Het begon als een gewone dinsdag, eind augustus 2018. Ik smeerde ’s ochtends mijn boterhammen en stapte in de auto. Podcast aan, op naar Kerkrade. Tijdens het weekend had ik nog een lekkere, lange tocht gemaakt met de mountainbike, helemaal via Someren, Helmond en zo via Aarle Rixtel, door de bossen weer door naar huis. Drie uur trappen en nergens last van.

Dan verwacht je niet een dag of wat later in het ziekenhuis te liggen….

Gedurende de dag kreeg ik wat buikpijn achter mijn bureau. Zo rond de navel. Zeurend. Het gevoel van wat kramp. Alsof je wat verkeerds hebt gegeten, alsof er even nog wat uit moet. Diarree, maar er kwam niks. Wel jammer voor het verhaal, want tot nu toe is er nog weinig in geuren en kleuren te vertellen. Want tja, wat buikpijn, maar verder niks, dan zal het wel niet veel zijn.

Bij thuiskomst toch maar even paracetamol gepakt en gaan liggen, nog voor het eten. Wel gek, want ondanks die krampjes, had ik wel honger. Uiteraard. En om het helemaal af te maken: Na het avondeten heb ik nog een appeltaart gebakken. Met extra veel noten erin. Ik denk dat hij lekker was. Zelf heb ik echter geen stukje ervan geproefd.

Die appeltaart moest natuurlijk eerst nog afkoelen, en ik voelde me toch niet helemaal lekker genoeg om daarop de gaan zitten wachten. Op tijd naar bed maar! Dat werkt altijd!

Maar slapen… ho maar. Pijnscheuten. Mijn maag? Wie weet. Ik ben halverwege de nacht maar naar beneden gegaan, zodat Manon in elk geval wel kon slapen. Even op de bank gelegen, maar zonder al te veel succes. Met pijn ligt je eigen bed toch beter, ondanks het draaien. Half tussen dromen en waken in haalde ik de ochtend. Een drukke dag, volgens de agenda. Geen koorts, niks, alleen wat pijn. Geen reden om thuis te blijven. Dan maar weer een paracetamol en naar kantoor. Het zal wel zakken…

Op kantoor kwam er echter niet veel meer uit mijn handen. De pijn werd steeds erger en ineens, zo tegen half tien, verplaatste de pijn zich naar rechtsonder… Toch iets met de blinde darm, zoals je wel eens hoort? Maar waarom dat eerst die pijn midden in je buik?

Enfin, de pijn was niet meer te harden en mijn gedachten waren wazig, dus naar huis. Ondertussen nog gebeld naar de huisarts, waar zoals altijd de doktersassistente een afspraak zo lang mogelijk probeert uit te stellen, en ik kon dus donderdagochtend terecht. En ik was allang niet meer helder genoeg om daar echt wat van te vinden.

Op dat moment. Want eenmaal thuis ging het zo rap achteruit… Toch maar weer opnieuw gebeld, maar ik kreeg ondertussen de centrale huisartsenpost. Daar zat iemand die beter van wanten wist, waarom ik niet eerder had gebeld (duh) en eigenlijk wél direct de conclusie trok dat het best wel eens bloedserieus kon zijn… waarschijnlijk zelfs een blindedarmonsteking.

Alle reden om meteen naar de Huisartsenpost te komen voor een check. Maar ik mocht absoluut niet zelf rijden. Als ik dan al kon, want nu was ik al zover heen dat ik niet eens meer rechtop kon zitten, laat staan staan. Ook fijn om zo in een wachtkamer te zitten waar het ook maar duurde en duurde. Blijkbaar ook nog een vechtpartij met gevolgend, en een volledig gezin wat allemaal vragen had vanwege een kind met een stukje piepschuim in de neus. En je zag de zuster daar maar kijken en denken, hoe kom ik van die mensen af.

Dat kostte een uur extra, ondanks een afspraak, en de huisarts zelf wist het eigenlijk al meteen. Lichtelijk in paniek zelfs, want hij moest nog steeds de gebruikelijke testen doen om het echt zeker te weten. Al wees alles op een blindedarmontsteking, en herkende hij de gekke klachten ook zo van zichzelf. Nul geluid van borrelende darmen, alles lag al stil. Geen bloed meer uit mijn vinger te krijgen voor een eerste test op ontsteking. Tweede poging lukte wel, zonder verdere twijfel over de verwachtte eiwitten en door naar de spoedeisende hulp.

Ook daar eerst een tweede bloedtest voor verdere analyse: met een wachttijd van een uur. Ik werd al aan de monitor gelegd voor extra sfeer. Ondertussen sloeg ook de koorts toe en zelfs liggend schoot de hartslag over de 100 heen. De eerste assistent kwam kijken, een tweede, de verpleegster, later nog de chirurg: allen eigenlijk met dezelfde conclusie en toch het moeten wachten op de uitslag van het lab. De hoofdverpleegster was die avond mijn grootste held: zij besefte dat ik nog geen pijnstillers had gehad in al die heisa en hing een infuus met een flinke lading paracetamol aan mijn arm.

Dat infuus aanleggen ging uiteraard, blijft mijn angstgegner, niet meteen goed. Deze keer had het er vast ook mee te maken dat ik toch in lichte shock leek te zijn. Maar langzaam… begon de paracetamol te werken. De tijd werd een vaag begrip.

Het zal geen verrassing zijn, maar ik werd direct opgenomen, die avond nog. En men ging kijken hoe snel er een plek vrij kwam in de operatiekamer. Of dat nog die nacht ging lukken was maar de vraag, want ook personeel is uiteraard op na een dag. In elk geval mocht ik naar de spoedopname. De zuster vroeg hoe ik er heen wilde gaan. Ehm. Lopen?

De vraag hoe ik erheen wilde… ehm, lopen? Nee, of ik in een rolstoel wilde, of toch liggend in bed. Nog een andere chirurg kwam aan mijn bed kijken, maar de nacht sloeg ook in mijn hoofd in, dankzij de paracetamol, oxycodon en nog meer… Wachtend op een operatie…

De avonturen van mijn wormvormig aanhangsel.… Eind augustus 2018 kreeg ik een blindedarmontsteking. Die verliep iets anders dan gehoopt… Lees mijn terugblik terug, een overzicht van de blogs zoals deze die je net hebt gelezen vind je hier.