Dat was weer een aparte avond, gisteren met Martijn in de Paradiso. Memorabel, op zijn eigen manier. Op het affiche Virgil Shaw en Granfaloon Bus en niet te vergeten een, hoe zal ik het zeggen, spectaculair optreden van St Thomas, alledrie in de kleine zaal.

Voorafgaand aan deze drie stond in de grote zaal Silverchair. Veel jonge meisjes in felle kleurtjes dus, geheel volgens de nieuwste mode “Avril Lavringe”, ik bedoel allemaal uniek. Dit publiek kon na afloop ook gewoon naar de kleine zaal toe, maar stonden al gauw verkeerd om als een stel kippen met elkaar te kleppen.

Het applaus van de bezoekers die wel degelijk voor deze bands kwamen was daardoor onhoorbaar. Waarschijnlijk was het Silverchair publiek druk in overleg over het kapsel van de zanger en hoe laat de laatste trein ging naar Monnikendam. Dat was gelukkig al vrij snel, en ze verlieten de zaal. Gevolg: een lege vloer en 4 meter afstand tussen podium en de dichtstbijzijnde bezoeker. Niet echt druk dus.

De zanger van St Thomas (muziek niet echt boeiend, te zwaar Duits accent. Eigenlijk was alleen de drummer goed bezig) vond dit niet leuk. En liet dit ook merken, getuige zijn uitspraken tussen de nummers door…

Mensen zijn hier een stuk verlegener dan in duitsland, of ze houden gewoon niet van goede muziek. Ik wil contact met het publiek en kan jullie niet zien. (Koop een bril, zou ik zeggen. We zijn er echt wel hoor, hier aan de bar met een biertje in ons hand.)

Ik wil met mensen praten, niet tegen. Ik wil communiceren met het publiek. Elk optreden zat helemaal vol en hier in Amsterdam? Waarom?
Vervolgens riep iemand dat dat er mee te maken had dat Nick Cave ook speelde en nog wat andere bands, maar dat vond de zanger geen excuus omdat het een ander type muziek was.

(Tromgeroffel) Wat is dit? Dit is een slecht optreden, als je wilt gaan, ga dan.
Enkele mensen verlieten na deze woorden ook daadwerkelijk de zaal…
Dit is het slechtste optreden ooit. Onze promotie heeft slecht werk gedaan, wat zeg ik, zijn werk helemaal niet gedaan. Elk optreden verkopen we 700 euro aan merchandise, en weet je wat ik ga doen, ik ben het zat.
De drummer verlaat het podium en zangeresje doet een kleine poging hem te bedaren, maar verlaat ook het podium. Zanger loopt naar achter, pakt een stapel cd’s en gaat verder met zijn tirade.
Weet je wat? Ik geef ze aan jullie. Verkopen doen we zo toch niet.
En gooit een stapel cd´s de zaal in. Niemand geraakt, want iedereen stond op een afstandje. Zanger verlaat podium en zaal. Niemand, ook de drummer of zangeres niet, gaat hem achterna.

Martijn raapt twee cd’ s op. En zangeresje komt versterkt met een groupie die cd’s terug vragen, excuus einde.
Dit zijn muzikanten, die moeten eraan verdienen, geef terug.
Ehm, ze moeten eraan verdienen? Moet je vooral dit soort acties ondernemen. En gewoon wel je best doen voor dat kleine groepje mensen dat wel de moeite heeft genomen te komen luisteren. En daarvoor geld heeft betaald. Maar goed, tegen hysterisch krijsende en betraande meiden bleek Martijn niet bestand en de schijfjes gingen retour.

Ach, het was toch niet de beste muziek. We vroegen ons nog wel af of de zanger nu ergens huilend in een hoekje zat, of de stad was in gerend om nooit meer terug te keren. Jongen, zoek een andere hobby. Morgen toch even in de krant kijken, of er niemand in de gracht is gesprongen…