Hoe vertel je iemand die op trektocht is naar Cuba en Mexico wat je in het weekend gedaan hebt, op zo’n manier dat het ook voor hem spannend is? Ik heb een poging gedaan: Zaterdag naar het festival Overload geweest.

Dansen tussen Limburgers is toch weer een beleving, het was namelijk in Mecc Maastricht. Dik een uur rijden. Gelukkig was ook in Limburg de evolutie al begonnen en kwamen we niet uitgehongerd aan: De McDrive. Ingesloten door Volkswagen golfjes, gevuld met brabbelende vetkuiven, trachtten wij richting spreekbuis te komen. Aldaar hadden wij slechts enkele seconden om de code te ontcijferen die de spreekbuis voortbracht. Iets over vier euro. Voor de zekerheid, om niet te veel op te vallen, betaalden we met Belgische euro’s.

En weer verder naar Maastricht, ± 40 meter boven NAP. En dat met een Nissan Micra, was me dat zwoegen. Totaal uitgedroogd kwamen we aan. Bedreigt met een rood witte stok die snel omhoog en omlaag ging reden we een vlakte op, die deels gevuld werd met dezelfde VW golfjes, maar nu volgens een oude rite strak naast elkaar gezet.

Met onregelmatige afstand bleek een enkeling nog gevuld te zijn met inboorlingen die gezamenlijk een ritueel uitvoerden met een fles water. Na een tocht langs petjes die ons iets toe schreeuwden als: kaar tsch en no dich kaar tsch en no dich, kwamen wij bij een beveiligde tempel, waar authentieke drums ons al verwelkomden. You get the picture.

De petjes hierbinnen hadden bovennatuurlijk krachten, en konden een etmaal in beweging blijven. Niet normaal. Enkele probeerden ons mee te slepen door ons toe te juichen en zwaaien met armen in de lucht. Eentje stond zelfs op een verhoging. Weet niet of dat de priester of zo was. Deze wisselde elk 1,5 tot 2 uur. Voor ons was 5 uur lang genoeg, we moesten nog op tijd thuis komen. Onze kuiten deden toen namelijk al hetzelfde als onze oren: Bons en Au. Spreek je het snel uit krijg je Bonsai, maar dat zal er wel niet mee te maken hebben.