Elke editie van Wijkblad Prikkel schrijf ik een column: deze zijn van Juni, September & December. Een heel andere, vooral vrije manier van schrijven, en voor mij de reden om alweer 5 jaar geleden aan te sluiten bij dit wijkblad voor de Eindhovense wijk Doornakkers. Indertijd een herstart, meer hierover lees je hier.

Kikkers in een emmer – Column Juni

Rustig papa! Van de achterbank kwam een verschrikt stemmetje. M’n dochter. Ze sprak mede namens een aantal nieuwe huisdieren: Op haar schoot hield ze namelijk een bakje vast. In dat bakje, gevuld met wat water, een aantal donkere druppels. Kikkervisjes.

Tien stuks. Zelf gevangen in een vennetje. Nou ja, in, bij het ven. Gelukkig werd het geen ín het ven voor ‘t kind. Het vennetje heet trouwens officieel De Meer. En eigenlijk wilde ze een hond, maar eerst moest ze hier maar eens voor zorgen.

Enfin, we moesten met haar nieuwe aanwinsten natuurlijk ook droog thuis

zien te komen. Niet te snel door de bochten en over de drempels. Dat lukte. Nu zitten de wezentjes in een kom in de tuin. Elke dag kijken we even, maar er gebeurt niet veel. Al bijna twee maanden nu. Soms schiet er een beestje van links naar rechts. Of andersom. Ze lijken wel wat groter te worden.

Als we even niet opletten, is de plak komkommer (wat ze eten, naast algen) uit het water gevist door een vogel. De visjes zelf ontspringen de dans, maar dat was het spektakel wel zo’n beetje. Blijkbaar duurt het toch een maand of drie voordat er pootjes groeien aan zo’n zwart bolletje-met-staart.

Wat ik wél weer van kikkers, is dat ze altijd terugkeren naar de plek waar ze geboren zijn. De kikker. Om daar een potje te gaan zitten kwaken… Ik heb zo’n idee dat we tegen het einde van die drie maanden tien bijna-kikkers weer terug gaan brengen naar De Meer. En met de geslaagde opvoeding van tien puberale kikkers ben ik nog niet af van de vraag om een hond…

Vanuit de hoogte – Column December

Het is druk in de natuurgebieden. Te druk. Wie had dat ooit verwacht? Omdat we meer thuiswerken, maar vooral ook omdat we minder uitjes hebben met de horeca & concertzalen gesloten, zoeken we een andere uitlaatklep. Het bos in. Richting de Strabrechtse Heide bijvoorbeeld.

Vanaf onze wijk ben je ook snel ook op een ander mooi plekje. Via het Eindhovensch Kanaal ben je op de fiets zo bij de Gulberg: Leuk om eens omhoog te wandelen. Zeker in de vroege ochtend als de zon opkomt rond de televisietoren van Mierlo, of in de avond met het zicht op Eindhoven.

Ik dacht dus dat het een goed bewaard geheim was. Overdag is de afvalberg het terrein van wat mountainbikers, aan de rand struinen wat golfers voorbij, maar dat was het dan ook wel.

En toen was het GLOW.

Onverwacht baadde het centrum van Eindhoven in een blauwe gloed. Dus ik de Gulberg op met mijn camera om de skyline te vangen… Maar wat een herrie daarboven: er waren minstens 50 man omhoog gehobbeld. Twee BOA’s kwamen op me af en vroegen of ik de foto’s kon doorsturen. Kleine kinderen die het toch wel erg spannend vonden met alleen een zaklamp. Even leek er een marsmannetje voorbij te komen, maar het bleek een hond met een lichtgevende halsband.

En iedereen groette elkaar.

Zal wel het zuurstoftekort zijn.

De column van oktober gebruikte ik al eerder in een blog over Diversiteit & Inclusie. Alle Prikkels vind je ook terug op Issuu!