Aan het einde van de zomervakantie genoot ik nog van een maand… weekje Ardèche, maar begin juli zaten we met de hele boedel ook een weekje op de Veluwe. Een huisje op landgoed de Scheleberg in Lunteren, om precies te zijn. Even een weekje eruit. Binnen de landsgrenzen vanwege Covid-19.

Op zoek naar een last minute kwamen we bij dit luxe vakantiepark uit, aan de rand van de Veluwe. Een eigen huisje, met keuken, veel glas, tuintje en terras. Tegenwoordig zou je het ook een tiny house kunnen noemen. Met op het park een restaurant met sushi en een zwembad. Hm.Misschien moet er een leesteken in die zin om verwarring te voorkomen.

Last minute, want vanwege de coronacijfers en voorspellingen voor een nieuwe golf eind juni, begin juli 2021, durfden we het boeken van een trip over de grens nog niet aan. Zoals gezegd, volgde die trip gelukkig nog wel eind augustus naar de Ardèche in Frankrijk. En dat was ook nodig. Want ondanks het mooie park en de natuur in de omgeving, tja… Dankzij het Nederlandse weer was het een mooie herfstvakantie zullen we maar zeggen.

Niet dat we niet genoten hebben, of de hele dag binnen hebben gezeten. Rond de 21 graden in de middag, genoeg zon op zijn tijd en met de buienradar paraat was goed te plannen om de buien heen. En he, de wolken maakten het ook wel leuk voor de foto. Met Billy vaak het bos in of de hei op. Zoals het Kootwijkerzand & de Ginkelse Heide. En natuurlijk de topper: het Middelpunt van Nederland.

Of met de fiets een keer een rondje, richting Radio Kootwijk. Je kent het, je weet het, maar toch bizar om te zien. Je rijdt het bos uit en de hei op: en ineens staat daar een machtig bouwwerk in het niets. De kathedraal. Sommige mensen vonden mij interessanter, zo leek het. Ze fotografeerden in elk geval de verkeerde kant op. Ik vond het schattig.

Wat ook grappig is aan zo’n vakantie dichtbij: je kunt op de fiets. Dat deed ik dus ook. Scheelde ook weer een plekje in de auto, wat werd ingenomen door veel bagage. Vanaf Eindhoven was Lunteren een 100 km: dat is dus prima te doen. Terwijl de dames nog aan het inpakken waren, ging ik op pad.

Richting Lieshout, en zo verder slingerend langs de A50. Waar de snelweg de Maas, Waal of Nederrijn overbrugde, ging ik ook die rivier over. Zo kom je nog eens ergens. Via de Ginkelse Heide bij de Dropzone, door de Betuwe en meer. De terugweg was overigens iets minder met wind en regen over de volle 100 km, maar he, Jongens van de Wit, beetje doorstampen en je komt ook gewoon thuis met een mooi verhaal.