Een zachte G, het klinkt gewoon beter. De Nederlandse taal zonder rare krassen of uithalen. Geen harde G’s of Leidse R’s. Net zoals wij Duits snauwend vinden, vinden de Belgen Hollands snauwend. Okee, het is net iets minder erg als dat taaltje van onze oosterburen, maar het is gewoon zo. Met die G en R sluipt er iets agressiefs in de taal. Die pieken in het volume en een geluid dat eerder uit een blaasbalg schijnt te komen, klinkt nu eenmaal niet zo lekker als een Hammond orgel.

Natuurlijk is dit aanhalen hopeloos. Spreek je “ABN”, dan zul je het zelf niet horen. En al helemaal niet willen toegeven. Maar als jij Brabants, Limburgs, Zeeuws, Gelders (en nog veel meer) een gemoedelijk en zacht zangerig taaltje vindt, denk dan eens na, waar jij dan zit op die schaal? Links zacht, rechts hard. Au. Dat doet pijn he.

Misschien is dat ook wel één van de verborgen criteria voor liefde op het eerste gezicht: Taal. Dat je buiten de drie B’s, parfum, ogen, kleding en weet ik niet hoeveel belangrijke zaken meer, ook let op taal. Niet alleen op de woordenschat die iemand rijk is, maar ook op accent en taalgebruik. Soms kom ik wel eens iemand tegen, of dat nu op de universiteit is, of op stap, een vriendin van iemand, en je wordt voorgesteld. Goh, ziet er leuk uit. En dan trekt ze haar bek open. Dan ben ik al snel kroegdoof, of ik moet naar de WC.

Wat zeg je? Moet ik eerlijk zijn? Moet ik dan echt zeggen dat mijn oren beginnen te tuten door haar stem? Wat denk je wat dat met zo’n vrolijk west fries naief meisje doet?

Juist ja.

Die gaat de rest van haar leven afgeven op mensen met een zachte G.