Goed, ik zat niet zwetend en bibberend vastgebonden in een stoel. De zuster slaakte geen zware grommende lach toen ze die dikke, lange, holle naald in mijn arm stak. En het bloed was gewoon donkerrood toen het langzaam in een buisje stroomde. Alles prima.

Mijn hobby zal echter het nooit worden en dat heeft een reden.

De laatste keer dat ik bloed moest prikken kan ik me niet meer echt herinneren. De keer dat het mis ging wel. Ook de laatste keer dat ik er bij een ander bij was. Dat was toen Manon zwanger was van Roos. Complete checkup. Eerst de echo, met naast de video een extra foto omdat we zo’n tof stel waren.

Vervolgens mocht Manon haar bloed laten prikken, daar in het Diagnostisch Centrum Eindhoven. Klein hokje, klinisch, praktische schuifdeur en gelukkig een stoeltje in de gang voor deze aanstaande papa. Pfew. Het mocht van Manon, als ik dat maar niet flikte bij de bevalling.

De keer dat ik zelf een aderlating kreeg die ik me nog wel meer dag goed kan herinneren, was de keer dat het op zijn zachts gezegd niet helemaal lekker ging. Ik zal een jaar of 12 geweest zijn. Bloed prikken moest in het Grote St Annaziekenhuis, vlakbij de basisschool in hartje Geldrop. Door de draaideur, achter de receptie was de plek van de prikkers. Niks aan het handje, de typische ziekenhuislucht deed me niets. Maar toen.

De zuster was vast heel bedreven in het prikken van bejaarden, met van die blauwe aders die een centimeter bovenop de huid liggen. Kinderarmpjes bleek een ander verhaal en ze prikte een keer of drie opnieuw. Ik kan me niet voorstellen hoe groot mijn ogen waren op dat moment. En ook een flinke blauwe plek op mijn arm. Watje erop die ik moest aandrukken en hop, weer naar school. Ik heb vast de hele weg met gebogen arm en al mijn kracht op dat watje lopen drukken.

En dat gevoel, dat beeld van die enorme bult op mijn arm plopte dinsdag meteen weer omhoog toen ik weer een keer mocht. Joepie. Zit je daar als volwassen kerel toch wat nerveus om je heen te kijken. Zuster maakte een grapje, zij zou wel kijken als ik de andere kant op keek. Prik. Dat was het.

Het is nu twee dagen later en ik voel het nog steeds.