Corona, eindelijk hoor ik er ook bij

Eindelijk hoor ik er ook bij: besmet met corona. En ziek daarvan. Even leek ik zo’n underdog te worden uit een film: De nieuwkomer in de klas die als laatste wordt gekozen tijdens de gymles. Maar nu, na ongeveer twee jaar corona in het land, was ik ook aan de beurt. Twee weken geleden werd ik op vrijdags verkouden, vervolgens kwam al vrij snel een keelpijn opzetten en ’s avonds lag ik rillend in bed. Lekker op tijd voor het weekend!

Het land is weer van het slot af. We mogen weer. Op wat vage adviezen na zijn de maatregelen opgeheven. En gelijktijdig kreeg ik dus een positieve test. Ondanks dat ik al twee jaar voorzichtig ben geweest en wel toe was aan meer, had ik zelfs carnaval nog overgeslagen. Het voelde nog niet goed. Vervolgens raak je, eigenlijk uit het niets, toch besmet. De bron: onbekend. Zoveel mensen die besmet bleken. Natuurlijk wat mensen die carnaval hadden gevierd, maar de wintersporters druppelde al wekenlang kuchend het land weer in.

Op woensdagavond 9 maart had ik mijn eerste echte drukte. Ik was in de Effenaar geweest, voor een zogenaamd inhaalconcert, maar dan zou wel heel snel zijn gegaan van besmetting tot ziek. Binnen anderhalve dag. Goed, het kan… Iemand in de supermarkt in het weekend daarvoor, of maandag of dinsdag op kantoor, in de lift, op de fiets bij het verkeerslicht: Had ook allemaal gekund en qua tijdspanne veel beter passend. Typisch, juist niet dus een druk event. Voor niks opgepast.

Enfin, die woensdag op het podium van de grote zaal van de Effenaar: DeWolff. Eigenlijk had ik de Limburgers al een twee jaar eerder moeten zien. Als ik het goed herinner was het concert gepland op een vrijdag- of zaterdagavond. Toch nét anders, een concert op een doordeweekse dag. Met de volgende dag gewoon gepland om te werken. Overigens was het niet helemaal verkeerd om met een rustige woensdagavond weer te wennen aan het uitgaan, want het was dus ook met… mensen. Veel mensen. Mensen overal.

Die week heb ik trouwens maar liefst vijf keer een stokje in mijn neus gehad. Maandag een thuistest omdat ik weer naar kantoor ging, woensdag vanwege – toen nog de regel van – testen voor toegang voor dat concert van DeWolff, donderdag weer een thuistest vanwege een zakelijke bijeenkomst. En vrijdag vanwege de verkoudheid: overigens gewoon nog met een negatieve uitslag. Pas na een uur, als je hem dus volgens de handleiding allang in de prullenbak had moeten mikken, was er een dun lijntje te zien. Toevallig gezien omdat ik ‘m op de tafel had laten liggen. Na een nacht rillen gaf op zaterdagochtend de vijfde thuistest binnen een minuutje of wat een tweede streep. ’s Middags kon ik al terecht bij de GGD en dat bleek geheel volgens verwachting een positieve PCR. Niet te missen.

Hallo zeehond!

Maar goed, gevaccineerd en geboost, ik had gehoopt er wel met een paar dagen snot vanaf te komen. Dat liep anders. Inderdaad het weekend vooral lui in bed en op de bank doorgebracht: ik had vooral last van een combinatie van stevige verkoudheid en het gevoel van even stevige keelontsteking. Dat vooral. Op dinsdag leek het wel snel vooruit te gaan en dus ook gewoon vanuit huis doorgewerkt. Dan maar een extra paracetamol en op tijd naar bed. Maar toen werd het woensdag. Een zeehond sloop het huis in en verstopte zich ergens in mijn lijf.

Hoesten, niet normaal. Ook ’s nachts. Met als gevolg dus ook een klap voor de energie en na de tweede dag spierpijn. In mijn linkerbil, het schoot in de schouder en niet veel later daarna ook echt tussen twee ribben in. Niet gek natuurlijk. Toch maar even contact gezocht met de huisarts. Het antwoord was te verwachten: meld je maar als er koorts is, na twee weken is het corona virus niet meer overdraagbaar maar het hoesten, tja, pech hebben. Dat kan nog wel een vier weken duren.

Vier. Weken.

Daar zit ik niet echt op te wachten, maar veel keus heb ik niet. Allang blij dat ik weer naar buiten mag na twee weken niks. Het hoesten neemt elke dag wat af en ik voel me vooral schuldig naar de mensen om mij heen. Okee, de spierpijn is voor mijzelf ook niet echt prettig. Het voelt nog alsof er een riem rondom mijn middenrif zit gespannen. Dit weekend maar eens voorzichtig wat fietsen. Beetje de spieren los, en kijken of het ook niet meer is dan die spierpijn. Al voelt het bij een hoest haast alsof een rib gebroken is.

Ook lekker: theetje erbij, en echt, wat staat er bij mij op het labeltje? Juist. “Welk positief nieuws van deze week is je bijgebleven?” Nou Pickwick, wat denk je zelf…

Ondertussen spreek je meer mensen, die ook al twee jaar de dans waren ontsprongen. Veel hebben het inderdaad gehouden bij een paar dagen kwakkelen, maar ook al meerdere die ook, net als ik, nog wel een paar weken naweeën hebben gehad. Van gebrek aan conditie en energie tot hoesten. Hopelijk ben ik er nu wel snel vanaf, en voorlopig ook nog gevrijwaard van een tweede infectie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.