen en zelfbenoemde experts.
👉 Geen wedstrijd wie de meeste volgers of likes heeft.
Totdat zichtbaarheid belangrijker werd dan inhoud.
👤 Een nieuwe generatie posts overspoelde het platform: persoonlijke lesjes, inspirerende wandelingen, en #trots-op-het-team verhalen. En steeds hetzelfde patroon: groot citaat, wat witregels, opsomming van inzichten, en een afsluitende vraag.
Op de achtergrond spelen ook beïnvloedingstechnieken een rol, vaak onbewust:
- Sociale Bewijskracht – als iedereen het leuk vindt, moet het wel waardevol zijn, toch?
- Schaarste – “Laatste kans om te reageren!” zorgt voor FOMO en meer reacties.
- Sympathie – persoonlijke verhalen (liefst met selfie) brengen die menselijke touch en liken makkelijk.
De echte waarde? Die lijkt verloren te gaan tussen de oppervlakkigheid en de race naar likes. Dit maakt kritische berichten zeldzaam: het algoritme beloont ze niet, en niemand wil online zijn eigen glazen ingooien.
Wat denk jij? Heeft LinkedIn z’n oorspronkelijke waarde verloren? Hoe gaan we terug naar écht waardevolle connecties? 👇
#networking #linkedin #content