Voor een overleg was ik deze week in Londen. Gaaf? Yup. Landen op Stansted en met de trein naar Gatwick, letterlijk beiden aan de andere kant van de stad. Op het moment dat de skyline van het echte centrum in beeld kwam, gingen we de Metro in. Ook typisch Londen, dat wel. En daarna weer de trein. Gelukkig tijdens de overstap op de terugreis nog even buiten geweest voor iemands rookpauze: een dubbeldekker gezien! Vink.
Echt een zakenreis dus en gelukkig ook zo vooraf bekend. Eigenlijk is Londen niet heel ver zo. Dinsdagochtend zat ik tegen half zeven op de fiets op weg naar Eindhoven Airport en het vliegtuig
vertrok om 8 uur. Aankomst Londen: vijf over acht. Uurtje tijdverschil, maar los daarvan is Londen dichterbij Eindhoven dan Amsterdam. Op de grenscontrole na dan. Die Britten hadden er zin in… Ruim een uur in de rij voor een zwaar onderbezette grenspost die de paspoorten en ID-kaarten goed bekeken. Grondig. Met zaklamp en loep werden de ID-kaarten bestudeerd.
Een treinrit van 2 minuten …. 2 uur om op plaats van bestemming te komen. Handig gepland op een vliegveld. Alleen dan een ander. Enfin, zoals later bleek was de extra controle op de luchthaven vanwege de verhoogde terreurdreiging. Bij het diner ineens zwaarbewapende politie met drugshonden naast je bordje chili beef tortilla. Overigens wel bij een leuk tentje, waar ze het Britse gebrek aan cuisine (Really? Pittige chilli beef tortilla die smaakt naar koriander en basilicum? smaken verschillen) goed maakten met een smile.
Bij het verlaten van het land deden ze trouwens een stuk minder moeilijk. Na 2 kilometer kronkelen langs de tax-free winkels van Stansted, bizar, keek alleen het grondpersoneel van Ryanair vluchtig of de naam van ticket klopte met ID-kaart. En nu het vliegtuig in, jullie EU-burgers. Zoiets. Aangekomen in Nederland werden de paspoorten ook bekeken, maar wel met genoeg personeel voor het aantal passagiers. Binnen paar minuten stond ik buiten en stapte op het fietsje weer terug naar huis. Wat een verschil. Gelukkig wel twee dagen genoeg besproken en gehoord. Direct contact is toch echt onvervangbaar, ook in het werk. Daarna kun je best nog wat mailen, bellen, skypen en hangout, maar eens in de zoveel tijd moet je elkaar in de ogen kunnen kijken. En de sfeer proeven.
Naast die ene dubbeldekker ook op Gatwick wat cultuur gesnoven, naast de cuisine. Zoals de kraampjes op de terminal voor het goede doel: The Poppy Appeal. Klaprozen. Overal een collectebus met een pin van een klaproos. De Britse herdenking van alle veteranen, de gesneuvelden van de loopgraven in de Eerste Wereldoorlog in het bijzonder. De klaproos komt namelijk op als alle andere planten weg zijn en de grond omgewoeld. Precies het geval op een langdurig slagveld zoals bij de loopgraven in België. De poppies kwamen als enige tot bloei. Massaal. Daarnaast is de klaproos ook nog bloedrood met een klein kruisje in het midden. Duidelijk symbool. In Flanders Fields.