Wat is nou je eerste herinnering? Toen je heel klein was, op de basisschool, misschien zelfs kleuterschool of gewoon thuis, overal gebeurde wel spannende dingen. Vanaf welke leeftijd je precies begint te onthouden, geen idee. Dat zal ook wel te maken hebben met hoe indrukwekkend het allemaal was.
Ik weet wel een aantal dingen, maar of ik me die nu écht herinner? Ik heb zoveel foto’s van mezelf van vroeger gezien, waarvoor dank mam & pap, en natuurlijk de verhalen die erbij horen. De grens tussen eigen ervaring en de verhalen of zelfs fictie is niet zo scherp. Ik kan er wel een paar opnoemen:
1 Gebroken been
Ik heb mijn been gebroken toen ik ehm… ergens tussen de zes en twaalf jaar oud was. Wat ik me niet meer kan herinneren, maar wat pa & ma vaak genoeg verteld hebben, is dat gekomen doordat de aanhanger wipte en zo op mijn been kwam. Ik piepte wel vaker, dus hebben ze me naar boven gestuurd. Pa vond me wel verdacht stil en ging kijken: mijn voet stond wel heel raar. Snel naar ’t ziekenhuis dus. Daar kan ik me dus echt helemaal niets meer van herinneren.
Alleen wat vage schimmen van het ziekenhuisbed, en dan vooral dat bezoek vanachter een raam soms kon kijken. De enige volledige herinnering is het verwijderen van het gips. De gipsbroeder lachte om de bovenkant, die was helemaal omgekruld omdat ik redelijk veel mijn been had bewogen. Hij begon met een soort schaar het gips open te knippen, maar ver kwam hij niet. Te hard of te dik gips, dus hij ging aan de slag met een soort cirkelzaag.
Geen wonder dat ik dat nog weet. Het was ruim voordat de film Saw uit was, dus veel was ik niet gewend. Maar volgens mij is het wel allemaal gelukt. Het been zit er nog en het gips niet.
2 WC Ketting
Maar de herinnering die best wel eens de oudste kan zijn, gaat over iets op de kleuterschool. En daarvan weet ik 100% zeker dat het beeld wat ik daarvan heb helemaal zuiver is. Althans niet vervuild door verhalen van anderen, het was nog steeds de bril van een uk van een paar jaar. En omdat ik het nog nooit aan iemand heb verteld. Hoe…. De spanning wordt ondragelijk.
Op de kleuterschool mocht niet iedereen tegelijk naar de wc. Om een beetje in de gaten te houden of er iemand was, waren er kralenkettingen in gebruik. Bij de deur van het lokaal hingen twee kettingen, een voor de jongens en een voor de meisjes. Moest je gaan, dan moest je dat even vragen en kon je met zo’n ketting naar de wc. Lijkt me eigenlijk uiterst hygiënisch trouwens, maar we hebben het overleefd.
Nu kan het wel eens gebeuren dat je moet poepen. Meisjes poepen niet, maar jongens wel. En ik moest dus poepen. Op de kleuterschool. Geen mama in de buurt. Poepen. Nu. Ik moest naar de wc. Juf, ik moet. Poepen. Ik mocht een ketting pakken en naar de wc, maar poepen op de kleuterschool, dat was nieuw. En mama was er niet om mijn billen af te vegen. Juf? De juf had er blijkbaar geen zin in en zei dat ik dat makkelijk zelf kon.
En verrek, ik kon het ook zelf. Dus. Einde verhaal. Ketting terug gehangen en verder met het veter en strik diploma.
Nou, dat is dus mijn oudste herinnering. Valt een beetje tegen he. Ik hou het maar bij dat verhaal over mijn gebroken pootje. Vet veel gaaf stoerder dan de eerste keer alleen poepen en je billen af vegen.