Overal hangen briefjes op de ramen met vacatures voor bijbaantjes. Bij winkels, restaurants en cafés: er is geen scholier of student te vinden om een handje te helpen. Waar ze wel zijn? Wellicht hebben ze afgelopen twee jaar genoeg verdiend als snotverzamelaar in de corona-teststraat. Genoeg om deze zomervakantie de volle acht weken lang los te gaan. Geef ze eens ongelijk.

Op terras betekent dat dus langer wachten voordat de bediening je bestelling op komt nemen. Of je kunt online bestellen via een QR-code, geplakt op de tafel. Meteen betalen en klaar. Tot zover eigenlijk prima. De ober komt vanzelf, met zijn dienblad helemaal volgeladen met alle bestellingen voor het hele terras ineens. Doorpakken! De glazen worden op tafel gezet, en voor de gasten het in de gaten hebben is de vogel al gevlogen. Geen praatje, grapje, niks. Kan je het met zo goed zelf meenemen, maar dat zal dan wel weer niet mogen.

Dan maar thuis, in de tuin. Misschien dat de bediening hier beter is. Met twee puberdochters en wat kleingeld paraat moet daar toch wel wat te regelen zijn toch? Hard werken is het niet, maar toch. Ik mag zelf naar de koelkast lopen. En de dames? Netflixen. Blijkbaar is geld niet alles.

_{Deze column is geschreven voor Wijkblad Prikkel, gericht op bewoners van de Eindhovense wijk Doornakkers.}