Ik hoor iets over een galblaas en schrik wakker. Ondanks elke keer die extra vragen voor de operatie, het zou toch niet alsnog mis zijn gegaan? Ik schrik in elk geval meteen wakker en voel me goed. Ongetwijfeld vooral door de pijnstillers en resten van de narcose.

Ik merk dat ik half rechtop zit, onder een deken, in een ruimte met meer mensen die al dan niet verbaasd om zich heen kijken. Een zuster ziet de gedachtewolkjes boven mijn hoofd en komt naar me toe. Ik ben op de recovery, alles is goed gegaan, al duurde het wel wat langer. Meer zou de chirurg later wel vertellen, maar voor nu: of ik een ijsje wilde.

Naast me roept iemand. Een jongen met een stellage rond zijn neus. Of zijn neus er nog normaal uit ziet. Misschien was het iemand van die vechtpartij, die zoveel tijd kostte bij mijn intake. Door de watten in zijn neus is hij slecht te verstaan, maar hij vraagt of hij eruit ziet als een bokser. Als een neger, waren zijn woorden. Ik doe maar net alsof ik te moe ben en laat hem links liggen. Blijkbaar haalt zo’n narcose toch wat inhibities weg. Zijn aandacht richt zich alweer op een andere patiënt.

Het is druk op de recovery. Een andere zuster komt voorbij en zegt dat ze me zo naar de zaal gaan brengen. En of ik misschien een ijsje wil. Ja, zeg ik, da’s mijn tweede dan maar wat boeit het: mijn eigen risico is nu toch al op.

De avonturen van mijn wormvormig aanhangsel.… Eind augustus 2018 kreeg ik een blindedarmontsteking. Die verliep iets anders dan gehoopt… Lees mijn terugblik terug, een overzicht van de blogs zoals deze die je net hebt gelezen vind je hier.