Twee trends in James Bond’s Skyfall: digitalisering en ouderdom. Naast de reclame dan. Dikke pret.
Die reclame lag er wel echt dik bovenop. Slecht gemonteerde Bose-boxjes in een boot, lijkt me ook niet helemaal passen bij het design wat het merk wil zijn. Of het flesje Heineken wat Bond in bed dronk naast een mooie deerne. Want sigaretten mogen niet meer? Zonder die reclame geen film, dus dat negeren we verder. Blijven twee thema’s over die door de film heen terugkomen: de angst voor digitale terreur en de angst voor de ouderdom. En angsten maken goede films. Tenminste, op het moment dat die angst in de maatschappij rondzingt. Een goede film haalt daar zijn bestaansrecht uit.
Denk aan een rampenfilm, zoals Day After Tomorrow. Als je die nu kijkt, ligt je vooral in een deuk om het slappe verhaal. Of Jurassic Parc, die uitgebracht werd zodra we wat meer begonnen te spelen met genen. Enzovoort. Wat als… en dan vooral door een zwarte bril bekeken.
Ook de nieuwe James Bond genaamd Skyfall ontkomt hier niet aan.
M wordt oud en ligt daarom onder vuur.
Bond wordt oud en ligt daarom onder vuur.
Via de digitale wereld wordt er ingebroken en kan ook MI6 alles in de gaten houden. Nieuwe tijden! Met computers die de hele wereld plat kunnen leggen via het enge wereld wijde web! We vertrouwen teveel op die digitale machines! Wat als een echte bad guy daar misbruik van maakt!
Dan vraag je jezelf toch uit waar die angst precies vandaan komt. Vergrijzing is iets wat over de hele westerse wereld speelt. Maar die angst voor het digitale, is dat nu een angst van de wereld? Of die grijze golf en kozen de schrijvers van Skyfall voor de euro’s van de massa daarvan? Uiteindelijk wordt de climax gezocht door de digitale mogelijkheden de rug toe te keren en te vluchten in het verleden van Bond… Maar wel met een verbitterde oude man als bad guy?