Vier punten naar aanleiding van de recente treinritten op en neer van Eindhoven naar Amsterdam:
- Dansplaat
Dit is die lekkere dansplaat. Sjansplaat…. Lekker nummer toch? Niet als je in een stampvolle trein zit, en dit uit een koptelefoon twee personen voor je komt. Als je je walkman, discman mp3 speler dan toch zo hard zet dat iedereen mee kan genieten, ga je mij echt niet wijsmaken dat dat echt lekker aan je oren voelt. Heb dan het lef om een gettoblaster mee te nemen en bij het instappen formulieren uit te delen waar mensen verzoeknummers op kunnen aangeven. - Treinsamenstelling
De NS heeft buiten de vertragingen door het voor laten gaan van goederentreinen een nieuwe pest methode gevonden. De treinsamenstelling. Voor zolang als ik al regelmatig (en dat is vaak!) met de trein van en naar Amsterdam reis, een vaste volgorde 1e en 2e klas rijtuigen. Maar bijvoorbeeld vandaag hadden ze die maar ’s flink omgegooid. Slechts een tweede klas op het einde. Dus ongeveer een derde van de wachtende stond verkeerd en kon gaan lopen. En dan begint die *%$@ conducteur ook nog te gebaren dat ze op moeten schieten. Rondje om de kerk is van de baan, dus ik kan niet meer op het bestuur dissen. Mmmm, op wie dan?… - Treinmuzikanten.
Nieuw woord voor de dikke van Dale: treinmuzikant. Blijkbaar lopen er al genoeg rond langs de terrasjes en ook op het verlepte rozen verkopen zit al een quotum. Dus gaan we met alt sax, want die kan lekker hard, en trom, want dat galmt zo lekker in die smalle ruimtes zo dicht mogelijk langs iemands oor lopen en dan geld vragen. Om binnen 30 seconden in de volgende coupe te zijn. Want we moeten er bij Duivendrecht weer uit, anders komt de conducteur. Het enigste voordeel dat ik kon bedenken aan deze nieuwe helden is dat ik “Dansplaat” even niet kon horen. - Rugzakken
Haastige meisjes met rugzak of andersoort tassen. Als jongen zul je de eerste 20, 30 jaar van je leven met een rugzak lopen. Met of zonder skateboard. Meisjes niet, die hebben daar al snel een vriendje voor. Lekker stereotiep. Toch? Helaas kunnen jongens niet altijd mee. Dus loopt zo’n meiske met haar rugzak heel de trein door op zoek naar een jongen. Althans dat denk ik, want ze hebben altijd haast en kunnen niet wachten tot de tegenligger in een inham gaat staan. En zelf zijn ze daar ook te goed voor. En nu komt het verschil met jongens: ze werpen die tas wel in een eventuele inham. En laat mijn hoofd zich daar nu net bevinden, nog dizzy van de sax in mijn oor. Daardoor kon ik haar ook niet sorry horen zeggen denk ik. Ik hoorde in elk geval niets, en ze zal toch niet zomaar doorgelopen zijn na mijn pijnkreet?