Bierfestivals, stadsbrouwerijen, de opkomst van IPA bier: als Brabander verbaas je je soms over deze rage in Nederland. Goed, tijdens de studietijd in Amsterdam was Brouwerij het IJ huisleverancier, maar nu zijn zelfs thuisbrouwerijen geen uitzondering meer. Enfin, vanaf Eindhoven is het maar een kleine trip naar België, het land van de speciaalbieren. Of je nu een weekendje Ardennen deed of dapper op de fiets naar de Achelse Kluis of in de overtreffende trap naar de abdij van Postel: een trappistje zoals Westmalle of Orval gaat er wel in.
Met de leeftijd komt ook de wijsheid. Ik merk dat ik niks heb met bokbier. En wel met blond of triple, en in het bijzonder Affligem. De meeste IPA’s gaan er ook wel in, waarbij ik me verbaasde dat ik de Brand versie ook goed te pruimen vond. Vandaag was er een nieuw biertje in de redelijk uitgebreide collectie van de Plus Supermarkt: Wild Jo. Een nieuw hip etiket op een buikfles, wat eerder aan de IPA’s doet denken met daarop een blauwe duif met een ooglap. ’t Is weer eens wat anders dan een roze olifant.
Maar ook de term blond. Dat moest dus getest worden.
Gemaakt met wilde gist. Geen idee.
Google leert dat het oorspronkelijk gistsoorten zijn die van nature voorkomen in de wort (de vloeistof die ontstaat bij de eerste stap van het bierbrouwen: het omzetten van het zetmeel in graan tot andere stoffen) en zorgen voor spontane vergisting. Van nature voorkomen, spontane vergisting: dat geeft al aan dat de controle wat minder is. Vandaar dat de meeste bieren met toegevoegde, brave gistsoorten gebrouwen worden om een constante kwaliteit (of in elk geval smaak) te garanderen. De wilde gist verslindt in het proces meer suiker dan de saaie gist van de massaproductie, zodat het bier een stuk minder zoet wordt. Een wijnliefhebber zou zeggen, goh, wat is deze wijn droog. En ik ruik…. leder. En ik proef wat peperigs. Niet gek, want de wilde gist met de naam Brettanomyces hebben de chemische stoffen die die sensatie opwekken als bijproduct. Mijn chemische kennis houdt hierbij op en aangezien iedereen zelf ook kan googlen…
De smaak van Wild Jo: Het is een licht biertje, ietwat zurig. Dat licht is zowel de kleur, als het percentage van 5,8%. Bij het inschenken snel een stevige schuimkraag, welke – zo merkten we te laat, argh – best snel kan rijzen. Een lichtgele kleur met gelukkig genoeg koolzuur. Daar hou ik wel van, iets wat bij veel kleine brouwerijen vaak achterwege blijft. Lichtzurig en fris, niet te zwaar. Prima op terras, zonnetje op je bolletje en niet te moeilijk. Een lekker zomerbier! Slechts één nadeel: de prijs. Het valt wel onder het speciaalbier, maar daarvoor proeft het dan weer niet speciaal genoeg.
Meer info: Wild Jo van de Koninck.