Dr. Livingstone, I presume?

Zondag 31 januari 2021. Vandaag was het officieel mijn laatste dag in dienst van Museumplein Limburg. Maar die laatste dag, dat voelt als veel langer geleden. Ondertussen waart Corona namelijk ook al een jaartje rond in ons land. In Maart begon het eigenlijk, en werd ik als Brabander haast de toegang tot Kerkrade ontzegd.

Althans, de provincie Brabant ging eigenlijk al op slot, logisch of niet. Dat er nog duizenden landgenoten lekker op wintersport gingen, collega’s om mij heen al flink aan het hoesten waren en ik niet, dat deed niet ter zake… Nederland had hun zondebok: carnaval in Brabant. Andere maatregelen bleven te lang uit en de rest is geschiedenis.

Enfin, we gingen thuiswerken. Allemaal. En zo nu en dan naar kantoor voor overleg. Kijken wat wél kon met de maatregelen. Anderhalve meter afstand. Spelregels uitleggen. De ticketshop aanpassen. Zorgen dat alles klaar stond voor als de deuren van Cube design museum weer open mochten. Zelfs voor Continium discovery center wat video’s en de verkoop van scienceboxen via een webshop. Lijnen & pijlen op de grond, schermen bij de kassa, ontsmettingsgel bij de expo’s. De boel ging open en weer dicht.

Gelukkig ook weer verder met de toekomst, zoals het voorbereiden van nieuwe exposities en nieuwe projecten voor de creatieve industrie. Helaas heeft het niet mogen baten. Zoals eerder gemeld viel eind 2020 niet alleen voor mij en een tiental andere collega’s het doek, maar stopt Cube design museum zelfs als geheel. Ook de educatieve projecten van Continium krijgen geen vervolg, al krijgt Spark tech lab een doorstart in afgeslankte vorm buiten de organisatie.

Thuis werken werd thuis zitten…
Maar geen stil zitten.

Van thuis werken werd het thuis zitten. Een bak met overuren en verlof zorgde dat ik nog even rust had vanaf november tot de laatste dag van het contract, salaris en tja, de wetenschap ergens aan bij te dragen. Neem die tijd, zo werd gezegd. Maar die tijd nam ik niet. Ik wilde routine* houden. Aan de slag blijven. En eigenlijk al voor het einde van contract elders aan de slag zijn.

Zo kon ik de handen uit de mouwen steken voor Manifestations. Ook gaf ik vol gas op het vlak van fotografie. Ik dook in de (studie)boeken, zoals het boek Fanstrategie van Wil Michels. En las vast de concept versie van zijn aankomende nieuwe druk Communicatiestrategie door. Beetje mazzel met het weer, dus veel fietsen. Richten op sollicitaties. Ik hoopte nog in januari te starten met de opleiding Senior Communicatieprofessional C, maar door corona wordt dat maart. Misschien maar beter ook.

Wan twee maanden vlogen voorbij. Uiteraard had ik hoop al in december een nieuwe werkplek te hebben, zeker doordat de eerste sollicitatie al een gesprek opleverde. Helaas, dat was ook wel heel optimistisch. Met de feestdagen in het vooruitzicht was vervolgens december – zeker in coronatijd – afgeschreven bij de banenjacht. Er werden zelfs vacatures on hold gezet. Of ik nog kon wachten. Snap ik dat men dat vraagt, geen probleem als je een baan hebt, maar ik wil door. Maar ook toch nog vier gesprekken, zelfs tweemaal een tweede gesprek… Ze werden het nét niet.

Onbewust bekwaam?

Daarvan heb ik veel geleerd. Je weet nooit helemaal zeker hoe het anders was gelopen, maar dankzij die gesprekken weet ik nu wel meer en meer over mezelf en wat ik kan.

Zo had ik ook een gesprek waar men een leidinggevende zocht. Nu heb ik daar geen ervaring van op mijn CV staan, maar zowel de organisatie als de functie leken (of beter gezegd, lijken) me zo tof dat ik toch reageerde. Op mijn manier. Open, eerlijk over kunde en ervaring, dus ik vroeg ook waarom mijn brief eruit was gepikt. Een mening is niks, maar nu kwam het nog een tweede en een derde keer voorbij…

Soms zie je alles beter van een afstand.

Mijn schrijfstijl beviel ze, en samen met de ervaring die ik had, dacht men dat ik juist ook anderen kon meenemen, inspireren of laten groeien… Ah, die vorm van leidinggeven, meer gericht op coachen. Ja, dat kan… wil ik wel ja. Anderen meenemen. Enthousiasme. Betrokkenheid.

Ook had ik een aantal mensen gevraagd om een aanbeveling op LinkedIn. Ik kreeg van iedereen wat terug, zonder uitzondering. Ook ongevraagd, waaronder een brief met referentie van de directeur. Nog even zoeken hoe ik die ook online krijg.

Ondertussen kreeg ik dat signaal ook door van het thuisfront. De Gulle Vormgever zit hier naast me in het thuiskantoor en merkte hoe de Zoom- & Teammeetings verliepen. Zeker nu ik tijdelijk aan de slag ben (Klopt! In elk geval tot mei betrokken bij een mooi project, later meer…), zo nu en dan iemand even help met een tekstje of een plan doorneem en ik ineens in een team viel: ,,Ken je al die mensen?”, vroeg ze.

,,Ehm, nee, niet allemaal, maar ja, ’t is Eindhoven, ’t is werk, ooit gesproken bij een bijeenkomst en he, we moeten er samen wat van maken en dan gaat het snel genoeg.” Logisch toch, vond ik. Zij vond het bijzonder. En ik denk dat ik er meer mee moet. Wat, dat weet ik nog niet. Eigenlijk deed ik dat altijd al, al was het niet officieel onderdeel van mijn functie. Anderen vooruit helpen, meedenken, advies of zelfs bijspringen als ergens een deadline nadert, er een zieke is. De maffe combinatie van groen, geel en rood tegelijk, voor de kenners.

Daar kwamen ook die overuren vandaan. Die ik dus niet had benut om hierover na te denken. Maar was ik daar achter gekomen als ik niet aan het solliciteren was geslagen? Eigenlijk ben ik dus ook gewoon een coach. En mijn gesprekspartners bij de sollicitaties op hun beurt weer mijn coach.

Op naar het voorjaar!

Waar gaat deze reis heen? Ook deze blog eindigt weer open… Mocht jij het weten, laat het me vooral weten. In elk geval heb ik weer een vier maanden de tijd om dat uit te kristalliseren. Want deze maanden ben ik zoet met een bijzonder project: ik maak deel uit van het team communicatie voor Koningsdag 2021.

Op Koningsdag 2021 ontvangt de gemeente Eindhoven de koninklijke familie. Het wordt een andere Koningsdag dan andere; op 27 april zal nog steeds sprake zijn van beperkende coronamaatregelen.

Het koningspaar koos voor Eindhoven omdat in hun ogen de stad en de regio Brainport Eindhoven een programma kan ontwikkelen waarbij fysieke aanwezigheid kan worden gecombineerd met digitale beleving. En mochten de coronamaatregelen daar om vragen, dan kan het programma ook snel geheel digitaal gemaakt worden.

Gemeente Eindhoven

Natuurlijk is het maar tijdelijk en je snapt dat ik er voorlopig verder niets over mag & kan vertellen: maar dat is sowieso een gave ervaring. En in mei, dat zijn we op stoom met inentingen en krijgen we vast meer lucht op het gebied van werk. Mocht het tegenvallen, dan nog: we zijn dan echt alweer een jaar verder. Bedrijven en organisaties moeten door.

Mijn (online) communicatiekennis en ervaring is dan onmisbaar. Plus, nog even door met de zelfpromotie, dan ben ik ook alweer op een derde van de opleiding: dat krijgt mijn volgende werkgever ook nog eens cadeau!

Dr. Livingstone, I presume?

*Mocht je je afvragen waarom ik voor deze titel heb gekozen? Deze zomer las ik het boek Willpower van Baumeister. Daarin wordt de achtergrond van deze beroemde zin besproken, letterlijk zo uitgesproken of niet. Lees vooral het artikel op Smithsonian! Of nog beter, het hele boek. Zorg voor gewoontes, blijf in routine en bespaar je energie voor wat er toe doet.

One thought on “Dr. Livingstone, I presume?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.