Ik werd wakker, na een korte nacht op de afdeling voor spoedjes. De zaal was nog donker, voor zover het echt donker kan zijn in een ziekenhuis. Er zweefde een zuster voorbij, of ik pijn had en iets wilde. Dat mocht gewoon, als ik daarmee kon slapen. Maar nee, zei ik. Want ik was alleen maar aan het wachten op een plek op de OK. Elk moment!
Dacht ik dan. Want de avond daarvoor was wel duidelijk gemaakt dat het echt snel moest gebeuren. Maar toch. Het duurde best lang en het werd ook gewoon licht, en mijn hoofd weer suffer. Familie kort op bezoek, broertje met een schoon shirt, en maar wachten. Links van me wisselde de persoon in het bed wel, de een ging door naar de OK, de andere weer naar een andere afdeling. Ik kreeg alleen een extra bloedtest. En nog een: men wilde in de gaten houden hoe de ontsteking verliep.
Toch mocht ik ook even op pad: een echo. In een rolstoel werd ik door de gangen geduwd en geparkeerd voor een van de deuren van een lange gang. Een voor een gingen de deuren open, en er kwam iemand uit of er werd iemand in geroepen. Tot het mijn beurt was: Men ging vast kijken hoe de blindedarm zich had verstopt. Erg fijn, als er dan zo’n scanner op je buik wordt gedrukt. Het was er inderdaad niet beter op geworden, wist ik zachtjes kenbaar te maken.
Nog net wat meer voorovergebogen dan bij de heenreis, wachtte ik in mijn rolstoel op de weg terug. Uitgeput in het bedje. D’r kwam wel nog een derde chirurg langs, waarschijnlijk ging hij de operatie doen. Tussendoor. Ik vond het allemaal prima. En viel in slaap.
Hallo, het is zover! Terwijl mijn broertje op bezoek was, werd hij aan de kant gedirigeerd door twee verplegers. Ik werd klaargemaakt voor de operatie. Kleren uit, zo’n gezellig ziekenhuispyamaatje aan, en ik kreeg een handdoek over mijn middel gelegd. Alsof de artsen niets gewend waren, mij kon het weinig meer schelen. Tegen elf uur reed het bed met mij erop naar de ruimte voor de OK.
Een anesthesist stelde zich voor, terwijl ik op een smaller bed kon gaan liggen. Nog wat extra draden aan mijn lijf om alles te monitoren. Nog een laatste check waar ik last van had, wie ik was, enzovoort. Een van de drie chirurgen kwam weer voorbij, misschien werd het toch iemand anders die de operatie ging doen. Ik ging er maar vanuit dat ze alledrie bekwaam waren. Blijkbaar gaf ik hem genoeg vertrouwen, want hij ging weer verder.
De klok in de ruimte kroop vooruit en ik zag alleen mijn hartslag nog steeds rond de 100 zitten en een temperatuur die ook niet helemaal normaal was. Dat laatste schijnt toch ook niet altijd zo te zijn bij een normale blindedarmontsteking. Maar dat het dat niet was, dat leek nu wel duidelijk.
Mijn bed kwam in beweging: op naar de OK. Weer een andere chirurg, of dat leek misschien door de kekke outfit die hij en zijn collega’s aan hadden. Nog een keer de vragen wie ik was, waar ik last van had enzovoort. Alles dubbel, driedubbel checken! Hij beloofde dat hij het op ging lossen en dat ik straks alleen maar vrolijker wakker zou worden. Het kapje ging over mijn mond en neus en… ik was weg.
De avonturen van mijn wormvormig aanhangsel.… Eind augustus 2018 kreeg ik een blindedarmontsteking. Die verliep iets anders dan gehoopt… Lees mijn terugblik terug, een overzicht van de blogs zoals deze die je net hebt gelezen vind je hier.