Met bed en al word ik door de gangen van het ziekenhuis gereden, naar een zaal met drie andere mensen. Mijn plekje is rechtsachter, bij het raam. Het is ongeveer drie uur ’s middags. Mijn kamergenoten lagen er al wat langer. Iemand met een verstopping, een met een operatie voor darmkanker en een onderbeen wat eraf moest. Ik was het broekie van het stel, als zou je dat niet zeggen aan de stand van mijn bed. Als een Z. Hoofd omhoog, benen omhoog, want recht liggen, nee, daar was nog geen sprake van.

De chirurg kwam lang met zijn ronde. De operatie was geslaagd en ik leefde nog. Dat had ik gemerkt ja. Het was wel erger dan verwacht, en daardoor duurde de operatie ook wat langer. Binnenin was het een bende. D e blindedarm was niet echt gesprongen (wat dat ook moge betekenen), maar toch was het niet helemaal goed. Daarom was alles gespoeld en zo goed mogelijk nagekeken. Er zou nog een antibiotica kuur volgen en dus moest ik nog even blijven. Geen garantie dat het daarmee voorbij zou zijn, want kans op abcessen was aanwezig,

Weer bloedprikken. Ik raakte er haast aan gewend. Vanwege de genoemde puinhoop en vooraf al hoge ontstekingswaarden gingen ze dat extra in de gaten houden. Bloeddruk was ondertussen weer op het oude lage niveau (voor de kenners, 100 over 60), en de rest zou ook wel volgen. Ik moest nu eerst maar rusten. En plassen.

Tenminste, dat gaf de verpleegster aan. Of ik nog niet moest plassen. En dat moest wel eens. Maar ik had nog geen idee wat ik allemaal moest voelen. De roes in mijn hoofd en lijf was nog immens. Ik was wel een keer naar het toilet geslopen, maar echt kracht zetten, dat durfde ik niet. Dus voor ik het in de gaten had, pakte ze een apparaatje en mat de inhoud van mijn blaas met een echo. De score: een halve liter.

Klinkt veel, en dat was het ook. Het advies: toch maar eens proberen, want anders moest ik aan een drain. Hm. Dat bleek wel genoeg druk, want die halve liter kwam er vrij rap uit met een zucht van opluchting.

Slapen. En ik moet plassen. Geen idee wat ik allemaal voel, alles is nog verdoofd en kracht zetten durf ik niet. Verpleegster vraagt hoe het ging: geen idee. Ze meet de blaasinhoud met echo. Daat zit nog een halve liter in, zegt ze. Probeer het nog maar eens, anders moet je een drain. Hm. Tweede ronde gat stuk beter met flinke zucht van opluchting.

Een schorre, hese, zucht, dat dan weer wel. Want mijn keel is geïrriteerd door de slang die erin zat tijdens de operatie. Vandaar ook dat ijsje, om dat wat te verlichten. Ah. Ik wil niet weten hoe ik geklonken zou hebben zonder dat tweede ijsje!

Slapen.

En er komt wat bezoek voorbij. Ik was te suf om er echt iets tegen te kunnen zeggen, maar dat zullen ze me wel vergeven hebben.

De avonturen van mijn wormvormig aanhangsel.… Eind augustus 2018 kreeg ik een blindedarmontsteking. Die verliep iets anders dan gehoopt… Lees mijn terugblik terug, een overzicht van de blogs zoals deze die je net hebt gelezen vind je hier.