Tweede Pinksterdag 2013. Vorig jaar was het nog 37 graden in de schaduw en deelde de overheid gratis kannen Sangria uit om af te koelen, dit jaar was het eerder een subtropisch paradijs. Zonder de zon, de 37 graden maar wel de dagenlange moesson.
Een drama dus op deze maanzondag. En omdat de kappers niet open zijn op maandag, trekt heel Nederland onder leiding van de baas in huis erop uit voor een frisse neus. Lekker met de Opel Vectra station naar de bosrijke omgeving van de IKEA of Intratuin.Ook ik sloot aan in de rij om de weg naar de rotonde van de afrit van de Intratuin Nuenen op te mogen rijden. Bij gods gratie en gewoon tergend langzaam rijden op de parkeerplaats vonden we een plekje. Naast een mooie vintage camper waar een gezinnetje erwtensoep zat te eten mocht onze bolide verder roesten in de regen.
Zo’n parkeerplaats brengt het beste in mensen naar voren: iedereen blijkt familie van Tom Coronel en weet elk gaatje met 120 km/uur op te vullen. Wij waren ons plekje nog bijna kwijt: ik stak even een keer extra achteruit om de auto recht te zetten, wat genoeg teken was voor een SUV aan de andere zijde om zich over de berm heen te lanceren en dat plekje te claimen. Weg beukenhaagje.
Koffie, terras en mensen kijken
Binnen was een tweebaans corridor ontstaan en schuifelde voltallig Nuenen speurend tussen de 257.735 identieke hortensia’s naar die ene unieke tuinkabouter. Genieten. Echt. Met de instelling ‘Stilstaan is energiebesparing’ en twee kids die hoog en droog in een kar overal wel iets over weten te vertellen – geheel uit zichzelf hoor – waren we verbazingwekkend snel bij de ballenbak en ’t cafégedeelte.
Ik slingerde snel ergens een bordje gereserveerd op een tafel en riep de ober. Die bleek vrij te hebben. Er was zelfs niemand om de jassen van de kinderen op te hangen. Die waren ondertussen vergroeid met een schoonmoederszetel. We hadden plek, met uitzicht op een clubje wat het 50 jarig huwelijk van de buren aan het vieren was.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik had koffie, bosvruchtencake en de kids slurpten zo snel ze konden een pakje Spongebob Roos Vicee Fruitig drankje aardbei met 30% minder suikers zonder kunstmatige zoetstoffen naar binnen. Energie voor de epische strijd in de ballenbak. Daarmee kreeg ik tijd om mensen te kijken, het blijft een terras he.
Een marktkraam vol spijkerrokjes en scheerapparaten
Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Wel weet ik nu dat ik stinkend rijk had kunnen worden met een marktkraam vol spijkerrokjes en zwarte leggings. Lekker zomers. Daarbij koffiebruine hondendekens met een gat om je hoofd doorheen te steken, die deden het ook wel goed. Uggs zijn uit. Of het was er nog te koud voor.
De heren kozen voor een vintage spijkerbroek en een witte kreukelblouse zonder T-shirt. Bovenste drie knopen open. de onderste twee ook, maar da’s meer omdat die niet dicht gingen. Misschien nog wat scheerapparaten erbij, die waren afgegaan op de stoppels blijkbaar stuk gegaan op het epileren van het borsthaar.
Daarmee was 75% van de bezoekers wel gedekt. Geen oordeel verder, puur observatie. De stoerste stoppelpapa’s bleven vlakbij de netten van de ballenbak staan, de ogen scherp gericht op de eigen kroost. Het kon immers elk moment misgaan. Die peuters daagden hun kinderen wel vaker uit.
Pats!
Ergens werd een peper- en zoutstel van tafel gestoten. Ongelukje, bedacht de dame met een lekker kittig kort kapsel, en keek rond en lachte naar de andere dames met dezelfde kapper. Wegwezen, dat zout moest niet in haar Birckenstocks komen. Prikt zo in je eksterogen. Een van de studenten achter de balie kwam het al opruimen, gewapend tegen het geblêr van de voordringende bejaarden door stukjes peterselie in hun oren te proppen.
Duurzame oplossing, kon daarna ook gewoon in de soep. Ik heb het gezien. Er waren wel meer functionele doch smakelijke oplossingen. Zo bleken de kroketten, rond het middaguur gebakken en sindsdien lekker versteend onder een warmtelamp, prima zacht te krijgen in een latte macchiato.
Nuenen. Mooi dorp.