Laatje open, laatje dicht. Erik probeerde het zo stil mogelijk te doen, want zijn moeder zat in de keuken naast de gang waar deze tafel stond. Ze kwamen bijna elke week wel op bezoek, hij en zijn moeder. Soms in het weekend op weg naar het dorp voor wat boodschappen, soms ook zomaar. Hij vond het geen bezwaar, want dat betekende ook dat hij op bezoek kwam bij Jasmijn.

Erik en Jasmijn zagen elkaar niet vaak. En als ze elkaar al zagen, was dat in de kerk of met hun ouders erbij. Dat betekende zwijgen en luisteren wat de grote mensen te zeggen hadden. Samen spelen was er niet bij. De jongens moesten dan naar buiten, de tuin in, de meisjes binnen in de keuken.

Daar hadden ze dus iets op gevonden, met z’n twee. In de gang van het huis van Jasmijn stond een hoge tafel. Tussen de kapstok en de deur naar de voorkamer in. Erik legde bij elk bezoek een briefje in de la van die tafel, voor zijn stille liefde. Muisstil moest dat gebeuren. Goed luisteren of er niemand aankwam en dan een hand tegen de tafel aan, de ander om de knop van de la. En dan, heel zachtjes de la open… Stil…. brief uit zijn jaszak halen… in de la, en voorzichtig weer terugschuiven…

De inhoud van de brief laat zich raden. Het begon met het tekenen van hartjes en zijn naam, want veel meer kon Erik nog niet schrijven. Jasmijn wel, die zat al wat langer op school. Hij nam haar brieven dan ook mee en liet ze zijn oudere broer voorlezen. Hij deed zijn uiterste best om de zinnen te onthouden, alsof niet zijn broer, maar Jasmijn ze uitsprak.

Die brieven bestudeerde hij dan nog dagen daarna, met de stem van Jasmijn in zijn hoofd. Steeds meer woorden leerde hij zo. Zijn eigen brieven kregen zo steeds meer vulling. De getekende hartjes verdwenen en werden korte zinnetjes. De korte zinnetjes werden zinnen. De zinnen werden gedichten. Maar van getekend hartje tot beschreven vlinders: de inhoud bleef hetzelfde.

Samen met zijn woordkunst groeide de band tussen de twee jonge geliefden. Ook Jasmijn zat bij elk bezoek van Erik en zijn moeder haast te trillen als een rietje. Zij moest wachten met het oppikken van de brief uit de la, tot het bezoek was vertrokken. Maar ook niet te lang, want stel dat haar moeder of nog erger, haar vader de geheime briefwisseling ontdekte…

Terwijl ze ouder werden, kwam het besef over de onmogelijke liefde. Er kwam een dag dat er een huwelijkspartner werd gezocht. Die toekomst drong ook langzaam door in de brieven. Ze werden langer en met meer fantasie over wat ze allemaal samen zouden ondernemen. Erik genoot van deze plannen, ondanks dat hij wist dat ze nooit werkelijkheid werden.

Hij deed de la weer voorzichtig open bij het bezoek van die week. Hij bevroor. Geen brief. Hij deed de la dicht. En nog een keer open. Geen brief. Hij schoof de la langzaam dicht en liep met tranen in zijn ogen de keuken in. Daar zat Jasmijn bij haar vader, met blosjes op haar wangen. Haar vader keek hem strak aan. Voor hem een stapel brieven.

“Ga zitten jongen, volgens mij moeten we eens praten over hoe je die plannen van jullie ten uitvoer gaat brengen….”

Deze verzonnen herinnering hoort bij de reeks Verzinneringen.