Life is like a box of chocolates…you never know what you’re gonna get.
Uit Forrest Gump. Maar deze zin heeft aanvulling nodig. Je weet namelijk ook niet wat je uit handen geeft. Welke smaken bonbons aan je neus voorbij gaan. Wat als ik nou eens…. Wat als…. Als…Als… Altijd kan er wel wat anders. Iets compleet anders doen. Verandert dan ook hetgeen waar je heen gaat?
Wat je doet maakt uit, daar ben ik wel van overtuigd. Niet voor het voortbestaan van de wereld door jouw individuele acties, maar voor jezelf. De drang om te leven zit diep. Wat je doet, dat doe je voor jezelf. Misschien niet direct. Je wilt een ander graag zien lachen. Waarom? Omdat de glimlach van een ander ook jezelf opfleurt. Geen egoïsme, maar egocentrisch. En hopelijk maak je zelf wel de keus om dat positief te maken.
Maar het blijven keuzes maken. Keuzes met je hart of met je hoofd, voor mijn part met je ziel of met je geest. Of misschien zie je het niet als een keuze, omdat het zo nou eenmaal gebeurt. Maar missen doe je altijd iets. En je kunt niet zeggen dat het één opweegt tegen het ander. De beste keuze bestaat niet altijd.
En dan nog, zou je hem herkennen? Zou die keuze je moment kunnen maken, of is goed niet altijd de keus van je wens? Leven bestaat uit gemiste kansen. Gemiste kansen van anderen. Wat ik laat liggen, raapt een ander op. En gaat mogelijk een andere kant op dan dat hij dacht. Een kant die door een ander weer verbazing oplevert, dat iemand zo’n kans heeft laten liggen. Gemiste kansen. Leven. Één. Als blaadjes die draaien in cirkels door de wind. Geen idee welk blaadje eerst onder lag.
Life is like a box of chocolates…you never know what you’re gonna give away.