Noud’s autorubriek! In deze editie: lekker krabben en een ongeluk. Als eerste dat krabben, omdat het gevroren heeft. Ik vind dat zonde van de tijd. Dan sta je daar ’s ochtend in de kou, en tegen de tijd dat je alle ruiten hebt gehad, is de eerste alweer aangeslagen. Elke minuut telt om half zeven ’s ochtends, dus vandaag is dat gedaan: Onze auto is nu als nieuw.

Althans, zo lijkt het. Bij nachtvorst staat nu een zilveren blob voor de deur. Een autohoes die hem helemaal bedekt en ik dus ’s morgenvroeg ineens eraf kan halen. Het lijkt nu gewoon alsof er een spiksplinternieuwe auto voor de deur staat, te wachten op de nieuwe eigenaar. En dan in de ochtend, terwijl de buurman staat te krabben, dan gooi ik mijn haar naar achteren en als een Hans Klok… Zwiep! Doek eraf en staat daar een mooie auto.

Uit 2003.
Met een flinke deuk & kras op de zijkant. Zonder ijs, dat wel.

Deuk? Kras? 

Inderdaad. Er zat iemand tegen mij aan. Op de snelweg. Met zeker 120 km/uur. Heel bizar om mee te maken. Ineens zag ik een blauwe schim en twee koplampen recht op mijn zijspiegel afkomen. Die beukte in het voorbij gaan tegen de zijkant, schampte beide deuren, tikte de spiegel eraf en stuiterde zo weer zijn eigen weghelft op.

Wat. Was. Dat.

Ik keek in mijn spiegels (op een na) en om me heen wat er nu precies aan de hand was. De blauwe botsauto was alweer een flink eind verder, maar remde ook. Knipperlichten aan en van de weg af. Toen pas bleek dat hij een seconde eerder al tegen een andere auto zat: er stopte nog een andere auto met schrammen. Die crash heb ik dus niet zien gebeuren. Op de plek van het ongeluk ging ik expres niet naar de linkerbaan wegens de drukte. Ik ken de weg daar waar het gebeurde: het is even druk op een driebaansweg, kort na invoegen, maar wordt vanzelf rustiger verder weg van het knooppunt Kerensheide. Vrachtwagens gaan naar rechts, iets verder gaat driekwart van de auto’s weg af naar Heerlen en hop, ik rij verder de berg op naar Kerkrade. Deze dag met een uurtje vertraging. Ook volgens het ingevulde schadeformulier was ik helaas een extra slachtoffer van een ietwat mislukte inhaalmanoeuvre. De derde auto had eigenlijk dezelfde schade maar dan aan de rechterzijde. De blauwe auto wilde tussen ons twee door en lag nu aan beiden kanten in puin. Natuurlijk was ook hij geschrokken… Je kunt er alleen niks mee.

Dat had veel erger kunnen aflopen en was gelukkig nu alleen verzekeringswerk. Nou ja, plus twee slapeloze nachten en stijve spieren, je schrikt toch behoorlijk. Nu de auto laten maken. Het is een oud beestje, maar goed onderhouden. Dat was dus wel spannend of hij economisch total loss was. Dat kan blijkbaar ook. Ondanks dat er technisch niets mis is, zijn de kosten van reparatie – ook al is het alleen spuiten en uitdeuken – dan hoger dan de dagwaarde min de sloopwaarde. En is, althans puur in euro’s uitgedrukt, het dus zonde om te repareren.

Voorbeeld: Als een auto aan onderdelen 1000 euro waard is als schade auto, de dagwaarde 3000 euro was zonder schade op basis van kilometer stand en type, mag de schade niet meer dan 3000 -1000 = 2000 euro zijn. Ondanks dat je auto misschien meer waard is, vanwege onderhoud of wat dan ook. Uitgangspunt van de dagwaarde is de prijs waarvoor je een vergelijkbare auto kunt terugkopen. Waarvan je dus niet weet of die ook goed is onderhouden. Bijtijds olie, groot onderhoud, distributieriem enzovoort, dat maakt dan niet uit. Weer wat geleerd. In mijn geval zaten de kosten er gelukkig net onder. Maar het blijft raar. Dat rij je expres voorzichtig. Je bent als slachtoffer ook nog eens extra de pineut als je pech hebt. Dubbel pech dus.

En waarom? Haast en zelfoverschatting.

Een stuk daarvoor op de route naar het werk is het ook altijd leuk. Een paar km met een spitsstrook en maximale snelheid van 100. Dan word je links aan een stuk ingehaald door mensen die echt niet 100, 101, of 102 rijden, maar gewoon liefst 130. En helemaal bijzonder: de rechterbaan is bezet door vrachtwagens die op zijn hoogst 90 rijden, dus rij je op de middelste baan samen met alle andere brave Hendriken. 100, op de snelheidsmeter van de navigatie. Met cruise control. Begint er iemand achter je met bumperkleven en zijn licht te knipperen omdat het hem niet snel genoeg gaat. Last minute naar links, en vol zijn stuur omgooien naar rechts als hij je net voorbij is. Want autorijden is net karten.

Helaas geen uitzondering en wat mij betreft mag men daar keihard op straffen. Punt.
Nee, het is geen ‘kleine overtreding’. Je brengt doelbewust anderen in gevaar. Zeker omdat je anderen belaagd die zich wel aan de regels houden. Hoe kun je dat nou voor jezelf goed praten? Bovendien is het een glijdende schaal. Want ach, dat kleine beetje te hard… Ach, die 30 km zone. Ach, even bellen. Ach, dat beetje ijs. Het juist dat ach en goed praten dat ook de ruimte creëert voor grotere overtredingen.

De politie gaf recent ook aan dat ze meer gaan controleren, de pakkans is zo laag dat men dat risico gewoon neemt. De kans op een boete is zo laag, dat vindt men blijkbaar erger dan die nog kleinere kans (is dat zo?) om een al dan niet dodelijk ongeluk te veroorzaken. Maar ligt dit wel alleen bij de politie? We kunnen dit alleen stoppen als we het allemaal niet meer accepteren. Gewoon niet meer OK vinden. Als iemand stoer praat over zijn snelheid, laten weten dat het niet stoer is. Als iemand belt vanuit de auto, ophangen. Ook al is het handsfree. Even appen? Niet doen. Vooral ook omdat je niet altijd alleen een boom raakt, maar ook vaak een onschuldige medemens. Dat maak je nooit meer goed. Geen afstand houden zodat je te laat kunt reageren. Rechts inhalen.

Oh, en als je je ongemakkelijk voelt door dat filmpje, denk daaraan als de kerstborrels en de nieuwjaarsrecepties weer beginnen. En ik ? Ik stap morgen weer in de auto. Hou me aan de snelheid. Probeer me niet druk te maken over verkeershufters. Gewoon weer wat gas terug, als er iemand rechts voorbij stuift en vlak voor je neus ertussen schiet. Niet laten opjagen door een bumperklever. Net doen alsof je afslaat en dan toch rechtdoor bij het stoplicht. Even zuchten, aan de kant wanneer ruimte en hopen dat hij tijdig tot inkeer komt. En loslaten. Nummerborden mag je niet twitteren wegens privacy, en om nou alleen auto’s met bedrijfsnamen erop te noemen…

Je kent me, ik wil dan toch positief eindigen. Zou ik dan toch eens werk moeten maken van dat idee van positieve boetes?