Eindhoven leefde weer: de Dutch Design Week nam de stad weer over. Niet alleen in de winkelstraten, maar overal was er volk. Drukte op Strijp-S. Bij Sectie-C. En alle fiets- en wandelpaden tussen die locaties en het centrum van de stad vol met NS-fietsen en hip geklede mensen. Het was nog niet zo druk als tijdens de Dutch Design Week in 2019, de laatste keer dat er een ‘normale’ Dutch Design Week was. Voor corona.

Microlab op Strijp-S Eindhoven.

Want in 2020, vorig jaar dus, werd het vrij last minute een digitale versie. Dit jaar gelukkig weer wel met fysiek te bezoeken locaties. Bijna zoals normaal. Want maatregelen waren er niet meer. Alleen voor locaties waar ook een horecafunctie zat na dan, een scan van de QR-code. Maar verder werd er alleen een keer gehint op het letten op jezelf en elkaar… echter, bezoekers leken de oude anderhalve meters allang vergeten.

Klokgebouw Eindhoven

Bij het Klokgebouw leidde dat tot drukte. En een onprettig gevoel. In de eerste hal was er een labyrint opgezet gemaakt van doeken. Met daarin meerdere prints, video’s en werken om de bezoeker, voorzien van wat tekst, aan het denken te zetten. Elke kruising stond voor een keuze.

Ik vond het maar een rare keuze, voor zo’n doolhof. Want het betekende smalle doorgangen, bezoekers die in tegengestelde richting gingen lopen, en inhoudelijk, tja, dat kon beter. Misschien was het ook wat voorspelbaar, of iets voor een plekje in een museum of openbare locatie buiten de DDW om. Om er echt van te kunnen genieten en over na te denken.

Graduation Show DAE in Beursgebouw Eindhoven.

Bij het Beursgebouw stond wel een rij. Met een reden: hier lieten ze bezoekers wel gedoseerd naar binnen. Daarmee was er tijd om te kijken en te lezen, eventueel ook een vraag te stellen aan de vers afgestudeerde van de Design Academy Eindhoven. Het was optimistisch. Veel met de kansen van duurzaam materiaal gebruik. Of anders gebruik. Circulair & hergebruik. Ook zag ik meerdere werken die gingen over verbinden of inzicht van culturen onderling of met techniek en design. Dat kan ook toeval zijn, want zoals vanouds was het veel. In 2019 leek de Graduation Show iets meer geordend, op thema dan nu in deze grote hal.

Manifestations in de Campinafabriek Eindhoven.

In dat jaar was de Graduation show nog neergestreken in de oude Campina-fabriek aan de kanaaldijk, waar de ruimtes dwongen tot een opsplitsing en routing. Dit jaar was die oude melkfabriek de plek van Manifestations, voorheen te vinden in het Veemgebouw op Strijp-S. Deze expositie maakte dan ook maximaal gebruik van alle ruimte. Want soms heeft een ontwerp, of dat nu meer aan de kunstzinnige kant zit, design of zuiver techniek, gewoon lucht om zich heen nodig. Zeker omdat er ook werken waren die eigenlijk vorig jaar al een plekje hadden verdiend. Online kan er veel, maar real life ontdekken is toch… magie.

Sectie-C.

Manifestations zou trouwens tijdens de Dutch Design Week in 2020 eigenlijk zijn plek vinden op Sectie-C. Normaal is dit ook een hotspot, maar daar was het nu toch wat rustiger. Maar ook opgeruimd. En toch, het neemt je mee in de ateliers, de werkplaatsen. Niet al het design is industrieel & groots toepasbaar. Soms moet het ook handwerk zijn, al is het maar als startpunt voor meer.

Kazerne.

De ene keer groeit het door naar productiewerk, de andere keer naar exclusief, of zelfs met een statement…. Of zelfs op zoek naar interactie, input vanuit de bezoeker. Zoals bij de Scheurkalenderfabriek, net buiten de rondweg aan het Eindhovensch Kanaal. Op zoek naar het niet van inzetten van design bij sociale vraagstukken. Want ook dat is design. Of beter gezegd, ontwerp van gedrag. ’t Is haast communicatie, met het inzetten op dialoog en proces voor gedragsverandering.

Scheurkalenderfabriek van The Social Design Lobby.

Dure woorden wellicht. Maar wel hetgeen wat ik mistte deze DDW. Misschien komt het ook door de eenzaamheid van de lockdowns en andere corona-maatregelen. Veel van de tastbare designs waren weliswaar handwerk, vaak kleurrijk, er zat wel iets in om de wereld beter te maken, maar was het allemaal wel groot genoeg? Maakt het ons als samenleving echt beter?

Design Perron.

Soms was die… knipoog er wel. Zoals een wandkleed van een illustrator, ter waarde van de hoogte van zijn studieschuld. Dat je dan ook leest in Trouw dat hij het aanbood aan DUO, maar dat deze organisatie het alleen wilde lenen…

Kiki & Joost.

Er waren meer locaties buiten de hotspots. Zoals het atelier van Kiki & Joost, ook langs het Eindhovensch Kanaal, sowieso mooi als werkplaats, met daarnaast ook enkele herkenbare werken. De samenwerking bij de VDMA-garage. Iets ruwer. En eentje met een boodschap over wanneer natuur en techniek in elkaar opgaan.

VDMA garage Eindhoven.

Enfin, je proeft het aan de sfeer van de beelden. Veel natuurlijke kleuren & materialen. Grote, ruwe vormen. Maar ook kleur, veel pastel. We zijn weer op ontdekkingsreis. Op zoek naar het nieuwe normaal.