Nog zo’n routine die net als het dagelijks sporten ineens anders is na de blindedarmoperatie: koffie drinken. Als kantoortijger én koffieliefhebber ging er bij mij ook heel wat koffie doorheen. Ook lekker makkelijk, met een automaat op kantoor. ’t Is ook zo gepakt.

Ook bij mij echter wel het besef dat zoveel koppen koffie op een dag natuurlijk niet heel goed is. Ik had al in de auto op weg naar werk en weer naar huis een flesje water bij, maar dan nog. En na elke zomervakantie weer: nu ga ik écht minder drinken. Minder koffie dan.

Bij zo’n tentje ergens in de Ardèche of andere Franse zonnige provincie langs de Route du Soleil is het zetten van koffie toch anders. ’s Ochtends wel, maar je neemt niks mee naar het zwembad, strand of cultureel uitstapje (naar de wijnboer). Vervolgens kom je trots terug in Nederland: zie je wel, ik kan makkelijk met minder koffie toe…

Maar terugkomst in Nederland betekent ook al snel regen en druilerig weer. Vooralsnog. En de dagen worden korter. En… jawel, de routines van kantoor.

Dit jaar liep dat dus anders. Eind augustus lag ik ineens in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk geen automaat naast mijn bed, althans geen die de warme, zwarte vloeistof produceerde, maar vooral: Koffie smaakte voor geen meter. Waarschijnlijk door de narcose, maar ook omdat ik de eerste dagen nauwelijks trek had. Dat duurde wel even voordat koffie überhaupt geen aanslag bleek op mijn smaakpapillen.

Terug op kantoor bleek die periode genoeg om de gewoonte te doorbreken. ’s Ochtends een kop, na de lunch, en ’s middags nog een. Verder thee en water. Niks mis mee. Jammer alleen dat er wat littekens op mijn buik voor nodig bleken. Toch niet zoveel wilskracht als ik had gehoopt. Maar goed, dat hoopte ik na elke zomervakantie.