Vorige week fietste ik naar Griendstveen. Op de racefiets. Niet omdat het best ver zou zijn op de mountainbike, maar vooral omdat het een twee dagen eerder eigenlijk al te droog bleek in het bos om fatsoenlijk te kunnen fietsen. Ik wist toen nog niet of het lag aan de droogte, of door de toegenomen drukte in het bos. Niet alleen met extra wandelaars, maar ook nieuwe mountainbikers en zelfs paardrijders op de speciale MTB-trials. In elk geval waren er hele stukken met plofzand, en al enkele stukken omhoog bijna onbegaanbaar.

Een dag later bleek het vooral ook de droogte te zijn. Aan brandgevaar had ik nog niet eens gedacht, maar de Deurnsche Peel, het stukje langs het kanaal tussen Griendstveen en Helenaveen waar ik had gefietst, stond in de fik…

Voor de fotocursus die ik volg, had ik daar juist op mooie natuurlijke landschappen gelet. Naast de droogte, viel me nog iets op: wat zijn er toch veel hoogspanningsmasten en de kabels daartussen. Vandaag, een week later, maakte ik van de nood een deugd. Ik zag een strakke lijn van masten achter elkaar op de fietsroute naar Nuenen. Het moest zo zijn.

Ik fietste een paar dagen later naar de boer voor verse eitjes en die hoogspanningsmasten… het wordt misschien wel een projectje… Ze zitten in elk geval wat beter stil dan die zwart-witte steltloper. Een hele bende liep te loeren achter een trekker die het gras maaide. En zo’n kale lucht zoals op de laatste in de reeks, zeg nou zelf, daar is niks aan.