Alles lijkt twee jaar op pauze gestaan te hebben vanwege de coronacrisis. Als je een herinnering ophaalt, tel je meteen twee jaar bij op. Los met carnaval? Twee jaar terug. Wandelen met Glow? Twee jaar terug. Dochter die tien werd? Twee jaar terug.

Echter werd ze dit weekend al vijftien. Oeps.

Als ik terugdenk aan waar ik allemaal uithing op die leeftijd, dan zag de wereld er heel anders uit. Spelen in het bos, video kijken bij vrienden en om de zaterdag dansavond op de dansschool. Die drie dingen moet je nu niet meer mee aan komen zetten. Sowieso is het fenomeen videoband een groot mysterie, maar ook het woord bos en stijldansen doen de wenkbrauwen richting de hemel bewegen. Soms lijken ze daarbij het geluid van een enorme zucht te maken.

Maar vijftien jaar. Het wachten is op het eerste vriendje of vriendinnetje. Ook dat overkwam mij rond die leeftijd. Niks tien jaar oud plus twee, misschien ook niet wennen aan vijftien jaar: ik moet maar net doen alsof ze vijftien plus twee jaar oud is. Dan kan het alleen maar meevallen.

_{Deze column is geschreven voor Wijkblad Prikkel,
de glossy voor bewoners van de Eindhovense wijk Doornakkers.}