Ik vind musea leuk. En iedereen moet van mij een museumkaart kopen. Zestig euro per jaar en je kunt onbeperkt naar binnen. Dus ook als je toevallig in de stad loopt en het begint te regenen. Heel praktisch.

Maar ook om even je gedachten te verzetten en wat nieuws te leren. Wees gerust, ik ben echt niet zo’n port slobberende peinzer die het gaat hebben over de windrichting van klodders verf. Ik snap een schilderij vaak ook niet. Tenminste, niet zonder de toelichting. En daar heb je dus een museum voor nodig en… wat tijd.

Of het nu een reeks schilderijen is, een serie vrachtwagens of elektronica: de musea willen een verhaal vertellen. Mooi is een andere discussie, maar de gedachte of geschiedenis achter een beroemd schilderij, tja, die maakt waarom het zo beroemd is. Geloof me, het is de moeite om daar de tijd voor te nemen.

Bij mij kwam dat ook pas een paar jaar geleden. Sommige musea zijn namelijk kidsproof. En dat betekent: prima vermaak voor je telgen op een druilerige dag. Even wat anders dan de ballenbak bij het tuincentrum. Kinderen zijn nieuwsgierig en tja, als je er dan toch bent… Dan laat je je eigen nieuwsgierigheid ook de vrije loop.

Nu zijn mijn twee diva’s alweer wat ouder. Beiden zitten ze op de middelbare school en ik kan de geur van de ballenbak niet eens meer herinneren. En ineens vraagt de oudste: papa, wanneer gaan we weer naar een museum? De reden werd snel duidelijk: in Den Bosch was een expo over gothic. Gelukkig hoefde ik niet geheel gekleed in zwart.

Geschreven als column voor wijkblad Prikkel, april 2022.