Ook bij deze editie van Lowlands was de reisorganisatie Shoestring weer aanwezig. Hun actie ook dit jaar: een backstage safari. In het laatste stukje voor de Alpha-tent, met links de wc’s en rechts de Echo, stonden ze paraat met een fotobooth in een busje en een wachthokje voor de echte reis.

Op de eerste dag van Lowlands kwamen we er al voorbij. We hadden een rustmoment in het ren-je-rot spel tussen alle podia en bedachten dat het wel eens leuk kon zijn. Er stond immers een kleine rij en we hadden geen idee wat het nu precies was.

Totdat we dus halverwege de rij stonden omdat achter ons alweer een tiental mensen waren aangesloten. Gelukkig maar, zo stom als je de laatste in de rij bent. Ondertussen kwam er wat regen naar beneden en konden we nét droog staan in het wachthokje.

Daar kregen we wat uitleg en bleek dat we waarschijnlijk een drie kwartier moesten wachten. De backstage safari was namelijk een trip met een kleine bus… ehm… backstage. Een rondje van een kwartier. En per rondje konden maar een klein groepje mensen.

Op zaterdag had ik geen zin in de eerste optredens en liep zelf vast richting Alpha. Even rustig in het gras liggen, bijkomen, zon pakken, klaar voor de echte acts. Bleek er een hek te staan in het tussenstuk, dat ging pas een paar minuten later open. Zo kwam het dat ik ineens voorbij de Shoestring Safari kwam: geen rij.

Maar ik was ook alleen. En dan krijg je dus zo’n foto op je paspoort. Want er worden vier foto’s gemaakt achter elkaar, wist ik veel. Vervolgens in een busje met een twintig man, security, gids, DJ en ook nog een chauffeur. Het busje snorde over het terrein, met moeite de heuvel omhoog achter de Alpha en hier en daar wat mensen die zwaaide. Geen artiesten gespot deze ronde, wel wat organisatie en vooral goei flauw humor.

De gids en DJ moeten zoiets doen natuurlijk. Onder het genot van evergreens als Gerard Jolings “Ticket to the Tropics” gaf de gids instructie en uitleg. Bijvoorbeeld: “Even oefenen. Als ik mijn hand uitsteek en zeg, kijk daar, dan kijk je eerst naar mijn hand, zodat je weet waarheen je moet kijken”. Enzovoort. Het klinkt heel flauw.

Dat was het ook, maar zulke kleine elementen maken het wel af. In eerdere edities had je ook de silent disco, voordat het echt een hype werd. Of een vlooiencircus, waar je ineesn een tiental mensen omhoog zag kijken onder leiding van een dompteur. Die dus een weggeschoten vlo probeerde te vangen. Of de Schorem Barbier vorig jaar, en de postbodes. Dit jaar een botswagenstand vol kartonkunst en een plek waar motorfietsen gelast en gepimpt werden.

Zou ik er volgend jaar zelf kunnen staan, met mijn lomo camera?