Niet zo dicht bij elkaar! Afstand! Ik zal niet de enige zijn die soms schrikt van de beelden op TV. En dan blijkt het gewoon een fi lm te zijn. We zijn nu zes maanden onderweg sinds de wereld ineens radicaal veranderde. Gelukkig mocht er langzaam steeds meer, als het kan met gepaste afstand en andere spelregels.

Zo had ik deze week mijn eerste zakelijke bijeenkomst. Met zeven mensen. In Amsterdam. Ik ben nog niet eens met familie met zoveel bij elkaar geweest, laat staan ook buiten de deur met een etentje. Nu weet ik ook wel dat ik aan de voorzichtige kant zit, met ouders in de risicogroep, maar toch: Het voelde fijn om weer nieuwe mensen te spreken, wandeling te maken in een nieuwe omgeving, even op een terras te zitten en, tja, te genieten.

Borrel in het donker

Bij dat uitje zat ook een borrel in het donker. Letterlijk in het pikkedonker. Er was zelfs geen lampje van de nooduitgang te zien. Het idee van het restaurant was namelijk om mensen te laten ervaren hoe het is om blind te zijn. Dat bracht een bizar moment: dit was de eerste keer sinds een half jaar dat ik iemand anders dan mijn gezin heb aangeraakt.

Want hoe doe vind je je plek in het donker? Met een polonaise inderdaad. De ober vroeg om een hand op de schouder te leggen en hem te volgen. Hij was zelf ook blind, maar gewend om op de tast rond te lopen. En hij kende natuurlijk elke cm van het restaurant uit zijn hoofd. ‘Meneer, ik zet een bordje voor u neer. En rechts daarnaast een glas bier.’ Succes ermee. Anderhalf uur zaten we daar. Waar de gesprekken over gingen, dat kun je wel raden.

Hoe is het nu eigenlijk voor een blind persoon of slechtziende? Als je eigenlijk niets mag aanraken? Voor iemand in een rolstoel of met krukken, die misschien niet naar binnen kan door de verplichte looproutes? Als ik de noodzakelijke beperkingen al vervelend vind…