Het had de avond van mijn leven kunnen zijn, afgelopen donderdag. Ik was met Nils, een goede vriend, in de Paradiso. Maar het mocht niet zo zijn. Ik had er niet zo’n zin in. Bovendien kon ik Nils toch niet moederziel alleen achterlaten. Zo vaak komt die Rotterdamse jongen niet in de grote stad. Het begon al vroeg. Na het bestellen van het eerste biertje.

Nouja, eerste, natuurlijk hadden we thuis al wel wat op tijdens het eten. Eén van mijn kwaliteiten: ik kan foutloos de aanwijzingen op een pak Knorr Wereldgerechten volgen. Heerlijk! Maar leef je even in. Je komt dus net binnen, de eerste aanraking met de bar. Meteen krijg je al een dipje, het is namelijk het boerenbier Heineken wat ze je aansmeren. Maar dat terzijde.

Je loopt weg, maar wordt ineens bij je hand gepakt. Hmm, zal wel per ongeluk zijn. Dan in je “rug”, en direct daarna op je schouder getikt.
Je bent de liefde van mijn leven!
Goed, daar sta je dan. Met je mond vol tanden. Tja, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar dan komen we elkaar vast nog wel een keer tegen. Persoonlijk vond ik het een heel diplomatiek antwoord. Zij niet.
Nou, dan rot je maar op!
Huh? Heb ik iets gemist? Vrouwen onder U, leg uit! Wat had dat te betekenen? Verbaasd en verdwaasd bracht ik mijn biertje naar Nils. Na een vuile blik op het merkje op het bierglas luisterde hij naar mijn verhaal. Ook hij begreep er niets van.

Ach ja, ze was zo vergeten. Maar was dat alles? Wat is dit nu voor een kort verhaal Noud?

Een volmondig neen is daarop het antwoord. Na nog wat te hebben staan dansen tijdens de Noodlanding, staan we wat te praten met twee meisjes van de leeftijd veel te jong. Die waren we daarvoor ook al bij de pin tegen gekomen, alwaar Nils per ongeluk voordrong, vandaar. En toen kregen we dorst. en bleek de ware aard van het beestje “de vrouw”. Ach, zal ik hun ook wat aanbieden? Gin Tonic en een Bacardi Cola als je het niet erg vindt! Vervolgens staan we daar redelijk lang, in elk geval lang genoeg dat de dorst alweer opkomt. Maar denk je dat ze ook wat voor ons gaan halen? Nee dus. Vrouwen zijn profiteurs, wederom bewezen. Ze keken ook heel raar toen Nils en ik even later wel weer met een drankje in onze hand stonden.

Ach ja, ze waren nog jong. Nog veel te leren. Zo niet de oudere vrouw op het einde van de avond. Een Amerikaanse op stap met haar Hollandse collega’s van KPMG. En natuurlijk vroeg ze hoe oud dat ik dacht dat ze was. Ik dacht een jaar op 37, 38, dus ik zei 33, 34. Subtiel. Iets te subtiel. Ze was dus 45. Vervolgens begint één van haar mannelijke metgezellen tegen me aan te hangen.
Ga je met haar mee naar huis, of met mij?
Pardon? Ik ga met helemaal niemand naar huis. Ja, met Nils. Nils was op dit moment natuurlijk nergens te bekennen, wat meneer aanzag voor hard to get. Maar nee. Vervolgens ging hij het slechte nieuws over de dubbele afwijzing met haar delen. En ze gingen weg.
Nou, dan brengen wij haar wel terug naar het Hilton.

Zeg dat dan meteen! Maar dat vonden ze dan weer geen leuk grapje. Snapt U het nog? Ik niet. Enfin, de liefde van mijn leven gemist en een nacht in het Hilton gemist. Wat een klote avond.