Een maand vakantie in een enkele week Ardèche

En zo zaten we toch nog in de Ardèche, deze tweede zomer met het corona virus op de loer! We hadden het dit jaar eigenlijk haast opgegeven om nog de grens over te gaan. Het zag er niet best uit: Dankzij de wappies, dansen met Jansen en gewoon een boel eigenwijze mensen ging Nederland weer richting donkerrood op de Europese coronakaart. Maar voorzien van vaccinatie en de corona-app waren we als Nederlander toch welkom in Frankrijk.

Die zonvakantie was nodig hoor. Er zat al wel een weekje Lunteren op, maar nee, dat was niet meer dan een mooie… herfstvakantie. Niet echt opladen. Zon en warmte was nodig. En aangezien we ons vorige zomer in Bretagne en Normanië ook een stuk veiliger voelden dan thuis, durfden we Frankrijk ook nu weer aan.

Met wat grondig uitzoekwerk hadden we weer wat geschikte plekken gevonden. Campings of parken met lekker veel ruimte om je heen en een verblijf met eigen sanitair: dat waren de eisen, dat doet veel goed.

Zo zagen we een mooie plek in de Elzas, dat leek ook mooi en niet te ver. Toen zakte de voorspellingen in… Voor een beetje lekker weer moest je steeds zuidelijker. En zo kwamen we weer uit in de Ardèche, op een plek waar we al twee keer eerder waren geweest: Domaine de Sevenier, vlakbij Vallon Pont d’Arc. Vanaf hier ook een bezoek aan de plaatsen:

Domaine de Sevenier

We hadden een dikke week te besteden, en tja, van die plek wisten we dat het goed was. Goede huisjes, goed restaurant, mooie omgeving, zwembad op orde. En… Einde vakantie, met ook aangename prijzen. Mooi meegenomen.

Domaine de Sevenier in de Ardèche.

Wat wel echt nieuw was dit jaar: Billy. De eerste verre reis met pup. Ook daarom waren zowel Lunteren als Domaine de Sevenier geselecteerd: op beide plekken waren honden welkom. Lunteren diende ook als eerste test, Lagorce – de officiële plaats van bestemming – was de vuurdoop met een lange reistijd. Geen idee waarom we ons daar druk over maakten, leek Billy te denken. De hele reis lag ze braaf tussen de dochters in en op locatie snuffelde ze in het Frans alsof ze nooit anders had gedaan.

Wat ook anders was dan elke eerdere vakantie: elke ochtend op tijd de deur uit voor een wandeling. En natuurlijk moest er ook wel iemand thuis blijven als de rest van de bende ging zwemmen.

Billy op vakantie. Ze verdient een eigen serie…

Vallon Pont d’Arc

Toch maf. Tien uur rijden, met pauzes twaalf dan, en het was wel meteen vakantie. Is het dan het weer, de reis of de omgeving? We zaten daar van vrijdags tot zondags de week erop, tien dagen, maar het voelde als minstens twee weken. Met het Domaine als uitvalsbasis loop je zo naar Vallon Pont d’Arc. Een typisch Frans toeristisch dorpje met een straatje vol winkels. En vooral een lange straat met de bootverhuur.

Vallon Pont d’Arc.

Grotte Chauvet 2 Ardèche

Vlakbij Vallon is ook een grote nepgrot. Oei, dat klinkt heel dramatisch als je het zo zegt he. Deze replica, grotte chauvet 2, is gebouwd niet ver van de werkelijke grot waar het om gaat: een met prehistorische kunst. Schilderingen van dieren op de rotswand die nog ogen alsof ze gisteren zijn gemaakt. De grot is ooit afgesloten geraakt waardoor alles is behouden. En om dat ook zo te houden, is die niet meer toegankelijk.

De nagemaakte grot is echter een volwaardig alternatief. Het is niet zomaar een hal met wat foto’s. Nee, een stukje bergop staat een complex waar in het seizoen meer uitleg is over het leven in de prehistorie. En de grot zelf is levensecht nagemaakt. Je loopt er met een gids doorheen waarbij de schilderingen een voor een aangelicht worden. 

De gids was in ons geval Franstalig – schijnt vaker voor te komen in het land – en voor elke anderstalige was een eigen headset met het verhaal in de eigen taal aanwezig. In de grot zelf was fotografie verboden, waarschijnlijk vooral om de doorstroming niet te belemmeren, dus jullie moeten het doen met deze foto’s vanaf het terrein met uitzicht op Vallon Pont d’Arc.

Nog een voordeel van vroeg wakker en het naseizoen: rustige straatjes. Je zag het vast al op enkele van de foto’s, ook die hierna nog volgen. Ook in Vallon zelf was er hierdoor genoeg ruimte. En soms dus ook dichte rolluiken. Geen straf. Wel typisch overigens, want 1 september was volgens de bordjes het einde seizoen. Ongeacht welke dag van de week, zo leek het.

Daar leken de Fransen zelf ook niet altijd op voorbereid, zo bleek bij een uitstapje later in de week. Ik zou na een bezoek aan Roums even langs de Super U gaan. Zo’n grote supermarkt, je kent ze wel. Kom ik daar, staan er al een paar mensen met een winkelwagen tegen de schuifdeur aan te rammen. Op die schuifdeur iets als: Partir du 1 Septembre Ouvert à 14:00 heures.

Graffiti in Vallon Pont d’Arc op de rolluiken en langs de parkeerplaats.

Pont d’Arc, een natuurlijke boog over de Ardèche

Terug naar de bootjes. De streek staat dan ook vooral bekend om, je raadt het al, de Ardèche. Een kronkelende rivier met wat stroomversnellingen. En het plaatsje zelf, ook dat raad je vast al: de Pont d’Arc. Een uitgesleten boog waar de rivier onderdoor stroomt. Ook zonder een kanotocht natuurlijk een verplicht nummertje! Niet erg, zeker niet aangezien we toch vroeg op pad konden gaan met een hond die wakker wordt door de zon.

Ik kan me voorstellen dat later op de dag, zeker in het hoogseizoen, het hier zoeken is naar een vrij rotsblokje om je handdoek op te leggen. Als je door de boog heen kijkt, zie je de weg tegen de rots omhoog kruipen. Hier start dan ook de weg door de Gorges de Ardèche, voor de liefhebber op de motor of de fiets.

Pont d’Arc, de boog over de rivier Ardèche.

Lagorce

Enfin, het was maar een week. En toch ben ik nog op bezoek geweest bij wat meer plaatsjes. Als eerste uiteraard ook Lagorce. Een klein dorpje tegen de heuvel geplakt. 700 inwoners, volgens wikipedia. Waarschijnlijk in de zomer, inclusief toeristen: Ons vakantieplekje hoorde officieel toe aan deze gemeente. Een van de dorpjes waar je dwars doorheen gaat als je een binnendoor weggetje pakt in de Ardèche. Van die wegen ooit bedoelt voor paard en kar, en nu onmogelijk – en dat zou ook zonde zijn – te verbreden vanwege de ligging tegen de rots.

Met vaak een paar oude mannetjes aan de petanque bij het kerkje. Lagorce was vanaf het Domaine prima te belopen. Er zijn dan ook meerdere wandelpaden uitgezet, slingerend over die rotsen en dat is een stuk leuker lopen. Dan blijkt dat kerkje ook helemaal niet zo klein te zijn, door die bouw tegen de helling.

Ruoms

Roums zal misschien meer herkenning geven. In het centrum zit namelijk nog een kern van de middeleeuwse stad. Kronkelstraatjes, bijzondere bouw. Heerlijk om in het naseizoen in de ochtend te lopen. Dwars door de stad loopt ook een winkelstraat – zoals zovelen – met aan het einde een hoge brug over de Ardèche.

Labeaume

Geen tijd om te wachten op de perfecte lichtinval, want ik zou weer rond de lunch thuis zijn. Dus snel een plaatsje verder gereden, Labeaume. Da’s pas echt tegen de rots geplakt! Met aan de andere kant van het riviertje een kleine klim wat beloond wordt met een mooi panorama met Labeaume in het midden.

Banne

Banne was ons aangeraden door familie: hier zat een Michelin-waardig restaurant. En dat klopte. Auberge de Banne dus. Ook de rit erheen, en een kleine wandeling ter plekke, was de moeite: bovenop een berg, met links een oud fort met daar vlakbij een plein met het restaurant, rechts een pleintje met een kerk. En een uitzicht over het dal. De terugreis was een stuk minder interessant. Want het was donker.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.