Voetbalkoorts na corona-vaccinatie

De eerste prik zit erin.
In mijn bovenarm.
Dat was het.

Ik kan je nu wel vertellen over het oprijden van de parkeerplaats, de vier mensen voor me in de rij waar even gechecked werd of je alles bij had, dat ik direct door kon lopen, mijn gegevens ingevoerd werden, ik meteen naar een prikker kon, op een stoeltje zat om een kwartiertje te wachten om te zien of ik niet groen en geel werd, er ging niemand om mij heen neer, dat ik een stempel in mijn gele boekje kreeg – nuttig of niet, er stond toch geen rij – en weer zo de parkeerplaats af kon rijden…

Maar dat haalt de krant niet.
Extremen wel.

En dat zijn eigenlijk per definitie al de uitzonderingen. Vandaag kwam ook in het nieuws dat de vaccinatiebereidheid al stijgt, minimaal 87% zelfs. Geen protesten op het Museumplein of Malieveld, dus alleen een hoekje op het (digitale) papier van de krant. Wel twee pagina’s over een tragisch overlijden, mogelijk (!) in relatie tot covid-19. De nabestaanden geven terecht aan dat ook daar aandacht voor mag zijn.

Maar dat ze dat al zo moeten brengen, dat komt juist door die extremen die daar keer op keer misbruik van maken. En de ruimte krijgen om dat te doen. Omdat de gevallen Engelen dan weer zie je wel roepen en klaar staan met verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog. Daar is genoeg over gezegd. Als je dat nodig hebt om je punt te maken, heb je dan wel een punt? Die extremen, en de aandacht die ze krijgen, dat maakt de normale dialoog kapot. Diegene met een oprechte vraag, die durft ‘m niet meer te stellen omdat dezelfde vraag ook niet oprecht wordt gesteld. Men zit niet te wachten op het antwoord, want de agenda is duidelijk…

Van Jinek tot Beau, en Op1 helemaal als negatieve uitschieter: de schandalige manier waarop de praatprogramma’s ermee omgaan, da’s al behoorlijk goed aangestipt door Archos Medialogica. Onder andere in deze aflevering, Journalistiek in Crisistijd. En deze, Wetenschap in de frontlinie, waar de uitspraken vanuit hoofdredactie van Op1 echt… wonderbaarlijk zijn. Op zijn minst. Helaas blijft dit nog zonder consequenties, want ‘de kijkcijfers zijn goed’.

Mijn gele vaccinatieboekje

Enfin, tijd voor een praktisch en persoonlijk voorbeeld wat er gebeurt door die ruimte en zendtijd die de Wappies krijgen. There, I said it. Wat het ook met mij doet, dat besefte ik ook bij die eerste prik. De afspraak voor de vaccinatie plande ik dus in op mijn vrije vrijdag. Dan hoef ik ook niets te verzetten, en heb ik daarna het weekend om eventueel bij te komen van wat naweeën van de prik. Ik maak grappen dat ik er ook maximaal gebruik van ga maken, met de Manflu. Ik vraag hoeveel last mensen hebben en denk na of ik dan het fietsen maar even uit moet stellen vanwege spierpijn. Overigens heb ik vandaag nauwelijks daadwerkelijke klachten, beetje spierpijn en het gevoel van dikke vingers. Maar dat kan ook van de warmte zijn. En zonder alle aandacht ervoor, was het me misschien niet eens opgevallen…

Enfin, toen zat ik daar, kwartiertje te wachten na de vaccinatie. Dat duurde nog het langste van het hele feestelijke moment. Het was vooral balen dat ik geen foto’s mocht maken. Een tennishal voor een derde gevuld met stoeltjes in een mooi patroon. In mijn hand het gele vaccinatiepaspoort. D’r staan al drie stempels in. Gele Koorts, Hepatitis A, Tetanus. Jawel, ook ik ben ooit een bron van C02 uitstoot geweest. Niemand is Roomser dan de paus. Als verre reizen staan Brazilië en Thailand in het paspoort. Je ging die vaccinatie halen en dat was het. Korte toelichting, geen discussies. Want het risico op ziek worden en overlijden was groot, geen discussie vanuit de experts en die idioterie van ‘zelf onderzoek’ was er wel, maar bestond gewoon uit vragen bij de GGD of de huisarts: de experts.

Ik heb zojuist opgezocht hoe groot dat dan is bij Gele Koorts, een virusziekte die verspreid wordt door muggen: kans op ziek worden na besmetting 1 op de 5, kans op overlijden van patienten 1 op de 10. Goede reden om ingeënt te worden lijkt me, alleen al voor jezelf, wat de GGD dus ook gewoon adviseerde en iedereen deed. Data die bij corona nog in onderzoek zijn, maar de voorlopige cijfers komen telkens in het nieuws. 1 op de 100, 1 op de 2000. Afhankelijk van leeftijdsgroepen, de zorg, de bierbuik. Oh, en long-covid, mutaties, alles is nog onzeker. Alleen de Wappies weten het zeker, maar de rest weet alleen dat we steeds meer weten en leren.

Trouwens, we? We weten steeds meer? De wetenschap weet steeds meer. Staat open om te leren. Sterker nog, dat is het uitgangspunt: altijd afvragen wat er voor nodig is waardoor de theorie niet waar kan zijn. Wat zou er moeten gebeuren zodat je je mening bijstelt? Lastig, want dat betekent fouten toegeven en simpelweg een breuk met je eerdere gedrag. En wij als mensen zijn zo graag consistent in onze uitingen. Oh, wat is het heerlijk om te waarheid in pacht te hebben.

Die wetenschap, die weet dus steeds meer. En soms komen ze terug op eerdere uitspraken. Welke dan helaas ook soms aansluiten bij een van de korreltjes van de schot hagel, afkomstig uit de roeptoeters van de Wappies en populistische wannabees. Zei ik toch? Ja, als een van de twintig ideetjes in maart 2020. Wat is er met de rest van de wijsheden gebeurd? Trouwens, een kijktip over het wondermiddel hydroxychloroquine. Het heeft geen zin om ze daarop aan te spreken, want ze verzinnen wel weer wat nieuws of walsen er simpelweg overheen met een nieuwe stortvloed van losse feitjes. De aandacht die ze krijgen voor hun verhaal, bestaande uit een mix van waarheden, halve waarheden, leugens en ongefundeerde voorspellingen, dat verdient geen ruimte in het debat. Ze staan namelijk niet open voor een andere mening. Niets dat ze op een andere mening kan brengen.

Want dat is het. Een mening.Behandel ze dan ook niet als meer dan dat. Hoogstens een voxpop snippet van 10 seconden. Je ziet het ook gebeuren, de goede intenties van de kopstukken als Kuipers ten spijt. Oprecht aan het luisteren, vragen stellen, reageren… maar op iemand met een strakke pitch, zonder ruimte voor twijfel geuit en ondersteund door een presentator die jaagt op citaten en krantenkoppen: het zijn twee verschillende werelden. Leuk als het gaat over de beste voetballer op het veld, maar niet als het gaat om mensenlevens. Een jaar corona en de redacties hebben zelf ook nog niets geleerd.

Een droomwereld zonder corona, na corona…

Noudje, maak je er toch niet zo druk om. Je kunt er toch niks aan veranderen. Misschien. Maar wat doen we straks, als samenleving? Stel we hebben corona straks echt onder controle. Stel zelfs helemaal zonder besmettingen, gewoon foetsie, opgelost, nergens meer te bekennen. Hoe gaat het dan met de mensen die op het Museumplein stonden? Wat als het je buurman is, collega of familielid?

Ik heb alleen wat kennissen gehad die overal als bekeerling tekeer gingen over de overheid, vaccinaties en de onzin van alles. Een paar keer er tegenin, maar vervolgens maar gewoon afscheid genomen. Uit de social media bubbel. Geen energie meer aan besteden, en bovendien, dan kost het ook mij geen energie meer. Elke reactie zorgt alleen maar voor meer aandacht, en ik stopte zo ook mijn aandeel in het verspreiden van die nonsens.

Online is het makkelijk. Maar straks kom je ze vast weer in het echte leven tegen. Op een verjaardag of terras. En dan? Gewoon doen alsof er niks aan de hand was? Wat als ze dan wel een oprechte vraag stellen hoe het met je gaat, kun je dan nog open staan daarvoor zonder te denken, wat zou er nu weer achter zitten? Als ze een boute uitspraak doen, mag je dat dan gewoon wegwuiven, weglachen als kroegpraat, of komt er vervolgens een preek? Zo geen zin in.

Ja, iedereen verdient een tweede kans. Misschien wel een derde. Of vierde. Maar het houdt een keer op. Zeker zonder bewijs van eigen wens tot verbetering, erkenning dat die kans nodig is. Maar het zijn wel je buren, je collega’s, je familie, die ergens onbewust door beïnvloed zijn geraakt. En nee, ik wil dat advies niet horen in een talkshow.

Vertrouwen. Dat is er nodig. En dat moet groeien. Dus ja, ik zal er, net als iedereen toch voor open moeten staan. Dan maar de kans om een keer een tik op mijn neus te krijgen. Of te geven. Stop, geen zin in, doei. 87% was de stand van vaccinatiebereidheid nu. Er zijn genoeg vrienden over. En in tegenstelling tot online waar de Wappies hard kunnen roepen en de rest zwijgt, zitten die wel gewoon naast me op het terras. We knipogen naar elkaar. En gaan het hebben over het voetbal. Die wissel, belachelijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.