Ze zeggen wel eens dat een hond op zijn baasje lijkt. Of was het andersom? Wie uiteindelijk op wie is op wie gaan lijken, dat is dan ook een kip of het ei verhaal. In elk geval lijken ze dus op elkaar. En ik heb een hond. Billy. Ondertussen claimt Billy alweer een anderhalf jaar mijn plek op de banken hebben we dus tijd genoeg gehad om elkaars gewoontes over te nemen.

Zo word ik elke ochtend wakker als het licht wordt. Fijn in de winter, iets minder plezant in de zomertijd. Zelfs op vakantie word ik om zes uur in de ochtend wakker. Na een verwoede poging om maar te blijven liggen, ondanks de aandrang om te moeten plassen, loop ik dan toch maar naar het baasje. Ik bedoel, sta ik toch maar op.

Klaar om een rondje-hondje te lopen. Op het Franse vakantieadres een wandeling langs de wijngaard en de rivier. Elke dag even dat water in, kijken naar de visjes en hoe het baasje steentjes gooit. Ik bedoel, hoe Billy naar de visjes kijkt.

Twee weken later, terug in Eindhoven, was er geen rivier meer en het Eindhovensch kanaal is toch nét anders. Ook is er geen wijngaard. Maar een spoorlijn en een dor grasveld aan de Urkhovenseweg. Mijn grasveld. Nu nog iemand die het hekje voor me opent, want ik heb dit plekje gemist.

Billy en ik, we zijn in elk geval allebei gewoontedieren.

Deze column is geschreven voor Wijkblad Prikkel,
de glossy voor bewoners van de Eindhovense wijk Doornakkers.