Gisteravond was ik alleen thuis. Alleen beneden dan, de kinderen lagen braaf in hun bedje te knorren. Manon had een verjaardagsfeest van de categorie YOLO en aangezien ik in reïncarnatie geloof bleef ik thuis. Zoiets. Dat avondje thuis blijft natuurlijk niet lang geheim en Martijn bood aan om film te komen kijken. Ook een YOLO: een kleine dan.
Het werd Zero Dark Thirty, de film over de jacht op Osama Bin Laden. OBL, om hem wat minder mens te maken. Op de filmdatabase IMDB kreeg deze prent een 7,5, en slecht was hij ook niet. Maar wat ik er nou van moest denken?
In de film volg je de martelende en moordende Amerikaanse Inlichtingendienst in een poging de verblijfplaats van Osama Bin Laden te achterhalen. Middels waterboarden, een kist, keiharde muziek, intimidatie door vrouwvolk, verplicht eten, enzovoort. En uiteindelijk hebben ze zoveel flarden informatie die leiden naar een plek in Pakistan waar OBL vrijwel zeker verstopt zit.
Zonder harde bevestiging van zijn aanwezigheid gaat men over tot keiharde actie. Met twee stealth helikopters wordt een SEAL team de grens met Pakistan over gevlogen met maar één doel: kill. Gelukkig opent de eerste persoon die ze opmerkt het vuur als ze aan zijn voordeur zitten te morrelen en hebben ze dus een geldig excuus. Het einde kennen we: ze schieten iedereen neer waaronder OBL. Zijn lijk mag mee de chopper in ze dumpen het kort daarna op een plek in de oceaan. Dat laatste zien we overigens niet meer in de film.
Da’wast.
Het moet dus een soort thriller-documentaire zijn. Gebaseerd op waar gebeurde verhalen, maar dan zonder de stem van William Shatner. Gelukkig praten de soldaten tijdens de daadwerkelijke inval genoeg. Het is geen echt patriottische film, maar kritiek op de werkwijze blijft ook achterwege.
Ook de vrouwelijke hoofdpersoon kijkt de eerste keer wat moeilijk bij het bijwonen van een marteling, maar leert de truukjes snel genoeg. Schijnt dat we zelf mogen bedenken als kijker of dit geoorloofd is. De vraag is of iedereen die denkrichting inslaat zonder wat hulp. Terroristen zijn terroristen, lekker makkelijk, en dat martelen zonder bewijs, ach, elke keer halen ze wel iets naar boven.
De film was spannend, maar zonder diepgang. Moraal komt eigenlijk pas in het laatste shot aan bod. Daarin zit de CIA agente die 10 jaar van haar leven heeft besteed aan de jacht alleen in een vliegtuig. Ze kan overal naartoe, maar heeft geen idee waarheen en wat nu. YOLO, zou ik zeggen, op naar Texel. Vast symbolisch voor de staat van Amerika, uitgeput na de oorlog in Afghanistan, na de oorlog in Irak, enzovoort. Onbevredigend.