Duurzame ontwikkeling, dat was het thema van een mini symposium van de gemeente Best. Wat er mini aan was, dat weet ik niet. Volgens mij is dat code taal. Een mini symposium is gewoon een symposium zonder luxe diner, gewoon aan het einde van de middag en avond in eigen tijd en vooral niet in een duur hotel over de grens. Kortom, een zes uur lang een vijftal sprekers over een bepaald onderwerp.
Het onderwerp was dus duurzaamheid. Hoewel volgens een van de sprekers een hol woord geworden, geeft het wel een beeld van de avond. Hoe kunnen we beter omgaan met onze grondstoffen en energie?
Als eerste sprak de futuroloog Prof. Dr. Wim de Ridder en die deed zijn ding. Een soort kapstokje voor de avond, en zo ging men langzaamaan dieper op de details in. Er zat in elk geval een doel aan de avond. Misschien wel alleen om het thema in de gemeente Best weer een klein beetje groter te maken. Niks mis mee, gemeenteraadsverkiezingen komen er aan, gaat het tenminste weer ergens over. Want het is hoog tijd dat er iets gaat gebeuren.
Na de Ridder volgde Ing. Pieter Reus (SRE), die een flink betoog hield over de totale waanzin van onze afvalcultuur. Ing. Ron van Wijk van Ballast Nedam maakte duidelijk hoe zijn organisatie bezig is met betere bouwstoffen en aanpassingen van de organisatie zelf, Tineke Kemperman van de gemeente Uden gaf uitleg over een woonwijk die duurzaam aanbesteed was en tot slot Ir. Maarten van Oosterhout van het SRE over een onderzoek naar de (toekomstige) energiehuishouding van de Gemeente Best.
Na afloop had ik het over die milieuproblematiek met iemand van Ballast-Nedam. Hij was 34, ik 31. Wij mochten het weer op gaan knappen, dat was wel duidelijk. AOW, milieu en er was vast nog wel meer wat op de schouders van onze generatie(s) zou gaan drukken. Toen wij nog jong waren, toen werd milieu en de vergrijzing er al ingepompt. Gewoon, op het VWO, 15 tot 20 jaar geleden, werden we er al uitgebreid op gewezen dat het milieu naar de haaien ging en het pensioensysteem compleet onhoudbaar zou zijn.
En vervolgens is er niets gedaan.
Blijkbaar was het toch niet dringend genoeg voor de bestuurders en managers van die tijd. De mensen die nu de topbestuurders zijn en de politiek bepalen. Nu, in de tijd dat er echt geen ontkomen meer aan is. Nu is het ineens wel een groot probleem wat aangepakt moet worden. Nu die mensen hun zakken gevuld hebben, diezelfde mensen die indertijd relatief makkelijk een andere weg hadden kunnen kiezen. En het is dus wel een keuze, de feiten waren er.
Het is immers makkelijk praten als je zelf voor je pensioen zit, met een flinke benzineslurper voor de deur en jaren genoten hebt van goedkope materialen. Een beetje van die mensen langs de zijlijn. Die types die op een druilerige zaterdagochtend hun zoontje het veld overschreeuwen tegen FC Slagerszonen. NU! DOE DAN IETS! NU! ANDERS HEB JE GEEN THUIS MEER! PIJN IS GOED! En alleen omdat ze zelf nooit ver zijn gekomen. De kantine sprak ze meer aan, zowel de drank binnen als stiekem roken erachter.
Voor de volledigheid: Ik heb nooit onder voetbal gezeten. Maar ik weet wel dat we nu ver in de blessuretijd zitten en de kramp slaat toe.