Afgelopen week liep ik door de stad en daar liep een dametje aan de overkant van de straat. In de Hermanus Boexstraat, met een hondje aan de lijn. Ze viel op omdat ze ineens stopte.
Want haar hondje moest poepen.
En het hondje poepte.
Alsof het op commando was.
Voor de opticien.
En het dametje liep door.
Niemand die er iets van zei. Ook het voltallige terras van Zoet en Zout, aan de kant waar ik liep, was muisstil. Je kon een drol horen vallen. Ze keken een beetje. En het dametje trippelde door, want poep is niets voor dametjes.
Ik heb er ook niks van gezegd. Stom van me.
Hoe reageert zo’n dametje eigenlijk, ze zal tussen de 25 en 30 jaar geweest zijn, als je vraagt de dagelijkse lading stront van haar verwende keffertje op te ruimen? Terwijl ze zo haar best doet die te negeren? Met zo’n poncho in dezelfde kleur als de drol van die rat die ze lekker voor de ingang van de opticien Stufkens liet liggen?
Ze had geen tasje bij, dus grote kans dat dit dagelijkse routine voor haar was. Even hondje laten kakken in de winkelstraat en hop, weer snel naar binnen. Niks opruimen. Ze woont of werkt daar wel in de buurt: toen ik wat verder liep en bedacht dat ik er iets van moest zeggen, was ze al weg. Ergens naar binnen, of het binnenplaatsje van het Volderhof in.
Of misschien zit ik er helemaal naast en was ik getuige van de zoete wraak van een ontevreden klant van die opticien. Dat ze een verkeerde oogmeting heeft gehad, lenzen met de verkeerde sterkte kreeg en daardoor zelf in de hondenpoep stapte. Met haar nieuwste pumps. En nu was het de beurt aan de opticien zelf.
Poep voor de deur. Zal ‘m leren.